Dunvingergekko
De dunvingergekko[1] (Stenodactylus sthenodactylus) is een reptiel uit de familie Gekkonidae (gekko’s). De soort werd voor het eerst beschreven door Martin Lichtenstein in 1823. Oorspronkelijk werd de naam Ascalabotes sthenodactylus gebruikt.[2]
| Dunvingergekko IUCN-status: Niet geëvalueerd | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | ||||||||||||||||
| Dunvingergekko ( Stenodactylus sthenodactylus ) | ||||||||||||||||
| Taxonomische indeling | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
| Soort | ||||||||||||||||
| Stenodactylus sthenodactylus (Martin Lichtenstein, 1823) | ||||||||||||||||
Afbeeldingen Dunvingergekko op  | ||||||||||||||||
Dunvingergekko op  | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
Uiterlijke kenmerken
Het lichaam is bedekt met kleine, gladde schubben en heeft lange poten en een dunne staart. De ronde kop bevat bolle ogen en uitpuilende neusgaten. Deze dieren hebben een fijne donkere tekening en soms witte vlekken. De huid is lichtbruin of zandkleurig. Ze missen de hechtschijfjes aan de tenen, waardoor ze alleen op lage voorwerpen kunnen klimmen. De lichaamslengte bedraagt 9 tot 10,5 cm.
Leefwijze
Het voedsel van deze terrestrische, nachtactieve dieren bestaat uit termieten, mieren, kleine vlinders en kevers en hun larven. Ze leven teruggetrokken in hun schuilplaatsen onder de grond of stenen. Ze voelen zich veilig wanneer ze in een nauwe spleet kunnen wegkruipen. Overdag liggen ze in de zon. Vooral de mannetjes verdedigen hun territorium, maar ook de vrouwtjes zullen indringers aanvallen. Bij bedreiging door predatoren wordt een hoge rug opgezet, zodat ze groter lijken.
Verspreiding en leefgebied
Deze soort komt voor in Noord- en Oost-Afrika en West-Azië. Het is een bewoner van droge gebieden, zoals woestijnen.
Bronvermelding
| Bronnen, noten en/of referenties
Referenties
Bronnen
|