Ronnie O'Sullivan

Ronald Antonio "Ronnie" O'Sullivan (Wordsley, 5 december 1975) is een Engels professioneel snookerspeler. Zijn bijnaam is The Rocket, omdat hij meestal op een hoog tempo speelt. O'Sullivan wordt door vele snookerspelers en -commentators, onder wie zesvoudig wereldkampioen Steve Davis, beschouwd als een van de beste snookerspelers aller tijden.[1][2]

Ronnie O'Sullivan
Ronnie O'Sullivan (2015)
Persoonlijke informatie
BijnaamThe Rocket
The Essex Exocet
Geboortedatum5 december 1975
Land Engeland
Sportieve informatie
Hoogste ranking1e (5 jaar)
Huidige ranking1e (29 maart 2019)
Hoogste break147 (15 keer)
Toernooizeges
Ranking36
Minor-ranking3
Niet-ranking32
Wereldkampioen2001, 2004, 2008, 2012, 2013

O'Sullivan begon op 7-jarige leeftijd met het spelen van snooker. Hij maakte zijn eerste century break toen hij 10 jaar was en zijn eerste maximumbreak toen hij 15 jaar was. Hij werd in 1992 op 16-jarige leeftijd professional en won een jaar later het UK Championship, waardoor hij de jongste winnaar ooit werd van een rankingtoernooi.

O'Sullivan won een recordaantal van negentien Triple Crown-toernooien, hij won vijf keer het wereldkampioenschap, zeven keer de Masters en zeven keer het UK Championship. Hij won in totaal 36 rankingtoernooien, een evenaring van het record van Stephen Hendry. O'Sullivan maakte een recordaantal van meer dan duizend century breaks en een recordaantal van vijftien maximumbreaks. Zijn eerste professionele maximumbreak in 1997 is nog steeds de snelste ooit gemaakt in 5 minuten en 20 seconden.

Levensloop

Rond de tijd dat O'Sullivans professionele carrière begon, belandde zowel zijn vader als zijn moeder in de gevangenis. De eerste voor moord, de andere voor belastingontduiking. O'Sullivan kreeg te kampen met depressies, en ontwikkelde een drugsprobleem. O'Sullivan raakte in 1998 zijn titel op de Irish Masters kwijt aan Ken Doherty toen uit een dopingtest bleek dat hij hasj had gebruikt. Ook toonde hij zich in zijn commentaren regelmatig weinig loyaal tegenover zijn collega-snookerspelers. Toen O'Sullivan voor het eerst links speelde in het wereldkampioenschap, beschuldigde de Canadese speler Alain Robidoux hem van een gebrek aan respect. Hij antwoordde: "Mijn links is beter dan zijn rechts."

In het seizoen 2005-2006 speelde O'Sullivan naast de belangrijkste snookertoernooien ook pooltoernooien in de Verenigde Staten, voor zover die elkaar niet overlapten. Tijdens de kwartfinale van het UK Championship in 2006 stopte O'Sullivan met spelen nadat hij in het zesde frame bij een 1-4-achterstand een relatief makkelijke rode bal had gemist. O'Sullivan stapte naar zijn tegenstander, Stephen Hendry, schudde hem de hand en verliet de speelzaal met de woorden: "Ik heb er genoeg van." Toen hij enkele uren later weer aanspreekbaar was, vertelde hij aan de pers dat hij zich enorm had geërgerd aan zijn eigen slechte spel en zijn geduld had verloren. Hij vond wel dat hij niet weg had mogen lopen.

O'Sullivan keerde in januari 2007 terug en versloeg in de finale van de SAGA Insurance Masters de Chinees Ding Junhui met 10-3. Hij verloor vervolgens in de halve finale van het wereldkampioenschap van John Higgins. In december 2007 versloeg hij in de finale van het UK Championship Stephen Maguire met 10-2.

O'Sullivan werd op 5 mei 2008 voor de derde keer wereldkampioen. Hij versloeg in de finale Allister Carter met 18-8. Op 30 oktober 2010 won O'Sullivan het eerste internationale powersnookertoernooi in Londen. In de finale versloeg hij Ding Junhui met 572-258. O'Sullivan werd op 7 mei 2012 voor de vierde keer wereldkampioen. In de finale versloeg hij opnieuw Carter, nu met 18-11. Na zijn vierde wereldtitel trok O'Sullivan zich een tijd terug uit de snookerwereld. Hij maakte uiteindelijk zijn rentree op het wereldkampioenschap in 2013. Hierop prolongeerde O'Sullivan zijn wereldtitel en bracht hij zijn totale aantal op vijf. Ditmaal versloeg hij Barry Hawkins in de finale met 18-12. O'Sullivan bereikte in 2014 zijn derde opeenvolgende WK-finale op rij, zijn zesde in totaal. Het werd daarbij de eerste die hij verloor. Mark Selby versloeg hem met 18-14.

