Zeehonden

Zeehonden of robben (Phocidae) vormen een familie van zeezoogdieren. Ze behoren tot de roofdieren (Carnivora). Zeehonden in Nederland komen het meest voor in de Waddenzee, verder onder andere in de Ooster- en Westerschelde. In België worden ze, door het strakke verloop van de kust, zelden gezien. Jonge zeehonden die hun moeder zijn kwijtgeraakt noemt men ook wel huilers. Zeehonden zijn doorgaans wit van kleur als ze geboren worden.

Zeehonden
Fossiel voorkomen: Vroeg-Mioceen[1] – heden
Grijze zeehond (Halichoerus grypus)
Taxonomische indeling
Rijk:Animalia (Dieren)
Stam:Chordata (Chordadieren)
Klasse:Mammalia (Zoogdieren)
Orde:Carnivora (Roofdieren)
Onderorde:Caniformia
Familie
Phocidae
Gray, 1821
Zuidelijke zeeolifant (Mirounga leonina)
Afbeeldingen op Wikimedia Commons
Zeehonden op Wikispecies
Portaal    Biologie
Zoogdieren

Kenmerken

Zeehonden hebben korte stugge haren en nauwelijks ondervacht. Ze houden met een dikke speklaag de lichaamswarmte vast. Ze hebben goed ontwikkelde tastharen, niet alleen in de snor, maar ook in de wenkbrauwen. De meeste soorten hebben een gevlekte vacht. Bij enkele soorten bestaat er seksueel dimorfisme, waarbij de mannetjes veel groter zijn dan de vrouwtjes, een ander vlekkenpatroon hebben, en zelfs een slurf (zoals bij de zeeolifanten). Mannetjes hebben ook een penisbot of baculum. De achtervinnen zijn groter dan de voorvinnen, met deze achtervinnen zwemmen ze. Zeehonden hebben geen oorschelp.[2]

Bedreiging en bescherming

Sommige soorten worden bedreigd, in het verleden door de jacht en tegenwoordig door vervuiling van de zee en door ziektes. Zieke en verlaten zeehonden worden in Nederland opgenomen in de opvangcentra Zeehondencrèche Pieterburen te Pieterburen, Ecomare op Texel en A Seal te Stellendam. In België kunnen de dieren onder meer terecht bij Sea Life Blankenberge.

Zeehonden komen ook in de buurt van beide polen voor. Ze zijn belangrijke prooidieren voor ijsberen en orka's.

Jacht

De jacht op zeehonden door middel van knuppelen is over de hele wereld verboden, behalve in Canada. In Nederland is de jacht sinds 1962 verboden, de zeehond was toen in de Waddenzee en de toen nog niet afgesloten zeearmen in Zeeland bijna uitgeroeid.

Leefwijze

Zeehonden voelen door een zwakke ademreflex weinig drang om naar lucht te happen waardoor zij onder water eerder zullen stikken dan verdrinken. Een zeehond kan onder water slapen en houdt dan tot twintig minuten lang de adem in. Ook wanneer het dier op het droge slaapt zal hij tijdens de slaap niet ademen. Zeehonden slaan zuurstof niet alleen op in hun bloed maar ook in hun lichaam. Als zij niet ademen geven de spieren zuurstof af.[3]

Hoewel de zeehonden op de Waddeneilanden steeds in groepen lijken te zonnen, zijn het solitair levende dieren. Een moeder zal haar jong enkel tijdens de eerste weken verzorgen. Als het jong in nood verkeert of achterblijft, zal de moeder eerder zelf vluchten en haar jong achterlaten dan het te helpen of verdedigen. Ze zal naderhand haar jong zelfs niet meer zoeken.

Een zeehond wordt in normale omstandigheden maximaal 25 jaar, hoewel er in het opvangcentrum in Texel exemplaren in gevangenschap leven die meer dan 30 jaar oud zijn.

Taxonomie
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.