Xinjiang

Xinjiang (Chinees: 新疆; pinyin: Xīnjiānɡ; Oeigoers: شىنجاڭ, Sinjiang; IPA: ɕíntɕjáŋ, vertaling: nieuwe grens), in historische context vaak Sinkiang genoemd, is een autonome regio in het noordwesten van China.

شىنجاڭ ئۇيغۇر ئاپتونوم رايونى
Shinjang Uyghur Aptonom Rayoni
新疆维吾尔自治区
Xīnjiāng Wéiwú'ěr Zìzhìqū
Autonome regio in China
Afkorting疆 (pinyin: Jiāng)
Oorsprong naam新 xīn - nieuw
疆 jiāng - grens
"nieuwe grens"
HoofdstadÜrümqi
Coördinaten43°49'31"NB, 87°36'50"OL
Algemeen
Oppervlakte1 660 000 km² (1e)
Inwoners (2002)
(Geklasseerd 24e)
19 050 000
(11,5 inw./km²)
BNP (2003)187 800 M RMB
(Geklasseerd 25e) (BNP/inw. 8 390 RMB)
ISO 3166-2CN-65
Politiek
VoorzitterNur Bekri (努尔·白克力)
Portaal    China
Xinjiang
Naamgeving in Volksrepubliek China
(taal-varianten)
Vereenvoudigd 新疆维吾尔自治区
Traditioneel 新疆維吾爾自治區
Hanyu pinyin Xīnjiāng Wéiwú'ěr Zìzhìqū
Oeigoers شىنجاڭ ئۇيغۇر ئاپتونوم رايونى/Shinjang Uyghur Aptonom Rayoni
Mongools Шинжян-Уйгарын Өөртөө засах орон
Tibetaans ཞིན་ཅང་ཡུ་གུར
Standaardkantonees Sán Kéung Waj M Yie Tzie Chie K'éuj
Arabisch منطقة شينجيانغ الذاتية الحكم
Kazachs Шинжәң Ұйғыр аутономиялық районы
Russisch Синьцзян-Уйгурский автономный район
Andere benamingen Sin-tjiang, Hsin1-chiang1
Xinjiang
Naam (taalvarianten)
Vereenvoudigd 新疆
Traditioneel 新疆
Pinyin Xīnjiāng
Standaardkantonees Sán Kéung
Minnanyu Sin-kiong
Mindong Sĭng-giŏng
Gezicht op de hoofdstad Ürümqi in 2006
Een Oeigoerse moskee in Kashgar
Traditionele Oeigoerse woningen in het oude centrum van Kashgar, die op het punt staan gesloopt te worden
Het Karakulmeer met de berg Kongur op de achtergrond
Een Oeigoerse vrouw in Hotan
Graftombe van Apag Hodja in Kasghar
Kirgies op de Karakorum 'snelweg'
De Emir-minaret in Turpan
Vlag van Oost-Turkestan die gebruikt wordt door naar onafhankelijkheid strevende Oeigoeren. Ook wel Kökbayrak genoemd: "hemelvlag". Het is een variant van de Turkse vlag
Belangrijkste volken in Xinjiang (2000):

 Oeigoeren

 Han-Chinezen

 Kazachen

Tijdens de Han-dynastie begon China zijn invloed naar het westen uit te breiden. Het duurde echter tot rond 640 voor de Tang-dynastie het huidige Xinjiang veroverde. In 751 verloor China zijn greep op Centraal-Azië weer, en kwam het gebied onder het Oeigoerse Rijk. In de 13e eeuw werd het deel van het Mongoolse Rijk. Vanaf het midden van de 14e eeuw maken delen van Xinjiang deel uit van het kanaat van Moghulistan. Het noordelijk deel werd beheerst door de Oirat-Mongolen. In het midden van de 18e eeuw heroverde de Qing-dynastie het gebied voor China.

Het gebied werd wisselend door de Chinezen en lokale heersers geregeerd, tot het communistische regime in China in de jaren vijftig een einde maakte aan de autonomie.

De oorspronkelijke bewoners van het gebied zijn de Oeigoeren - een Turks volk, dat cultureel en taalkundig gezien tot Centraal-Azië behoort. Zowel in Perzische als Arabische historische kronieken wordt gesproken over Oost-Turkestan. De regio staat ook bekend als "Chinees Turkestan", een naam die tot de 20e eeuw gebruikt werd om het te onderscheiden van Russisch Turkestan. Tegenwoordig bestaat de bevolking echter uit ongeveer even grote groepen Oeigoeren en Chinese kolonisten die zich sinds de jaren vijftig in het gebied gevestigd hebben. De Chinese regering voert een politiek van sinificatie, waarbij gebruik van het Oeigoers ontmoedigd wordt en zowel de migratie van Chinezen naar het gebied als de assimilatie van Oeigoeren in de Chinese cultuur en economie gestimuleerd worden. De Oeigoerse en Chinese gemeenschappen leven echter op gespannen voet en strikt gescheiden van elkaar.

