Salo Muller

Salo Muller was de zoon van Lena Blitz (Amsterdam, 20-10-1908)[1] en Louis Muller (Amsterdam, 20-7-1903)[2]. Beiden werkten bij De Vries van Buuren & Co, een textielbedrijf in de Jodenbreestraat. Het gezin woonde op Molenbeekstraat 34.

Salo heeft in de Tweede Wereldoorlog als Joods kind vanaf 1941 ondergedoken gezeten nadat hij vanuit de crèche tegenover de Hollandsche Schouwburg werd gered. Hij zat ondergedoken op acht adressen, onder meer in Koog aan de Zaan en vooral Friesland, waar hij Japje werd genoemd. Zijn beide ouders zijn omgekomen in het nazivernietigingskamp Auschwitz. De onderduikouders die de jonge Salo anderhalf jaar onder hun hoede namen, Klaas Vellinga en Pietje Heddema-Bos, werden in 2008 geëerd met een eremedaille van Yad Vashem.

Over zijn belevenissen in de oorlogsjaren schreef hij het boek Tot vanavond en lief zijn hoor. Dit waren de laatste woorden die zijn moeder tegen hem sprak toen ze hem bij de kleuterschool afzette. Die dag werd ze opgepakt door de Duitsers. In de Hollandsche Schouwburg zag hij ze nog wel kort.[3]

Muller maakt zich er hard voor dat Nederlandse Spoorwegen een schadevergoeding betalen aan de (nakomelingen van) slachtoffers van de Holocaust. De NS werkte mee aan de deportatie van Joden naar Westerbork. Hoewel de NS in 2005 excuus had aangeboden, weigerde zij om een financiële schadevergoeding te betalen.[4] In 2019 heeft de NS alsnog besloten om tientallen miljoenen euro's uit te betalen aan de slachtoffers.[5]

Toen de oorlog voorbij was werd hij door zijn tante teruggehaald naar Amsterdam. Daar had hij als tienjarige enige aanpassingsproblemen en hij maakte zijn middelbare school niet af[6]. Nadat hij van het lyceum gestuurd was belandde hij uiteindelijk op een opleiding voor heilgymnast/masseur. Zijn leraar, de heer Rodenburg, was verzorger van Ajax en was van Muller onder de indruk. Via Rodenburg kwam Muller bij Ajax in dienst als assistent en vanaf 1960 als fysiotherapeut.

Muller bleef aan Ajax verbonden tot 1972. Hij maakte de opkomst van het elftal mee tot de gouden jaren. Hij was er bij toen Ajax de Europacup I won en fungeerde naast masseur als gesprekspartner van alle spelers. Na de tweede Europacupwinst in 1972 raakte Muller met de club in conflict over zijn salaris en zijn takenpakket, en nam afscheid van de club. Hij bleef altijd trouw aanhanger en stond er om bekend trots te zijn op het Joodse imago van de club. Hij schreef later het boek Mijn Ajax over zijn tijd bij Ajax.

Na Ajax richtte hij zich op het opbouwen van zijn fysiotherapiepraktijk. Hij was daarnaast dertig jaar lang hoofdredacteur van het blad voor de fysiotherapie, Fysioscoop, en schreef een tweetal boeken over blessures. In 2007 verscheen Blootgeven, een boek over zijn werk als fysiotherapeut. Muller beschrijft hierin een groot aantal van zijn bijzondere patiënten.

• Sport en ongevallen. Haarlem, Gottmer, 1976. ISBN 9025703224
• Alles over sportblessures. Bloemendaal, Aramith, 1993. ISBN 9068341464
• Tot vanavond en lief zijn hoor... Oorlogsherinneringen. Antwerpen, Amsterdam, Houtekiet, 2005. ISBN 905240819X
• Mijn Ajax. Openhartige memoires van de talisman van Ajax in de gouden jaren '60 en '70. - Antwerpen, Amsterdam, Houtekiet, 2006. ISBN 9052408823
• Blootgeven. Verhalen rond de massagetafel. Antwerpen, Amsterdam, Houtekiet, 2007. ISBN 9789052409726
• De foto. Roman. Laren, Verbum, 2013. ISBN 9789074274999
• See You Tonight and Promise to Be a Good Boy. Oegstgeest, Amsterdam Publishers, 2017. ISBN 9789492371553

• Website Salo Muller
• Monument Zaanstreek
• Levensverhaal van Salo Muller is opgenomen in 1995 in het USC Shoah Foundation Institute, opgericht in 1994 door Steven Spielberg. Dit verhaal is te zien in de Collectie 2000 Getuigen Vertellen van het Joods Historisch Museum.