William Grove

Geboren in Wales, William Grove was het enige kind van John Grove – een magistraat en plaatsvervangend gouverneur van Glamorgan – en echtgenote Anne Bevan. Hij kreeg aanvankelijk privé-onderwijs voordat hij naar het Brasenose College in Oxford ging en rechten studeerde aan Lincoln's Inn. In 1835 trad hij toe tot de orde van advocaten. In 1837 huwde hij Emma Maria Powles met wie hij zes kinderen kreeg.

Van 1840 tot 1847 was hij professor in de natuurkunde op de London Institution. In zijn essay "On the Correlation of Physical Forces" (1846) formuleerde hij het principe van behoud op energie een jaar eerder dan dat de Duitse natuurkundige Hermann von Helmholtz dit zou doen in zijn beroemde schrijven "Über die Erhaltung der Kraft".

Zijn wetenschappelijke carrière leidde na 1853 ertoe dat hij zich ging bezighouden met octrooi en vergelijkbare rechten. Grove werd in 1871 aangewezen als advocaat en rechter voor administratiefrechtelijke zaken (Court of Common Pleas). In 1872 werd hij geridderd en sindsdien mag hij als sir benoemd worden. Na zijn pensionering in 1887 hervatte hij zijn wetenschappelijke studies.

Grove’s brandstofcel

Zijn wetenschappelijke carrière begon eind jaren 1830 toen hij zijn galvanisch element ontwikkelde, een verbeterde versie van het daniellelement. Zijn element bestond uit een zinken en platina elektroden in twee verschillende zuren van elkaar gescheiden door een poreuze pot. In 1839 tentoonstelde hij zijn uitvinding aan de Académie des Sciences in Parijs[1] en later datzelfde jaar aan de British Association for the Advancement of Science. Hier trok het de aandacht van Michael Faraday. Op zijn uitnodiging presenteerde Grove zijn element op 13 maart 1840 aan het prestigieuze Royal Institution.

In 1839 ontwikkelde Grove zijn tweede element, een gaseous voltaic battery, die gezien wordt als de voorloper van de moderne brandstofcel. Rond dit tijd was reeds bekend dat water gesplitst kon worden in de elementen waterstof en zuurstof door er een elektrische stroom doorheen te sturen. Grove beschrijft een experiment, waarbij twee platina strips zijn geplaatst in een oplossing van verdund zwavelzuur; de ene strip is daarbij in contact gebracht met waterstofgas, de andere met zuurstofgas. Hij ontdekte dat er dan een elektrische stroom loopt tussen beide strips. De term "brandstofcel" werd pas in 1889 gebruikt door Ludwig Mond en Charles Langer, toen ze een praktisch toestel bouwden werkend op lucht en steenkoolgas.

Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina William Grove op Wikimedia Commons.