Youri Egorov

Youri Egorov werd op 28 mei 1954 in Kazan in de Sovjet-Unie geboren. Van zijn zesde tot zijn zeventiende studeerde hij muziek aan het Conservatorium van Kazan, waar hij les kreeg van Irina Dubinina, een oud-leerling van Yakov Zak.

Op zijn zeventiende behaalde hij in 1971 in Parijs de vierde prijs op het internationale Marguerite Long-Jacques Thibaud-concours. Vervolgens studeerde hij zes jaar bij Yakov Zak zelf op het Conservatorium van Moskou. In 1974 won Egorov de zilveren medaille bij het Internationaal Tsjaikovski-concours in Moskou. In 1975 kreeg hij de derde prijs bij de Koningin Elisabethwedstrijd in België. Vlak voor een concert in Italië in 1976 vroeg hij politiek asiel aan en kwam uiteindelijk naar Nederland.

Door de jury werd hij in 1977 niet tot de finale van de Van Cliburn International Piano Competition toegelaten. Zowel pers als publiek waren het niet met de gang van zaken eens en maakten een debuut in Carnegie Hall in New York mogelijk.[1] Op 23 januari 1978 gaf Egorov zijn recitaldebuut in de Alice Tully Hall Lincoln Center. Op 16 december 1978 speelde hij in Carnegie Hall. Dit recital werd live opgenomen.

Egorov werd genoemd in het boek Great Contemporary Pianists Speak for Themselves, samengesteld door Elyse Mach. Hij sprak vrijuit over onderwerpen als oefenen, plankenkoorts, artistieke beperkingen in Rusland en zijn homoseksualiteit.

De pianisten Svjatoslav Richter, Dinu Lipatti, Arturo Benedetti Michelangeli, Vladimir Horowitz en Glenn Gould hadden een grote invloed op hem.

Egorov trad op met vooraanstaande orkesten en werd geprogrammeerd in de belangrijkste recital-series. Hij nam deel aan belangrijke festivals en gaf concerten op toonaangevende podia ter wereld.

Op 16 april 1988 kreeg de door de gevolgen van aids verzwakte Egorov thuis aan de Amsterdamse Keizersgracht euthanasie.[2] Het is gebruik onder Russische musici dat zij aan het sterfbed van hun opgebaarde collega's musiceren. Bij de dode Egorov speelden achtereenvolgens de pianiste Elisabeth Leonskaja en de cellist Dmitri Ferschtman.[3]

Egorov werd gecremeerd. Zijn urn staat op de begraafplaats Westerveld in Driehuis. Jan Brouwer, zijn levenspartner, volgde hem op 25 augustus van hetzelfde jaar. Vrienden richtten vervolgens de Stichting Youri Egorov op. Eind 2005 werden de activiteiten van deze stichting overgenomen door de Young Pianist Foundation.

De handen van Youri Egorov

• Henne Stoel componeerde in 1987 De Gedachte (The Contemplation: Piano Concerto in 1 movement) en droeg dit werk aan Egorov op.
• Zijn spel werd wel vergeleken met dat van Dinu Lipatti. Toevallig gaven ze allebei hun laatste concert toen ze 33 waren. Beiden wisten dat ze met hun fatale ziekte nog enkele maanden te leven hadden.
• Postuum kreeg de cd Legacy 2: Yuri Egorov de "Perfect Five-Star Rating" van CD Review Magazine.
• Na zijn overlijden werden een straat in Almere en een tulp naar hem vernoemd. La Roque-d'Anthéron heeft ook een Rue Youri Egorov.
• Sinds 2010 wordt op het YPF Nationaal Pianoconcours de Youri Egorov Prijs uitgereikt. De eerste keer gebeurde dit door Jevgeni Kissin.

• Jan Brokken: Met Musici: Elf portretten. Arbeiderspers, Amsterdam, 1988. ISBN 9029507942.
• Jan Brokken: In het huis van de dichter. Atlas, Amsterdam, 2008. ISBN 9789045014821.
• Youri Egorov dwingt gehoor in magische cirkel met Schubert. de Volkskrant, 30 november 1987.
• Eline Flipse: Youri Egorov 1954 - 1988, VPRO-televisiedocumentaire 1989. Won de speciale prijs van de jury tijdens het Banff World Television Festival in Canada en werd in 1990 genomineerd voor de Prix Italia.
• Elyse Mach: Great Contemporary Pianists Speak for Themselves. Dover, Mineola, N.Y., 1991. ISBN 0486266958.
• Youri Egorov, 33, a Soviet Pianist Who Defected to Further His Art. The New York Times, 20 april 1988.

Het onuitgegeven dagboek waarin Egorov zijn vlucht uit Rusland beschrijft, diende als een der bronnen voor het boek In het huis van de dichter.

• Website Youri Egorov