Vorobjovy Gory (metrostation Moskou)

In het algemeen ontwikkelingsplan van de Moskouse metro van 1938[1] was de verlenging van de eerste metrolijn naar het zuiden, de Froenzenskaja-radius, opgenomen met een station ten westen van de destijds geplande nieuwbouw voor de universiteit. Het traject zou geheel ondergronds lopen en de Moskva kruisen tussen de stations Loezjniki en Oeniversitet. Na het overlijden van Stalin in 1953 kwam het decreet omtrent de eliminatie van excessen in de architectuur en de bouw waarmee kostenbesparingen werden ingeluid. De eerste twee stations van de Froenzenskaja-radius werden nog gebouwd volgens Stalins plannen maar tijdens de terreininrichting van Loezjniki in 1954 werd de rest van het tracé ingrijpend gewijzigd. Om bouwkosten te verminderen werd gekozen voor een brug in plaats van een tunnel om de Moskva te kruisen. Hierbij werd bovendien besloten om een gecombineerde brug te bouwen met een metrostation op 10 meter boven het water en daarboven een autoweg. Zodoende kwam het eerste metrostation in Rusland op een brug over een rivier tot stand. De brug werd gebouwd in 1958 en het station werd 282 meter lang en 17,6 meter breed, destijds zowel het langste als het breedste station van de Moskouse metro. Behalve de unieke ligging op een brug en het geribde plafond boven het perron, leek het in veel opzichten op de sobere bovengrondse stations van de Filjovskaja-lijn die in dezelfde periode zijn gebouwd. De versobering kwam tot uiting door de geasfalteerde perrons, pilaren in plaats van pylonen en eenvoudige lampen in plaats van kroonluchters. De bouw werd onder tijdsdruk uitgevoerd hetgeen leidde tot ontwerpfouten. Om metaal te besparen en geluid te dempen werden metalen steunen vervangen door gewapend beton. Teneinde ook in de wintermaanden te kunnen bouwen werd natriumnitraat aan het cementmengsel toegevoegd zodat het beton niet bevriest tijdens het gieten. Hierdoor was de brug in recordtijd gereed maar in de jaren daarna sloeg de betonrot toe. De roestende wapening drukte de betonnen platen van binnenuit kapot waardoor ze niet meer waterdicht waren. Na ruim een half jaar, op 8 juli 1959, stroomde al water en modder in de verdeelhal en de treinen tijdens een forse regenbui. In juni 1960 vielen de eerste duraluminiumplaten van de kroonlijsten vier meter naar beneden. In de loop der jaren nam het draagvermogen van de brug met 60% af. Toen ook de betonnen vloeren begonnen af te brokkelen werd het station op 20, volgens sommige bronnen 25, oktober 1983 voor reizigers gesloten. Om het metroverkeer in stand te houden werden hulpbruggen met eigen pijlers naast de brug gelegd. Vanaf 1986 tot augustus 2002 passeerden de metro's het station zonder te stoppen via de hulpbruggen. Het wegverkeer op de bovenste verdieping werd stilgelegd omdat er geen hulpbruggen beschikbaar waren voor het wegverkeer. Pas door de opening van de Berezjkovski brug op 28 oktober 1998 had het wegverkeer een alternatief.

De bouw van de hulpbruggen viel samen met het begin van de perestrojka in de Sovjet-Unie. In deze tijd waren er weinig financiële middelen beschikbaar en na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie werden de economische problemen nog groter. Deze omstandigheden verhinderden de reparatie van het station. De naam van het station werd op 12 mei 1999 gewijzigd in Vorobjovy Gory (Mussenheuvels) zoals het gebied ook heette voor de Russische revolutie. Dit besluit werd genomen op grond van de Moskouse verordening betreffende toponiemen uit 1998. De werkzaamheden begonnen pas in 1999 toen de economie zich herstelde na de Roebelcrisis, zodoende was het station ruim 19 jaar gesloten. In de zomer van 2002 werd een beperkte dienst over de brug onderhouden en van 6 juli tot 5 augustus 2002 was de Sokolnitsjeskaja-lijn ten zuiden van Sportivnaja helemaal gesloten. Tijdens deze afsluiting werden de sporen weer aangesloten op de sporen langs de perrons en de beglazing in de wanden van het station hersteld. Hierna zijn de hulpbruggen verwijderd en werd het station op 14 december 2002 heropend. Het herbouwde station is nu 270 meter lang en 3 meter breder dan in 1959. Het hoofd van de Moskouse metro , D. Gajev, noemde het nieuwe interieur “De algemene stijl van de metro in Moskou”. De vloeren en het perron zijn bekleed met grijs graniet, de plinten en muren van de gangen bestaan uit wit en groen marmer. De kolommen zijn aanzienlijk dikker dan bij de oorspronkelijke constructie en ook de muren van de doorgangen naar de verdeelhallen zijn van marmer. Door de glazen wanden van het station biedt het station uitzicht op de rivier, de Mussenheuvels, het Olympisch Stadion en het nieuwe gebouw van de Academie van Wetenschappen. De stationschef heeft een kantoor boven het perron dat lijkt op de brug van een schip. In november 2010 werden 10 ronde glazen vitrines met verlichting op het perron geplaatst. Deze dienen als tentoonstellingsruimte voor wisselende tentoonstellingen. Hier werden o.a. objecten van het Darwin-museum, het Staatssportmuseum, de Russische geografische vereniging, ruimtevaart organisatie Roscosmos, Porceleinfabrieken en het Staatstheater tentoongesteld. In de aanloop naar het wereldkampioenschap voetbal 2018 werden de speelsteden en deelnemende landen gepresenteerd in de vitrines.