Wyomia Tyus

Wyomia Tyus is de jongste uit een gezin van vier kinderen en het enige meisje. Haar vader stimuleerde haar om aan sport te gaan doen. Tijdens haar high school-jaren speelde zij basketbal en maakte ze kennis met de atletieksport, waarbij zij zich aanvankelijk bezighield met het hoogspringen. Later stapte ze over op de sprint, nadat zij in 1960 door de Tennessee State University (TSU) was uitgenodigd om deel te nemen aan een zomertrainingskamp. In dat jaar overleed haar vader. De vaderrol zou kort daarna worden overgenomen door haar coach Ed Temple, die verbonden was aan de universiteit.

Nadat zij haar high school had afgemaakt, ging Tyus studeren aan de Tennessee State University. Daarin was zij de eerste van haar familie. Al gauw maakte zij deel uit van de 'Tigerbelles', het TSU-team, met Ed Temple als haar trainer. Aanvankelijk besteedde zij maar weinig aandacht aan haar colleges en behaalde zij zulke matige studieresultaten, dat haar studievoortgang aan de TSU en daarmee haar deelname aan de Olympische Spelen van 1964 in gevaar dreigden te komen. Het was Temple die ten slotte voor haar de route uitstippelde die zou leiden tot succes, niet alleen in haar sport, maar ook in haar studie en maatschappelijk leven. Hij overtuigde haar ervan, dat je als kleurlinge nu eenmaal tweemaal zo hard moest werken om positieve erkenning te verkrijgen.

Op negentienjarige leeftijd maakte ze haar olympische debuut op de Olympische Spelen van 1964 in Tokio. Hierbij won ze op de 100 m een gouden medaille. In de kwalificatieronde verbeterde ze het drie jaar oude wereldrecord van Wilma Rudolph tot 11,2 s. In de finale versloeg ze in 11,4 haar landgenote Edith McGuire (zilver; 11,6) en de Poolse Ewa Kłobukowska (brons; 11,6). Samen met haar teamgenotes Willye White, Marilyn White en Edith McGuire was ze ook succesvol op de 4 x 100 m estafette. Met een tijd van 43,9 eindigde het Amerikaanse viertal achter het Poolse estafetteteam.

In de jaren hierna werd Tyus op diverse sprintafstanden Amerikaanse kampioene en won een gouden medaille op de Pan-Amerikaanse Spelen 1967. Vier jaar na Tokio, op de Olympische Spelen van 1968 in Mexico-Stad, won ze net als vier jaar eerder goud op 100 m. In de finale verbeterde ze het wereldrecord tot 11,0. Hiermee was ze de eerste vrouw die haar olympische titel op deze sprintafstand wist te prolongeren. In de finale op de 200 m eindigde ze op een zesde plaats. Als slotloopster won ze op de 4 x 100 m estafette ze met haar teamgenotes Barbara Ferrell, Margaret Bailes en Mildrette Netter nog een gouden medaille. Met een verbetering van het wereldrecord tot 42,8 werden de estafetteploegen uit Cuba (zilver; 43,3) en de Sovjet-Unie (brons; 43,4) verslagen.

Na de Olympische Spelen trok Wyomia Tyus zich uit de topsport terug. In 1973 werd ze gevraagd voor de 60 yd sprint in de competitie van de Professional International Track Association. In haar eerste jaar na haar comeback won ze acht van de achttien wedstrijden. In het jaar erop won ze elke wedstrijd waar ze aan deelnam: in totaal 22 wedstrijden. Ze werd trainster aan de Beverly Hills High School en was oprichtster van Women's Sports Foundation (WSF).

• 1965: 1 Amerikaanse indoorkamp. - 6,8 s
• 1966: 1 Amerikaanse indoorkamp. - 6,5 s
• 1967: 1 Amerikaanse indoorkamp. - 6,7 s

• 1965: 1 Amerikaanse kamp. - 10,5 s
• 1966: 1 Amerikaanse kamp. - 10,5 s

• 1964: 1 Amerikaanse kamp. - 11,5 s
• 1964: 1 OS - 11,4 s
• 1968: 1 OS - 11,0 s (11,08 el.)(WR)

• 1967: 1 Pan-Amerikaanse Spelen - 23,78 s
• 1968: 1 Amerikaanse kamp. - 23,5 s
• 1968: 6e OS - 23,0 s (23,08 el.)

• 1966: 1 Amerikaanse kamp. - 23,8 s

• 1964: 2 OS - 43,9 s
• 1968: 1 OS - 42,8 s (42,88 el.)(WR)