Underground Railroad
De Underground Railroad was een clandestien netwerk van (vaak ad hoc-) smokkelroutes in de Verenigde Staten waarlangs ontsnapte slaven de zuidelijke staten van de Verenigde Staten konden verlaten en een veilig heenkomen konden zoeken in noordelijke staten die weggelopen slaven beschermden, of anders in Canada.
De Underground Railroad bestond uit onderduikadressen en andere faciliteiten die in het bezit waren van sympathisanten van de abolitionistische beweging. Zij opereerde zoals vele grootschalige verzetsbewegingen: met veel losse cellen die weinig wisten over andere cellen en eigenlijk alleen een paar van hun "buurcellen" kenden. Weggelopen slaven reisden van het ene tussenstation naar het andere en bereikten het Noorden in verschillende stappen. De voornaamste medewerkers van de Railroad waren voormalige slaven, Quakers en Wesleyanen, die een religieuze afkeer hadden van slavernij.
De Railroad was een bron van grote wrevel tussen het Noorden en Zuiden der Verenigde Staten. Veel noorderlingen sympathiseerden met diegenen die meehielpen weggelopen slaven in veiligheid te brengen. De zuiderlingen eisten jarenlang de invoering van ingrijpende wetten om het oppakken van weggelopen slaven verplicht te stellen. In 1850 nam het Congres dergelijke wetten aan. Hiermee konden weggelopen slaven niet langer in de Verenigde Staten blijven en vervielen alle Railroadroutes die niet naar Canada liepen.
De belangrijkste eindbestemming van weggelopen slaven op de Railroad was het zuiden van de Canadese staat Ontario rond het Niagara-schiereiland en de stad Windsor. Ongeveer 30.000 mensen vluchtten met succes naar Canada. Dit leidde tot een belangrijke bevolkingstoename in de nog onderbevolkte Canadese koloniën en deze kolonisten vormden de basis voor de huidige zwarte bevolking van Ontario.
De Underground Railroad hield op te bestaan na het uitbreken van de Amerikaanse Burgeroorlog in 1861.