Stade de Reims

De club werd in 1911 opgericht onder de naam Société Sportive du Parc Pommery onder impuls van markies Melchior de Polignac. In 1929 promoveerde de club naar de Division Honneur du Nord-Est, de toenmalige hoogste divisie in het Franse voetbal dat toen nog op regionaal niveau gespeeld werd. De topclub uit Reims uit die tijd was SC Reims. In het tweede seizoen werd de club vicekampioen achter US Les Deux Vireux. Op 18 juni 1931 nam de club de naam Stade de Reims aan. Ook nu werd de club vicekampioen. Vanaf 1932/33 werd er een professioneel kampioenschap georganiseerd in Frankrijk, maar Stade bleef in de Division Honneur spelen totdat het kampioen werd in 1935. Hierna bereikte de club de finale van het amateurkampioenschap dat dat jaar voor het eerst georganiseerd werd en versloeg hierin FC Bordeaux. Stade werd nu professioneel en nam in het volgende seizoen deel aan de Division 2 (tweede klasse). Datzelfde jaar werd ook de supportersclub Allez Reims opgericht. Stade was slechts een middenmoter en in 1938 fusioneerde de club met Sporting Club Rémois (SC Reims), dat in 1904 opgericht werd en in 1938 nog kampioen werd in de Division Honneur Nord-Est. De naam van Stade de Reims werd behouden, maar de club nam wel de rood-witte clubkleuren van Sporting Club aan. De gevolgen van de fusie waren meteen merkbaar. De club werd zesde, met slechts twee punten achterstand op FC Nancy, dat derde was en in de beker bereikte de club de kwartfinale, waarin eersteklasser FC Sète hen met 5-0 wipten.

Door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog werd het Franse kampioenschap opgesplitst in regionale zones en Stade de Reims speelde zo voor het eerst in de hoogste klasse en werd zelfs kampioen van de zone Noord in 1941/42. In 1944 verloor de club de beker in de finale van 1944 als E.F. Reims-Champagne (Équipe Fédérale) van E.F. Nancy-Lorraine, maar dit is niet officieel.

Na de oorlog speelde de club verder in de profcompetitie en werd in 1946/47 vicekampioen achter CO Roubaix-Tourcoing. Na een derde plaats het volgende seizoen kon de club zich een jaar later voor het eerst tot landskampioen kronen met één punt voorsprong op Lille OSC. Een jaar later werd ook de beker gewonnen. Met spelers als Albert Batteux en Raymond Kopa versterkte de club zich nog. In 1952/53 werd voor de tweede keer de landstitel gewonnen en de club won dat seizoen ook de Coupe Latine. Het volgende seizoen moest de club Lille met één punt voor laten gaan maar een jaar later stond Reims weer bovenaan het klassement met 4 punten voorsprong op Toulouse FC. De club mocht nu deelnemen aan de allereerste editie van de Europacup I en zette daarin alles op alles, dit resulteerde echter wel in een middelmatig resultaat in de competitie met een tiende plaats. In de Europacup schakelde Reims achtereenvolgens Aarhus GF, Vörös Lobogó SE en Hibernian uit. In de finale wachtte het Spaanse Real Madrid dat met 3-4 won. De teleurstelling bij de spelers was groot, die alles op de Europacup gezet hadden.

Raymond Kopa ruilde Reims in voor Madrid en in zijn plaats kwam een nieuwe speler over van Nice, Just Fontaine. Na een jaar aanpassingsperiode en een derde plaats in de competitie bereikte hij zijn climax in 1958. Hij haalde de vierde landstitel binnen voor de club en werd met 34 doelpunten topschutter. Op het WK 1958 trof hij dertien keer doel in zes wedstrijden, een record dat nog steeds niet gebroken werd. De kampioenenclub werd voor de tweede keer Europa ingestuurd en na de eerste twee tegenstanders die het telkens met duidelijke cijfers versloeg leek de club gestopt te worden door Standard Luik dat met 2-0 de club versloeg, maar thuis kon Stade de situatie rechtzetten met 3-0. Ook in de halve finale verloor de club tegen de Zwitserse Young Boys, maar kon opnieuw thuis winnen met duidelijke cijfers. De tegenstander in de finale was opnieuw Real Madrid, dat de vorige drie edities reeds op zijn naam geschreven had. Raymond Kopa stond deze keer aan de winnende zijde van Madrid dat Reims met 2-0 versloeg. Het volgende seizoen keerde Kopa terug naar Reims om daar tot 1967 te spelen. In 1960 en 1962 werd de club ook nog landskampioen, maar werd in Europa nu vroegtijdig uitgeschakeld. De samenwerking met trainer Albert Batteux werd stopgezet in 1963 en een jaar eerder was ook Just Fontaine gestopt. De club werd in het laatste seizoen van Batteux wel nog vicekampioen.

