Sekswerkersrechten

Sekswerkersrechten[1] is een verzamelterm voor een breed scala aan mensenrechten, waaronder het recht op gezondheid en arbeidsrechten, voor sekswerkers en hun cliënten. Deze worden opgeëist door individuen en organisaties over de hele wereld en soms (gedeeltelijk) erkend door overheden.[1] De doelstellingen van de sekswerkersrechtenbeweging zijn divers, maar over het algemeen streven zij naar de decriminalisering en destigmatisering van sekswerk en voor een waarborging van eerlijke behandeling door wettelijke en culturele actoren op lokaal en internationaal niveau voor alle mensen in de seksindustrie.[2]

Bronzen standbeeld Belle op de De Wallen bij de Oude Kerk in Amsterdam. Het werd in maart 2007 onthuld met het opschrift "Respect sex workers all over the world".

De term 'sekswerk' verwijst voornamelijk naar prostitutie, maar omvat ook pornofilms, sekslijnen, webcamwerk, striptease, (paal)dansen in een nachtclub en andere seksgerelateerde diensten. Sommigen hanteren een bredere definitie van de term, waarbij ook "ondersteunend personeel" zoals managers, tussenpersonen, cameramensen, uitsmijters bij stripclubs enzovoort onder 'sekswerk' vallen. Het debat over sekswerk wordt vaak als een vrouwenrechtenkwestie beschouwd, vooral door degenen die stellen dat prostitutie inherent onderdrukkend is en het willen verbieden of verboden houden, maar er zijn ook veel mannelijke of non-binaire sekswerkers die belang hebben bij sekswerkersrechten. De meeste sekswerkers willen niet dat zij als criminelen worden gezien en menen dat wetten tegen prostitutie, pornografie en andere onderdelen van de seksindustrie hun rechten schenden. Dit zou velen van hen namelijk dwingen om illegaal te werken, wat extra juridische, financiële, veiligheids- en gezondheidsrisico's met zich meebrengt.[3]

De rode paraplu is het meest herkenbare symbool van sekswerkersrechten geworden.

Sinds sekswerkers in 2001 op de 49e Biënnale van Venetië rode paraplu's gebruikten, is de rode paraplu internationaal het meest herkenbare symbool van sekswerkersrechten geworden.[4][5]

In Nederland behartigen onder meer de organisaties PROUD (opvolger van De Rode Draad, 1985–2012),[6] Soa AIDS Nederland[7] en Red Light United[8] de rechten van sekswerkers. In België zijn dat onder andere Violett (waaronder Ghapro vzw[9] en Pasop vzw), UTSOPI,[10] Alias (Brussel) en Boysproject (Antwerpen). TAMPEP, met het hoofdkantoor in Amsterdam, richt zich met name op de medische rechten en belangen van migrantensekswerkers in heel Europa.[11]