Geschiedenis

Aardrijkskunde

Xinjiang is de grootste provincie van China en grenst aan acht landen.[1]
Het gebied beslaat ongeveer 1/8 van de totale oppervlakte van de Volksrepubliek China, en bestaat uit twee bekkens die door de Tiensjan van elkaar worden gescheiden. Het noordelijk bekken wordt ook wel Dzjoengarije genoemd. Dit steppegebied werd van oudsher bewoond door Kazachen - tegenwoordig een minderheid in het gebied. Hier ligt ook de hoofdstad Ürümqi.

Het grotere zuidelijke deel wordt langs de randen gevormd door hoge gebergten, waaronder de Tiensjan (het "Hemelgebergte"). Daartussen ligt het Tarimbekken, dat voor een groot deel wordt ingenomen door een onherbergzame woestijn, de Taklamakan. Langs de rand van de Taklamakan liggen vele oasen, gevoed door rivieren zoals de Tarim, die in het omliggende bergland ontspringen. In deze oasen is geïrrigeerde landbouw mogelijk en hier woont het grootste deel van de Oeigoeren.

De belangrijkste rivieren zijn in het noordelijke bekken de Orongo, de Irtysj en de Ili; in het zuidelijke bekken de Tarim met bronrivieren, die in het oosten in zoutmoerassen (Lob Nuur) uitmondt. Het Ayding zoutmeer ligt op 154,5 meter onder het zeeniveau en is het laagste punt in heel China.

Het klimaat is extreem continentaal.

Bestuurlijke indeling

De bestuurlijke indeling van Xinjiang is als volgt:

Kaart
Nr. Conventionele naam[2] Oeigoers
(kona yezik̡)
Oeigoers
(yengi yezik̡)
Hanzi Hanyu pinyin
Subprovinciale autonome prefectuur
11 Autonome Kazachse Prefectuur Ili ئىلى قازاق ئاپتونوم ئوبلاستى Ili QazaQ Aptonom Oblasti 伊犁哈萨克自治州 Yīlí Hāsàkè Zìzhìzhōu
Stadsprefecturen
4 Karamay قاراماي شەھرى Qaramay Shehri 克拉玛依市 Kèlāmǎyī Shì
8 Ürümqi ئۈرۈمچى شەھرى Ürümchi Shehri 乌鲁木齐市 Wūlǔmùqí Shì
Prefecturen
1 Prefectuur Altay
(onderschikt aan Autonome Kazachse Prefectuur Ili)
ئالتاي ۋىلايىتى Altay Wilayiti 阿勒泰地区 Ālètài Dìqū
3 Prefectuur Tacheng
(onderschikt aan Autonome Kazachse Prefectuur Ili)
تارباغاتاي ۋىلايىتى Tarbaghatay Wilayiti 塔城地区 Tǎchéng Dìqū
9 Prefectuur Turpan تۇرپان ۋىلايىتى Turpan Wilayiti 吐鲁番地区 Tǔlǔfān Dìqū
10 Prefectuur Hami قۇمۇل ۋىلايىتى Qumul Wilayiti 哈密地区 Hāmì Dìqū
13 Prefectuur Kaxgar قەشقەر ۋىلايىتى Qeshqer Wilayiti 喀什地区 Kāshí Dìqū
15 Prefectuur Aksu ئاقسۇ ۋىلايىتى Aqsu Wilayiti 阿克苏地区 Ākèsū Dìqū
17 Prefectuur Hotan خوتەن ۋىلايىتى Xoten Wilayiti 和田地区 Hétián Dìqū
Autonome prefecturen
2 Autonome Mongoolse Prefectuur Bortala بۆرتالا موڭغۇل ئاپتونوم ئوبلاستى Börtala Mongghul Aptonom Oblasti 博尔塔拉蒙古自治州 Bó'ěrtǎlā Měnggǔ Zìzhìzhōu
6 Autonome Hui Prefectuur Changji سانجى خۇيزۇ ئاپتونوم ئوبلاستى Sanji Xuyzu Aptonom Oblasti 昌吉回族自治州 Chāngjí Huízú Zìzhìzhōu
12 Autonome Kirgizische Prefectuur Kizilsu قىزىلسۇ قىرغىز ئاپتونوم ئوبلاستى Qizilsu Qirghiz Aptonom Oblasti 克孜勒苏柯尔克孜自治州 Kèzīlèsū Kē'ěrkèzī Zìzhìzhōu
18 Autonome Mongoolse Prefectuur Bayin'gholin بايىنغولىن موڭغۇل ئاپتونوم ئوبلاستى Bayingholin Mongghul Aptonom Oblasti 巴音郭楞蒙古自治州 Bāyīnguōlèng Měnggǔ Zìzhìzhōu
Stadsarrondissementen
5 Shihezi[3] شىخەنزە شەھرى Shixenze Shehri 石河子市 Shíhézǐ Shì
7 Wujiaqu[3] ئۇجاچۇ شەھرى Wujachu Shehri 五家渠市 Wǔjiāqú Shì
14 Tumxuk[3] تۇمشۇق شەھرى Tumshuq Shehri 图木舒克市 Túmùshūkè Shì
16 Aral[3] ئارال شەھرى Aral Shehri 阿拉尔市 Ālā'ěr Shì

Steden en buurlanden

De belangrijkste steden van Xinjiang liggen bijna allemaal langs de zijderoute en zijn: Aksu, Altay, Fukang, Hami, Hotan, Karamay, Kashgar (Kashi), Korla, Kuqa, Miquan, Shihezi, Turpan, Ürümqi (hoofdstad), Yarkand en Yining

De buurlanden van Xinjiang zijn (met de klok mee): India, Pakistan, Afghanistan, Tadzjikistan, Kirgizië, Kazachstan, Rusland en Mongolië.

