Staalpact
Het Staalpact (Duits: Stahlpakt; Italiaans:Patto d'Acciaio), formeel bekend als het Vriendschapspact en Alliantie tussen Duitsland en Italië, was een overeenkomst tussen fascistisch Italië en nazi-Duitsland, op 22 mei 1939 getekend door de ministers van Buitenlandse Zaken van Italië en Duitsland, respectievelijk graaf Galeazzo Ciano en Joachim von Ribbentrop.
Het Pact bestond uit twee delen: de eerste sectie was een open verklaring van de voortzetting van vertrouwen en samenwerking tussen Duitsland en Italië terwijl de tweede, een "Geheim Aanvullend Protocol" een unie van militaire en economische beleidsmaatregelen aanmoedigde. Echter, sommige leden van de Italiaanse regering, inclusief de ondertekenaar Ciano, waren tegen het Pact.
Het was de Italiaanse leider Benito Mussolini die de overeenkomst de bijnaam van "Staalpact" gaf, nadat hem verteld was dat zijn originele naam, het "Bloedpact", waarschijnlijk slecht ontvangen zou worden in Italië.
Op 23 november 1940 sloot Roemenië zich bij het pact aan.
Voorgeschiedenis
Op 6 november 1937 had Italië zich aangesloten bij het Anti-Kominternpact dat Duitsland en Japan sedert 25 november 1936 verbond om de ondermijnende activiteiten door de Komintern vanuit Moskou tegen te gaan. Mussolini wilde met de toetreding tot het Anti-Komintern verdrag zijn isolement beëindigen, waarin zijn land terechtkwam na de verovering van Ethiopië en de steun aan het Franco-regime in Spanje.
Het pact
Het pact werd gesloten in de veronderstelling dat een oorlog met de Westerse democratieën binnen vier jaar onvermijdelijk zou zijn. Die veronderstelling werd hoofdzakelijk verkondigd door de Duitse minister van Buitenlandse Zaken, Joachim von Ribbentrop. De voorziene geldigheidsduur van het pact was tien jaar, maar die zou nooit volgemaakt worden.
Het pact smeedde een alliantie tussen Italië en Duitsland. Het behelsde samenwerking op economisch en militair vlak. In geval van oorlog zouden beide partijen elkaar onmiddellijke hulp en ondersteuning verlenen en geen van beide partijen zou een separate wapenstilstand tekenen. Na de geallieerde landing op Sicilië in juli 1943 bleek het pact vooral uit loze beloftes te bestaan: Mussolini werd afgezet en zijn opvolger Badoglio maakte in het geheim afspraken met de geallieerden, die op 8 september 1943 uitmondden in de Italiaanse capitulatie.