Zesmogendhedenconferentie

Nadat de onderhandelingen over de toekomst van Duitsland met de Sovjet-Unie in december 1947 vastliepen gingen de westerse bezetters van Duitsland verder in overleg. In de Zesmogendhedenconferentie kregen de Benelux-landen inspraak in de onderhandelingen over die toekomst. De onderhandelingen tussen Groot-Brittannië, Frankrijk en de Verenigde Staten verliepen moeizaam. Zo stond de Franse afvaardiging tegenover het punt van de Amerikanen omtrent de veiligheid en het beheer van het Roergebied. De Fransen probeerden dan ook de delegatie van de Benelux voor haar zaak te winnen. Washington wilde echter door het herstellen van de West-Duitse economie de wederopbouw in West-Europa stimuleren met behulp van het Marshallplan.

De conferentie dreigde vast te lopen, maar door Britse bemiddeling en na het geven van enkele concessies kwamen de partijen toch tot een akkoord. Zo zou de kolen- en staalindustrie van het Roergebied beheerd worden door een internationaal bestuur van de Benelux en de bezettingsmachten.

Namens de Nederlandse staat namen de ambassadeur in Londen, Edgar Michiels van Verduynen, Joseph Luns en Hans Hirschfeld deel aan de besprekingen. De oprichting van de nieuwe West-Duitse staat betekende een herstel van de West-Duitse economie wat gunstig was voor de economische betrekkingen van de Benelux met de grensregio. De Nederlandse regering eiste echter ook grenscorrecties en economische concessies, maar deze werden in strijd geacht met het economisch herstel van West-Duitsland. Er werd een commissie ingesteld die zich bezig zou gaan houden met de grenscorrecties. In 1949 kreeg Nederland 69 vierkante kilometer waarin totaal 9200 mensen woonden, maar dit gebied werd in 1963 weer terug aan de West-Duitse staat.

• Duco Hellema (2014): Nederland in de wereld: buitenlandse politiek van Nederland, Het Spectrum.
• Albert Kersten (2011): Luns, een politieke biografie, Boom, Amsterdam.