Tango nuevo

Tango nuevo (Spaans voor nieuwe tango) betreft de nieuwe benaderingswijze van de Argentijnse tangomuziek, die in de jaren 1950 van de 20e eeuw door Ástor Piazzolla werd geïntroduceerd. Tango nuevo is een muziekstijl binnen de tango.

Hoofdkenmerken:

• In de basis zonder uitzondering terug te voeren op de klassieke tango.
• Langere werken dan de binnen de klassieke tango gebruikelijke 3 minuten. Werken, bestaande uit meerdere delen ook.
• Meer complexiteit en afwijkende vorm in compositie, arrangement, orkestratie. Mede door Piazzolla's eigen hoge muzikale niveau meer ruimte voor virtuositeit van de solisten.
• Sterk wisselende tempi binnen één stuk muziek, tegenover een constant tempo in klassieke dansbare tango's. Meer luistermuziek dan dansmuziek.
• Afwijkende instrumentatie ten opzichte van het klassieke Orquesta Típica, zoals toevoeging van een semi-akoestische jazzgitaar, een drumstel, een saxofoon, of zelfs plaatsing van een bandoneon in een symfonieorkest.

Piazzolla heeft met deze moderne "gedachtekronkels" in de begintijd vooral in eigen land zeer veel negatieve gevoelens opgeroepen. In de rest van de wereld kon men deze ontwikkelingen beter waarderen. Uiteindelijk heeft ook Argentinië (vooral Buenos Aires) jaren later de tango nuevo kunnen accepteren en ook omarmd.