Zeemijn

Zeemijnen kunnen worden ingedeeld volgens hun positie in de zee, maar ook volgens hun ontstekingsmechanisme.

Zeemijnen ingedeeld volgens hun ontstekingsmechanisme:

• Contactmijnen: contactmijnen zijn doorgaans uitgerust met antennes of stekels. Ze liggen verankerd aan een zwaar blok op de bodem van de zee. Ze zweven daardoor zo'n 6 meter onder het wateroppervlak want ze zijn bedoeld om schepen met een behoorlijke diepgang te treffen. Als een vaartuig in contact komt met de mijn, zal deze exploderen. Contactmijnen waren het eerste type mijn.
• Invloedsmijnen: er bestaan verschillende soorten van deze mijnen, en deze kunnen ook gecombineerd zijn.
  • Een magnetische mijn zal geactiveerd worden door een magnetische invloed. Dit kan zijn een schip dat passeert. Dit is de reden waarom mijnenjager en mijnenvegers een heel lage magnetische handtekening hebben. Een scheepsromp in GRP (glass reinforced polyester) kan hiervoor dienen.
  • Een akoestische mijn bevat hydrofonen. Een hydrofoon zal in een vloeistof een akoestische oscillatie omzetten in een elektrische oscillatie. Dit type mijn kan exploderen door de trillingen van de scheepsschroef en scheepsmachines.
  • Een drukmijn is een mijn waarvan het ontstekingsmechanisme gevoelig is voor een drukverschil in het water. Een schip dat passeert en hierdoor een drukverschil creëert, kan de mijn doen ontploffen.
  • Een inductiemijn is een mijn waarvan het ontstekingsmechanisme gevoelig is voor een variatie in het magnetisch veld, veroorzaakt door een voorbijvarend vaartuig.

Om een gebied van zeemijnen vrij te maken worden speciale schepen zoals de mijnenveger of mijnenjager ingezet. De schepen waren veelal gebouwd van hout maar tegenwoordig maakt men meer gebruik van polyester. Verder zijn zoveel als mogelijk niet magnetische materialen verwerkt. Dit om het schip a-magnetisch te maken.

Iedere soort zeemijn vereist een eigen methode om deze te vernietigen.

• Om contactmijnen te vegen wordt achter het schip een stalen kabel gesleept met een lengte van circa 500 meter. Aan de kabels zitten scharen gemonteerd die de kabel van de mijn doorknippen. De mijn komt boven drijven en wordt door de mijnenveger met kanon onschadelijk gemaakt.
• Voor magnetische mijnen creëert de veger achter zich een kunstmatig magnetisch veld door een lus achter het schip te leggen en daar een elektrische stroom doorheen te sturen.
• Voor akoestische mijnen zijn er hamers aan boord die al de soorten trillingen nabootsen. Op de schepen zelf zijn veel voorzieningen getroffen om zo min mogelijk trillingen en geluid te maken. De motoren zijn gemonteerd op rubberen dempers of voorzien van rubberen slangen.

Moderne mijnenjagers van de Alkmaar-klasse van de Koninklijke Marine of de tripartite-klasse van de Belgische marinecomponent zijn uitgerust met twee sonars, altijd één gemonteerd in de romp van het schip, de zogenaamde Hull Mounted Sonar (HMS), en een mobiele variant, de Self Propelled Variable Depth Sonar (SPVDS)[1]. Met deze laatste zoekt een mijnenjager de zeebodem af naar mijnen, maar ook scheepswrakken en verloren containers kunnen hiermee worden opgespoord[1]. Is eenmaal een mijn gevonden dan kan een onderwatervaartuig te water worden gelaten. Deze is uitgerust met een videocamera en een mijnenvernietigingslading. De videobeelden worden naar het schip gestuurd en als het inderdaad om een mijn gaat, wordt het onderwatervaartuig tegen de mijn aangevaren, waarmee deze ontploft[1]. Een andere variant van het onderwatervaartuig legt een lading bij de mijn, vaart dan weg alvorens de zeemijn tot ontploffing wordt gebracht.

Na de twee wereldoorlogen hebben vissers vaak zeemijnen in hun netten gevonden. Als de mijnen niet meer verbonden zijn met hun kabel en wegdriften, kunnen ze de oorzaak zijn van ongelukken, zowel op zee als op de kuststrook als de mijnen aanspoelen. De TNT lost niet op in het water, maar is toxisch voor de grond en dit heeft op lange termijn een invloed op het mariene ecosysteem.