emere

emere (Latein)

Verb

Zeitform Person Wortform
Präsens 1. Person Singular emō
2. Person Singularemis
3. Person Singularemit
1. Person Pluralemimus
2. Person Pluralemitis
3. Person Pluralemunt
Perfekt 1. Person Singularēmī
Imperfekt 1. Person Singularemēbam
Futur 1. Person Singularemam
PPP ēmptus
Konjunktiv Präsens 1. Person Singularemam
Imperativ Singulareme
Pluralemite
Alle weiteren Formen: Flexion:emere

Worttrennung:

e·me·re

Aussprache:

IPA: []
Hörbeispiele:

Bedeutungen:

[1] transitiv, Handel: durch Bezahlung erwerben; kaufen
[2] transitiv, übertragen: kaufen, bestechen

Gegenwörter:

[1] vendere

Beispiele:

[1] „Ut vos in vostris voltis mercimoniis / emundis vendundisque me laetum lucris / adficere atque adiuvare in rebus omnibus, / et ut res rationesque vostrorum omnium / bene expedire voltis peregrique et domi, / bonoque atque amplo auctare perpetuo lucro / quasque incepistis res quasque inceptabitis, / et uti bonis vos vostrosque omnis nuntiis / me adficere voltis, ea adferam, ea ut nuntiem / quae maxume in rem vostram communem sient“ (Plaut. Amph. prol. 1–10)[1]

Wortbildungen:

[1] emax, empticus, empta, emptor, emptum, emptitare


Übersetzungen

Referenzen und weiterführende Informationen:

[1, 2] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch: „emo“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 2409–2410.
[1, 2] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „emo“ Seite 665.

Quellen:

  1. Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat), Amphitruo, Vers 1–10.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.