Wet verplichte geestelijke gezondheidszorg

De Wet verplichte geestelijke gezondheidszorg (Wvggz) is een Nederlandse wet die de rechten regelt van mensen die te maken hebben met verplichte zorg vanwege een psychische aandoening. Deze wet vervangt sinds 1 januari 2020 de Wet Bopz. In 2020 geldt overgangsrecht voor lopende machtiging en machtiging die vóór 1 januari 2020 waren aangevraagd. Tegelijk met de Wet verplichte ggz treedt de Wet zorg en dwang in werking. Die wet is gericht op mensen met een psychogeriatrische aandoening (zoals dementie) of een verstandelijke beperking.

De nieuwe Wet verplichte geestelijke gezondheidszorg maakt het mogelijk om verplichte zorg zoals het toedienen van verplichte medicatie of het uitoefenen van toezicht op betrokkene, poliklinisch of bij iemand thuis te geven. Degene die zorg krijgt, kan dan makkelijker contact blijven houden met familie en vrienden en blijven deelnemen aan de samenleving. Alleen als het in de eigen omgeving echt niet kan, als het er niet veilig genoeg is voor de persoon zelf en zijn omgeving, of de persoon zelf niet wil, kan opname in een instelling een betere oplossing zijn. De Wvggz biedt zorgverleners meer instrumenten voor zorg op maat. Gekeken dient te worden naar welke aanpak het beste past bij iemand; verplichte zorg zo kort als mogelijk en zo lang als noodzakelijk. Bovendien geeft de wet de mensen die verplicht worden behandeld en hun familie meer inspraak. Zij beslissen mee hoe de zorg en ondersteuning eruit gaan zien. Ook wordt meer dan voorheen met de gemeente gekeken naar wat iemand nodig heeft om deel te (blijven) nemen aan het maatschappelijk leven, zoals een woning en werk.