1963/64 werd een catastrofaal seizoen en de club degradeerde samen met Nice en RC Paris, twee andere grootmachten uit de jaren vijftig, naar de tweede klasse. In het eerste seizoen van het vagevuur werd de club slechts tiende, maar na een titel in '66 promoveerde de club terug naar de elite, maar moest na een voorlaatste plaats daar opnieuw een stapje terugzetten. In 1970 profiteerde de club van de uitbreiding van de eerste klasse en promoveerde terug en werd knap negende. Twee seizoenen later deed de club het nog een plaatsje beter en in 1973/74 werd de zesde plaats bereikt, dankzij goalgetter Carlos Bianchi, die 30 keer scoorde. Twee seizoenen later werd Reims vijfde, de beste notering in dertien jaar en met 34 goals werd Bianchi voor de tweede keer topschutter in de Franse competitie. In 1977 bereikte Stade voor de derde keer de finale van de beker, maar verloor hier van AS Saint-Etienne met 2-1. In de competitie was het inmiddels minder goed gegaan met een elfde plaats. De club speelde in het seizoen 1978/79 zijn voor lange tijd laatste seizoen in de hoogste klasse en werd hierin laatste.

De financiële situatie van de club ging achteruit en ook het aantal toeschouwers liep fel terug. In 1983 werd Stade vicekampioen achter Toulon en speelde een barragewedstrijd tegen Nîmes Olympique om te promoveren, maar verloor. De terugkeer van Carlos Bianchi als speler-trainer in 1984 hielp de club ook niet vooruit. In 1987 en 1988 plaatste de club zich wel nog voor de halve finale van de Franse beker. In 1991 werd de financiële situatie precair, ondanks een zesde plaats en winst in de Coupe de la Ligue. Omdat er geen nieuwe geldschieter kwam werd de club gedwongen om voor het eerst sinds de jaren 30 naar de derde klasse te gaan. Door een schuld van 50 miljoen FF ging de club in oktober 1991 in liquidatie. Onder de naam Stade de Reims Champagne FC nam de club deel aan de competitie en werd 6de, al kon de club de laatste wedstrijd van het seizoen niet spelen omdat ze op 11 mei 1992 opnieuw in liquidatie gingen. Alle bezittingen van de club werden verkocht.

De club herrees uit zijn as in juli 1992 onder de naam Stade de Reims Champagne. Onder leiding van nieuwe voorzitter Jean-Claude Hérault startte de club in de Division d'Honneur, op dat moment de zesde klasse. Na twee seizoenen werd Stade kampioen en promoveerde zo naar de National 3, een klasse die nog niet zo lang bestond en later de CFA 2 zou worden. Door de goede resultaten van de club kwamen er geleidelijk aan ook meer sponsors en in 1998 promoveerde de club naar de CFA, de vierde klasse en kon daar na één seizoen meteen doorstoten naar de Championnat National. In 1999 werd de naam opnieuw Stade de Reims. In 2002 werd de club met één punt achterstand op Clermont Foot vicekampioen en promoveerde zo naar de Ligue 2 en werd opnieuw een profclub.

De terugkeer liep niet zoals verhoopt en de club werd meteen weer naar de derde klasse verwezen, waar de club kampioen speelde. Sinds 2004 speelt de club terug in de Ligue 2 en kon elk jaar het behoud verzekeren al kon de club nooit een goed resultaat boeken. Het beste seizoen was 2006/07 toen de 11de plaats bereikt werd en in de Coupe de la Ligue AS Monaco en Stade Rennais werden uitgeschakeld alvorens zelf uitgeschakeld te worden in de halve finale door Bordeaux.

Het seizoen 2008/09 verliep niet zo vlot voor de club en in januari 2009 nam Luis Fernández het roer als trainer over van Didier Tholot om de club van degradatie te behoeden. Fernández sprokkelde enkele punten met zijn ploeg, maar ook de tegenstand deed er alles aan om het behoud te verzekeren en Reims eindigde uiteindelijk op de laatste plaats.

Na het seizoen 2009/10 in de Championnat National eindigde Reims op de tweede plaats onder leiding van en kon zo terug promoveren naar de Ligue 2. Bijna een heel seizoen vocht de club tegen degradatie, maar net op het einde stak het nog enkele clubs voorbij zodat ze op de tiende plaats eindigden. Seizoen 2011/12 begon wonderwel met vier overwinningen op rij, en dat zelfs tegen de drie degradanten uit de Ligue 1 van het voorgaande seizoen. De club bleef het daarna nog goed doen en ging nooit weg uit de top drie, maar moest uiteindelijk SC Bastia wel laten voorgaan in de rangschikking. Op de voorlaatste speeldag werd de terugkeer naar het hoogste niveau officieel onder leiding van Hubert Fournier. De club kon vier jaar in de Ligue 1 standhouden en eindigde altijd in de middenmoot. De beste notering was een elfde plaats in 2014. Gedurende het hele seizoen 2015/16 leek de club het behoud nog te kunnen verzekeren, maar aan het einde degradeerde de club toch.