Zwitserse Partij van de Arbeid

Op 21 mei 1944 werd door oud-leden van de KPS de Zwitserse Partij van de Arbeid (PdA) opgericht in Bazel. Van 14 tot 15 oktober 1944 vond de Eerste Partijdag (congres) van de PdA gehouden in Zürich. Léon Nicole werd tot voorzitter van de PdA gekozen en Karl Hofmaier tot secretaris-generaal. Op 27 juli 1945 werd Karl Hofmaier na een financieel schandaal van zijn functie ontheven. Van 6 tot 7 oktober 1945 werd de Tweede Partijdag gehouden. De partij telde toen 20.000 leden. Van 30 november tot 1 december 1945 vond de Derde Partijdag plaats.

Bij de verkiezingen van 1947 behaalde de PdA 5,1% van de stemmen, goed voor 7 zetels in de Nationale Raad. Bij de Vierde Partijdag, die van 4 tot 6 juli 1949, werd Edgar Woog tot secretaris-generaal van de PdA gekozen. In deze jaren na de Tweede Wereldoorlog volgde de PdA een traditioneel communistische koers. In 1950 verzamelde de PdA 260.000 handtekeningen gericht tegen de internationale kernwapenwedloop (dit het verlengde van de "Oproep van Stockholm"). Een blijk van Moskou-getrouwheid was de uitsluiting van partijlid Otto Brunner die pro-Joegoslavisch bleek te zijn. Bij de Vijfde Partijdag in Genève die van 31 mei tot 2 juni 1952 plaatsvond, besloot het Centraal Comité van de partij dat Léon Nicole uit de PdA werd gestoten. Hij was eerder al gedegradeerd van partijvoorzitter tot directeur van het partijblad Voix ouvrière ("Stem van de Arbeiders"). Na 1956 vond er echter een destalinisering van de PdA plaats en werden Stalinisten uit de partij gezet. Later vond ook distantiëring ten opzichte van Moskou (Sovjet-Unie) plaats. Zo werd op de Zevende Partijdag die van 16 tot 18 mei 1959 duurde, besloten dat de partij zou kiezen voor een "eigen weg naar het socialisme." In de jaren hierna ontdeed de partij zich van haar Moskou-getrouwe communisme en werd de PdA een links socialistische partij. Sinds de jaren 60 protesteerde de partij tegen kernwapens in Zwitserland en ontstonden er diverse denkrichtingen binnen de partij. In 1968, tijdens de Negende Partijdag, werd Woog als secretaris-generaal vervangen. In 1969 werd een deel van de jeugdbeweging (Junge Sektion) uit de partij gezet en vonden er afsplitsingen plaats. Zo werden de Progressive Organisationen der Schweiz (POCH), de Revolutionären Marxistischen Liga (RML) en de Partito Socialista Autonomo (PSA) opgericht. Met de invoering van het vrouwenkiesrecht op federaal niveau (1971) werd Nelly Wicki als eerste vrouw voor de PdA in de Nationale Raad gekozen.

Vanaf het einde van de jaren 70 zochten ecologisch denkende Zwitsers zich aan bij de PdA. Vanaf dat moment kan men de partij als volgt zien: Een linkse, socialistische, ecologische en democratische partij. In 1990 werd het belang van het marxisme voor de partij afgeschaft en in 1991, tijdens de Vijftiende Partijdag, werd een nieuw partijprogramma ("Beweging voor het Socialisme") aangenomen. Een totale herziening van de statuten stuitte echter op weerstand in Romandië (Franstalig Zwitserland). Aan het einde van de 20e eeuw en aan het begin van de 21ste eeuw was de PdA vooral bezig met het redden van de verzorgingsstaat.

Bij de verkiezingen van 19 oktober 2003 behaalde de PdA 0,7% van de stemmen, goed voor 2 zetels. Voor de parlementsverkiezingen van 21 oktober 2007 ging de PdA een lijstverbinding aan met de marxistisch-leninistische SolidaritéS, maar deze lijstverbinding verbeterde de positie van de ultralinkse partij in de Nationale Raad niet. De PdA behield echter haar ene zetel, maar verloor deze bij de parlementsverkiezingen van 2011. In 2015 wist de PdA die ene zetel met 0,6% van de stemmen weer terug te veroveren.

De aanhang van de partij zit tegenwoordig voornamelijk in het armere deel van de Zwitserse Jura in kanton Neuchâtel tegen de Franse grens aan.