Unie van Zuid-Afrika

In tegenstelling tot Canada en Australië, ook leden van het Britse Gemenebest, was de Unie een unitaire staat in plaats van een federatie. De Unie werd geleid door een Parlement met een Volksraad en een Senaat, die beide voornamelijk door de blanke minderheid werden verkozen.

Na discussie en ongenoegen over de locatie van de hoofdstad werd besloten om de regeringszetel te plaatsen in Pretoria, het parlement in Kaapstad, en de rechtgevende macht in Bloemfontein. Zodoende was het staatsbestuur verspreid over de drie hoofdsteden van de oude republieken en kolonies.

De Unie van Zuid-Afrika was een zelf-regerend Dominion van het Britse Rijk, en werd in 1931 een lid van het Britse Gemenebest onder de Britse Kroon (een Commonwealth realm). De Kroon was vertegenwoordigd door een Gouverneur-Generaal, die dus het dienstdoende staatshoofd was terwijl de regering werd geleid door de eerste minister. De eerste die in dit ambt werd verkozen was Louis Botha, een vroegere Boerengeneraal.

In 1914 brak de Eerste Wereldoorlog uit. Hoewel oorlog met het Duitse rijk vanwege het Britse verwantschap vanzelfsprekend leek was deze gedachte niet populair, gezien de Duitse steun tijdens de Boerenoorlog en de Duitse afkomst van vele Afrikaners. Toen Botha het leger opdracht gaf om Duits-Zuidwest-Afrika binnen te vallen ontstond er dan ook een opstand, de Maritz-rebellie. De opstand werd echter de kop ingedrukt en de inval werd hervat, waarna de Duitse kolonie in 1915 werd veroverd en geannexeerd. Nadat de oorlog was afgelopen en de Volkenbond was opgericht, verkreeg de Unie een mandaat op dit gebied.

In de Tweede Wereldoorlog was de Unie van Zuid-Afrika een van de eerste die nazi-Duitsland de oorlog verklaarde. Dit gebeurde op 6 september 1939.

De Unie werd de Republiek van Zuid-Afrika op 31 mei 1961, en verliet het Gemenebest na de veroordeling van de apartheid.