Van Besouw
Van Besouw is een familie van textielfabrikanten, en tevens de naam van een door deze familie gesticht textielbedrijf in Goirle. De familie was afkomstig uit Berkel-Enschot.
Geschiedenis
Oorspronkelijk handelden leden van deze familie in kaatsballen die te Goirle in thuisarbeid werden vervaardigd. Omstreeks 1840 echter stagneerde de verkoop hiervan. Uit 1839 stamt het eerste document waaruit blijkt dat Jan Baptist van Besouw een fabrikeur was, waarvoor thuiswevers werkzaam waren. In 1861 werd het bedrijfje overgenomen door Jan Baptists zoon, Gerard van Besouw.
Nadat in 1884 met de bouw van een fabriek aan de Kerkstraat was gestart, en in 1885 startte daar de productie. De productie bestond uit linnen, zeildoek en zakken. Gerards zonen Jan, Willem en Piet kwamen eveneens in de fabriek, maar Willem trad weldra in bij de Dominicanen. Gerard, Jan en Piet startten in 1894 een vennootschap met de naam: G. van Besouw J.B. zn.. Een jaar daarna brak er brand uit, maar de fabriek werd hersteld.
In 1896 verliet Gerard de vennootschap. Jan en Piet gingen verder. Jan van Besouw werd bekend als een fabrieksdirecteur die de boodschap van de encycliek Rerum Novarum ter harte nam, de arbeidsomstandigheden verbeterde en andere sociale vernieuwingen doorvoerde. Hiervan kan genoemd worden de oprichting van een corporatie die het welzijn van de arbeiders bevorderde, onderwijs stimuleerde en drankmisbruik bestreed.
In 1904 werd de fabriek uitgebreid met een Holtapweverij en in 1908 werd de firma omgezet in een Naamloze Vennootschap met de naam: N.V. Stoomweverij Van Besouw. Nadat Gerard van Besouw in 1909 was overleden, verliet in 1917 ook Piet het bedrijf, na onenigheid met zijn broer. Hij richtte de firma P. van Besouw & Zonen, die later bekend zou worden onder de naam N.V. Hollandsche Textielindustrie (H.T.I.). Jan C.P. Mes (Jan Mes sr.), de schoonzoon van Jan van Besouw, werd bedrijfsleider bij het oorspronkelijke bedrijf, dat in 1920 omgedoopt werd in Stoomweverijen Besouw N.V.. Jan van Besouw was de enige directeur, maar Jan C.P. Mes voegde zich na enkele maanden bij hem. In 1941 kwam zoon Jan Mes jr. in dienst, diens broer Gom Mes volgde in 1945, Jef Mes in 1946 en Flor Mes in 1952. Nadat Jan Mes sr. in 1959 het bedrijf had verlaten, volgden de vier broers hem op. In 1963 verlieten Jef en Flor het bedrijf, waarna Jan en Gom samen de directiefunctie voortzetten.
In 1964 werd gestart met Bisonyl, een met PVC gecoat doek, en in 1967 werd Benno Premsela als ontwerper aangetrokken en werd Van Besouw een merknaam, in plaats van BEGO. In 1973 waren er drie divisies: Van Besouw Interior (tapijten e.d.), Van Besouw Fabrics (zwaardoek) en Van Besouw Kunststoftechniek. Houdstermaatschappij was Stoomweverijen Besouw N.V., die in 1978 haar naam veranderde in Van Besouw N.V. en in 1988 in Van Besouw Holding N.V.. In 1972 werd bovendien een samenwerkingsverband opgestart met de weverij Storck Gebr. & Co. GmbH uit Krefeld.
In 1980 kwam Frank de Ruijter in dienst als adjunct-directeur, terwijl in 1981 de moeilijkheden begonnen. Er kwamen reorganisaties. Ondertussen verlieten Jan en Gom Mes het bedrijf en werd Frank de Ruijter directeur. In 1989 kreeg het bedrijf het predicaat "Koninklijke" en heette voortaan: Koninklijke Van Besouw N.V.. Dit zou echter niet lang duren want, hoewel in 1990 nog de Koninklijke Vereenigde Tapijtfabrieken te Moordrecht werden overgenomen, moest in 1995 reeds surséance van betaling worden aangevraagd. De holding en de werkmaatschappijen Tapijt en Kunststoffen gingen failliet. Ze maakten echter een doorstart. De kunststoffendivisie werd in 2000 door de Amerikaanse groep Cooley overgenomen, en de tapijtendivisie in 2003 door Intercarpet uit Aalten. Daarna veranderde de kunststoffendivisie nog enkele malen van eigenaar. In 2008 werd de kunststoffendivisie overgenomen door het Deense Icopal. De productie daarvan bleef in Goirle gevestigd. De tapijtendivisie vertrok in 2008 definitief vanuit Goirle naar Blokzijl.
In 2010 is Van Besouw overgenomen door de firma Hillfloor tapijt, wel bleef de productie bij Intercarpet.
Monumenten
Van het complex zijn een kantoorgebouw uit 1952 en een ketelhuis met schoorsteen uit het begin van de 20e eeuw aangewezen als gemeentelijk monument.