Topkoeling

Topkoeling is een systeem voor het koelen van gebouw met als doel het afvlakken van de temperatuurtoppen in het dagelijkse temperatuurverloop.

In een gebouw kan in de zomer de temperatuur vanuit de nachtsituatie overdag oplopen tot minder acceptabele hoogten. De hoogte van de binnentemperatuur kan door ventilatie (passieve koeling), maar ook door airconditioning (actieve koeling) worden begrensd. De toppen in het temperatuurverloop kunnen door passieve zowel als door actieve koeling worden afgevlakt.

Om topkoeling kwantitatief te beschrijven wordt dikwijls de definitie gehanteerd dat met topkoeling een binnentemperatuur moet kunnen worden bereikt die een drie- tot een achttal graden onder de buitentemperatuur ligt. Deze definitie heeft echter geen enkele relatie met de behaaglijkheidgevoelens van mensen.

Om alsnog tot een betere definitie te komen heeft de Rijksgebouwendienst (Rgd) niet zozeer de definitie gegeven van topkoeling, maar wel beschreven hoe zij het hydrothermisch comfort in haar gebouwen wenst (TK11117.02 juni 1991). Haar definitie voor hygrothermisch comfort staat zeer hoge temperaturen toe, maar beperkt de duur van deze temperaturen tot een totaal van hoogte gewogen waarden. Deze definitie gestoeld op de theorie van Fanger kan eveneens een topkoeling zijn. Zij is algemeen aanvaard als de Rgd-richtlijn of Rgd-norm voor topkoeling.