William Averell Harriman

Tijdens de regering van Franklin D. Roosevelt werd hij aangesteld als functionaris voor de National Recovery Administration en van 1940 tot 1941 diende hij voor de National Defense Advisory Commission en de opvolger ervan, de Office of Production Management.

In 1941 werd de Leen- en Pachtwet aangenomen die het de Verenigde Staten aan het begin van de Tweede Wereldoorlog mogelijk maakte materiële hulp te bieden aan landen zonder het uitgangspunt van neutraliteit te schenden. In dit kader werd hij door president Roosevelt naar de Sovjet-Unie en het Verenigd Koninkrijk gezonden. Voor het eerste land werd hij vervolgens van 1943 tot 1946 ambassadeur. In deze functie had hij geregeld overleg met Jozef Stalin over de Poolcirkelspoorlijn en vertegenwoordigde hij de VS tijdens de eerste, tweede, derde en vierde conferentie van Moskou. Vervolgens werd hij voor het Verenigd Koninkrijk tot ambassadeur benoemd voor de periode van april tot oktober 1946.

Hierna werd hij benoemd tot minister van handel voor de periode van 1947 tot 1948. Van 1948 tot 1950 zag hij toe op de Marshallhulp in Europa. In 1950 werd hij benoemd tot speciaal assistent van president Harry S. Truman en in 1951 werd hij benoemd tot directeur van het Mutual Security Agency.

Harriman deed twee maal tevergeefs een gooi naar het kandidaatschap van de Democratische Partij voor het presidentschap: in 1952 en 1956. Wel werd hij van 1954 tot 1958 gekozen tot gouverneur van de staat New York.

President John F. Kennedy stelde hem van 1961 tot 1963 aan als assistent-minister voor het Verre Oosten. Tijdens de regering van president Lyndon B. Johnson werd hij benoemd tot ambassador-at-large en vertegenwoordigde hij de VS in de onderhandelingen met Noord-Vietnam in Parijs (1968-69). Hierna ging hij met pensioen, hoewel hij nog wel kleinere diplomatieke taken op zich nam.