Werkeiland Lelystad

Bij de inpoldering van Oostelijk Flevoland werd in 1950 gestart vanuit een zogenaamd werkeiland. Dit eiland, dat midden in het IJsselmeer lag, vormde het beginpunt van de dijkaanleg rondom de nieuwe polder. Op dit punt werd een haven gecreëerd en werden barakken gebouwd voor de dijk- en polderwerkers. Aanvankelijk waren dit houten barakken (het Houten Kamp), die vanaf 1951 als huisvesting dienden voor de nieuwe bewoners.

Rond het jaar 1956 toen de dijken gesloten waren en het gemaal de Wortman in bedrijf was waardoor de polder droogviel zijn er onder meer voor medewerkers van de Dienst zuidelijke iJsselmeerpolders langs de Knardijk, de dijk tussen het werkkamp, en bouwput voor het gemaal de Wortman, en Harderwijk Zweedse barakken neergezet die eerst in Zeeland gestaan hebben en daar dienst gedaan hadden als tijdelijke woningen voor slachtoffers van de watersnoodramp in Zeeland. De stenen woningen in het kamp werden de woningen voor het personeel van onder meer het gemaal, maar ook voor de politieagent de sluiswachter en andere uniformdragers.

In die tijd hadden de straten op het werkeiland geen namen en de doorlopende weg van het eiland tot en met de Knardijk waar dus de barakken gebouwd waren was een nogal lange straat, bewoners namen op enig moment zelf het initiatief om dus namen aan de straten te geven zo is deze straat de Lange Jammer gedoopt, De stenen huizen werden Petwijk genoemd vanwege de uniformdragende bewoners.

In de jaren 1952 en 1953 werden de houten barakken vervangen door woningen van steen (het Stenen Kamp) - werd ontworpen door J.S.O. Meffert. Dit is het oudste wooncomplex van Lelystad. De woningen werden in 2007 gerenoveerd en geschikt gemaakt voor permanente bewoning. Het complex is erkend als gemeentelijk monument. De vroegere kantine van het complex heeft een nieuwe horecabestemming gekregen met de naam "De Lange Jammer", als verwijzing naar de periode van de inpoldering.