Thomas Paine

Paine speelde een belangrijke rol tijdens de Amerikaanse Revolutie. De Franse en Indiaanse Oorlog (1754-1763), die deel uitmaakte van de Zevenjarige oorlog, was het eindpunt van een hele reeks conflicten tussen Frankrijk en Groot-Brittannië over Indiaanse grondgebieden. De Franse nederlaag werd bekrachtigd in het Verdrag van Parijs in 1763. Engeland wilde vervolgens een deel van de oorlogskosten op de Amerikaanse koloniën afwentelen. Die wilden daaraan echter niet zomaar meewerken, temeer daar het Franse gevaar geweken was.

De volgende jaren werden gekenmerkt door tegenstellingen tussen de Britten en hun Amerikaanse koloniën. Echte onafhankelijkheid werd nog niet nagestreefd. Het twistpunt was van financiële en politieke aard, onder het motto: No taxation without representation (geen belasting zonder politieke vertegenwoordiging).

In 1774 emigreerde Paine op uitnodiging van Benjamin Franklin vanuit Londen naar Amerika. Daar werd hij staatsburger in Philadelphia en nam hij deel aan het politieke leven. In Paines Common Sense werd in 1776 een radicaal idee geformuleerd: onafhankelijkheid. Maar hoe? Nationale onafhankelijkheid mét een interne revolutie of enkel een losmaken van het moederland met behoud van de positie van de dominante klassen (en dus géén democratie)?

The Friends of the People. Karikatuur met Thomas Paine en Joseph Priestley d.d. 15 november 1792 van Isaac Cruikshank.

Terug in Engeland in 1787 stortte Paine zich op het verdedigen van de Franse Revolutie, o.a. tegen Edmund Burke. De Engelse regering wilde hem hierom laten arresteren, maar Paine wist net op tijd te ontkomen naar Frankrijk waar hij in de Nationale Conventie was gekozen. In Frankrijk richtte hij zich tegen de Terreur en in het bijzonder tegen de onthoofding van Lodewijk XVI. Hoewel hij geen royalist was, meer een girondijn, was hij Lodewijk dankbaar omdat hij de Amerikaanse revolutie had gesteund. Paine stelde voor de koning naar de Verenigde Staten te laten vertrekken.[1] Bovendien vond Paine al het bloedvergieten niet nodig. Door deze opvattingen kwam hij eerst in conflict met Jean-Paul Marat en vervolgens met Robespierre, die hem liet arresteren.

Net voor hij in de gevangenis belandde, schreef hij The Age of Reason, een aanval tegen de georganiseerde religie. Hij verwierp de Bijbel, onder andere omdat hij veel van het bloedvergieten in de Bijbel niet moreel gerechtvaardigd vond. Paine nam een deïstisch standpunt in. Door een gelukkig toeval wist Paine aan de guillotine te ontkomen. Hij werd hierin geholpen door zijn medegevangene, de Bruggeling Joseph Van Huele.

In 1796 publiceerde hij Agrarian Justice, waarin hij een systeem van sociale zekerheid voorstelde. Op uitnodiging van Thomas Jefferson keerde Paine in 1802 terug naar de V.S. (Terzijde zij hier nog medegedeeld dat de naam van de nieuwe republiek - United States of America - aan Thomas Paine zijn pamflettenreeks, The American Crisis, is ontleend).

Zowel George Washington als Napoleon Bonaparte bewonderden hem, maar Paine mocht beide heren helemaal niet.[2] Hij beschuldigde Washington ervan hem verraden te hebben omdat deze geen vinger had uitgestoken om Paine te helpen toen die in Frankrijk gevangen zat. Bovendien had Washington volgens hem de revolutie verloochend omdat hij de slavernij in stand had gehouden. Zijn laatste jaren sleet hij in eenzaamheid; velen zagen hem niet zitten vanwege zijn religieuze denkbeelden. Na zijn dood in 1809 kwamen er slechts negen mensen opdagen voor zijn begrafenis. Een paar jaar later liet William Cobbett zijn botten opgraven om in Engeland te herbegraven. Sindsdien is zijn stoffelijk overschot vermist, al zijn er meerdere mensen die beweren zijn schedel te bezitten.

• In Common Sense (1776) stelde Paine dat gewone mensen (the commoners) de gelijke waren van de landadel (the landed aristocracy). Op die manier wakkerde hij mee de koloniale wraakgevoelens tegen de Britse monarchie aan. De enige basis voor politieke legitimiteit was volgens hem universele, actieve instemming; "taxation without representation" was onrechtvaardig. Het volk had ook steeds het recht om als geregeerde de banden met een onderdrukkende regeerder te verbreken.
• In The Rights of Man (1791-1792) verdedigde hij de idealen van de Franse Revolutie, ervan uitgaand dat macht nooit mag geconcentreerd worden in één individu of klasse.
• The Age of Reason (1794) is een van Paines minst begrepen werken. Hij pleitte hierin voor deïsme, verdedigde de rede en de vrije gedachte, en verzette zich tegen de geïnstitutionaliseerde religie in het algemeen en de christelijke leer in het bijzonder. Het was zijn bedoeling om een theorie te formuleren van sociale cohesie, waardoor een goed geordende maatschappij zou ontstaan, gebaseerd op een geloof in het goddelijke. Door echter deïsme voor te staan ging hij in tegen de gevestigde religies, die hij zelfs beschouwde als een middel tot slavernij. Volgens zijn deïsme was er geen reden om onderworpen te zijn aan priesters of aan de staat. Hiermee joeg hij de werkende bevolking tegen zich in het harnas terwijl hij hen eigenlijk wilde verdedigen.
• In Agrarian Justice (1797) pleitte Thomas Paine voor een herverdeling van eigendom.

• John Keane, Tom Paine: A Political Life, Londen, 1995. (meest recente biografie)
• Dirk Verhofstadt, Het liberale denken van Thomas Paine (Houtekiet, 2009)
• Christopher Hitchens, De rechten van de mens van Thomas Paine (Mets & Schilt, 2008)