Bevolking

Volgens de volkstelling van 2000 telt Xinjiang 19,6 miljoen inwoners; vooral Oeigoeren (45%) en Han-Chinezen (41%). Daarnaast wonen er onder meer Kazachen (7%) en Hui (5%), en kleine aantallen Kirgiezen (0,9%), Mongolen (0,8%), Tadzjieken (0,21%) en Wolga-Tataren (0,02%).

Het onafhankelijkheidsstreven werd en wordt tegengegaan door de komst van Han-Chinezen in deze regio: In 1949 was 6% in de regio Han-Chinees, tegenwoordig is dat 40%. Als gevolg hiervan is in de regio een sterke verandering te zien in de etnische demografie. Het grootste deel van de bevolking in de regio is islamitisch. De verhouding tussen de Chinezen en de islamitische Oeigoeren is zeer gespannen.

Belangrijkste etnische groepen in Xinjiang, volkstelling 2000
OeigoerenHan-ChinezenKazachenoverigen
Xinjiang45,2%40,6%6,7%7,5%
Stadsprefectuur Ürümqi12,8%75,3%2,3%9,6%
Stadsprefectuur Karamay13,8%78,1%3,7%4,5%
Prefectuur Turpan70,0%23,3%<0,1%6,6%
Prefectuur Kumul18,4%68,9%8,8%3,9%
Prefectuur Aksu & sub-provinciale stad Alar71,9%26,6%<0,1%1,4%
Autonome Hui Prefectuur Changji & sub-provinciale stad Wujiaqu3,9%75,1%8,0%13,0%
Autonome Mongoolse Prefectuur Bortala12,5%67,2%9,1%11,1%
Autonome Mongoolse Prefectuur Bayin'gholin32,7%57,5%<0,1%9,7%
Autonome Kirgizische Prefectuur Kizilsu64,0%6,4%<0,1%29,6%
Prefectuur Kaxgar & sub-provinciale stad Tumxuk89,3%9,2%<0,1%1,5%
Prefectuur Hotan96,4%3,3%<0,1%0,2%
Sub-provinciale stad Shihezi1,2%94,5%0,6%3,7%
Autonome Kazachse Prefectuur Ili16,1%44,4%25,6%13,9%
- Voormalige Prefectuur Ili27,2%32,4%22,6%17,8%
- Sub-provinciale stad Kuitun0,5%94,6%1,8%3,1%
- Prefectuur Tacheng4,1%58,6%24,2%13,1%
- Prefectuur Altay1,8%40,9%51,4%5,9%

Talen

Naast het Chinees is in Xinjiang het Oeigoers, een Turkse taal, de belangrijkste taal. Daarnaast worden er regionaal de eveneens Turkse talen Kazachs en Kirgizisch gesproken. Voor de meeste Turkse talen geldt overigens dat ze grotendeels onderling verstaanbaar zijn, zij het vaak met enige moeite.

Door kleinere minderheden wordt plaatselijk het Mongools en verwante Dongxiang, het Iraanse Sarikoli en het Toengoezische Xibe gesproken.

In de 7e en 8e eeuw werd in een groot deel van het gebied Tochaars gesproken. Deze taal verdween echter na de inval van de Oeigoeren in de 9e eeuw.

Economie

Door het droge klimaat is meer dan 90% van het landbouwareaal aangewezen op bevloeiing. De belangrijkste landbouwproducten zijn tarwe, maïs en natte rijst. Andere producten zijn katoen en zijde. Xinjiang is het grootste wijnbouwgebied van West-China. Ook de veehouderij is er van belang.

Xinjiang is een van de rijkste mijnbouwgebieden van China: aardolie (onder meer nabij Karamay, dat "zwarte aarde" betekent in het Oeigoers), steenkool en uraanerts worden er geëxploiteerd. Daarnaast komen ijzererts, koper, zink, lood, wolfraam, molybdeen en andere mineralen voor. Na 1949 is de industrialisatie sterk toegenomen, zodat er thans onder meer staal-, non-ferro-, (petro)chemische, machine-, cement-, textiel- en levensmiddelenindustrie aanwezig is.

Behalve over enige oude karavaanwegen beschikt het gebied ook over enkele autowegen (voornamelijk langs de randen van de bekkens, o.a. autosnelwegen 312 en 314), een spoorlijn en geregelde luchtverbindingen tussen alle grotere plaatsen (o.a. Ürümqi Diwopu International Airport).

Het zoutmoeras van Lob Nuur wordt sinds 1964 gebruikt voor het uitvoeren van kernproeven.

Bezienswaardigheden

Zie de categorie Xinjiang van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.