O'Sullivan won op 13 januari 2015 met 6-4 van Ricky Walden in de eerste ronde van de Masters. Daarbij maakte hij century breaks in het zesde (100 punten) en in het laatste (116 punten) frame van de wedstrijd. De laatste was de 775e in zijn carrière, waarmee hij het record aller tijden van Stephen Hendry evenaarde.[3] Toen hij op 15 januari de kwartfinale speelde tegen Marco Fu maakte hij in het eerste frame zijn 776e century break en werd hij alleen recordhouder.[4]

Op 24 maart 2019 won hij het voor het eerst georganiseerde Tour Championsship in Wales, een toernooi met de 8 best geplaatste spelers op de wereldranglijst. In de finale won hij met 13-11 van de Australiër Neil Robertson. O'Sullivan veroverde daarmee voor het eerst sinds mei 2010 de leiderspositie op de wereldranglijst.[5]

Speelstijl

Ronnie O'Sullivan speelt linkshandig op de Snooker German Masters in 2015

O'Sullivan is rechtshandig, maar zijn linkerarm is zodanig goed ontwikkeld dat hij ook linkshandig op professioneel niveau kan spelen. Daardoor kan hij het gebruik van een hulpstuk tot een minimum beperken bij lastig geplaatste ballen. Hij was degene die dit tweehandig snookerspel introduceerde, sindsdien is het door een aantal andere spelers overgenomen.

Records

  • Hij won op 17-jarige leeftijd als jongste speler ooit een rankingtoernooi, het UK Championship in 1993.
  • Hij maakte op het wereldkampioenschap van 1997 een maximumbreak in 5 minuten en 20 seconden, de snelste ooit.
  • Hij maakte op 17 oktober 2018 zijn vijftiende officiële maximumbreak, een record.
  • Hij maakte op 15 januari 2015 zijn 776ste century break, een verbetering van het record van Stephen Hendry.[6] Anno 2019 staat zijn teller op 1000.
  • Hij maakte tijdens de Masters van 2014 in de match tegen Ricky Walden 556 onbeantwoorde punten.
  • Hij heeft sinds zijn winst op het UK Championship van 2018, met een totaal van negentien, het meest aantal Triple Crown-zeges op zijn naam staan.
  • Bij het breken van het record van het aantal Triple Crown-zeges werd hij eveneens alleen recordhouder met zeven zeges op het UK Championship, een record dat hij voordien deelde met Steve Davis.[7]
  • Hij is eveneens recordhouder met zeven zeges op de Masters.

Titels

Rankingtoernooien

Nr. Jaar Toernooi Tegenstander in finale Score
1. 1993 UK Championship Stephen Hendry 10–6
2. 1994 British Open James Wattana 9–4
3. 1996 Asian Classic Brian Morgan 9–8
4. 1996 German Open Alain Robidoux 9–7
5. 1997 UK Championship (2) Stephen Hendry 10–6
6. 1998 Scottish Open John Higgins 9–5
7. 1999 China Open Stephen Lee 9–2
8. 2000 Scottish Open (2) Mark Williams 9–1
9. 2000 China Open (2) Mark Williams 9–3
10. 2001 Wereldkampioenschap John Higgins 18–14
11. 2001 UK Championship (3) Ken Doherty 10–1
12. 2003 European Open Stephen Hendry 9–6
13. 2003 Irish Masters John Higgins 10–9
14. 2004 Welsh Open Steve Davis 9–8
15. 2004 Wereldkampioenschap (2) Graeme Dott 18–8
16. 2004 Grand Prix Ian McCulloch 9–5
17. 2005 Welsh Open (2) Stephen Hendry 9–8
18. 2005 Irish Masters (2) Matthew Stevens 10–8
19. 2007 UK Championship (4) Stephen Maguire 10–2
20. 2008 Wereldkampioenschap (3) Ali Carter 18–8
21. 2008 Northern Ireland Trophy Dave Harold 9–3
22. 2009 Shanghai Masters Liang Wenbo 10–5
23. 2012 German Masters (2) Stephen Maguire 9–7
24. 2012 Wereldkampioenschap (4) Ali Carter 18–11
25. 2013 Wereldkampioenschap (5) Barry Hawkins 18–12
26. 2014 Welsh Open (3) Ding Junhui 9–3
27. 2014 UK Championship (5) Judd Trump 10–9
28. 2016 Welsh Open (4) Neil Robertson 9–5
29. 2017 English Open Kyren Wilson 9–2
30. 2017 Shanghai Masters (2) Judd Trump 10–3
31. 2017 UK Championship (6) Shaun Murphy 10–5
32. 2018 World Grand Prix Ding Junhui 10–3
33. 2018 Players Championship Shaun Murphy 10–4
34. 2018 UK Championship (7) Mark Allen 10–6
35. 2019 Players Championship (2) Neil Robertson 10–4
36. 2019 Tour Championship Neil Robertson 13–11

Minor-rankingtoernooien

Nr. Jaar Toernooi Tegenstander in finale Score
1. 2011 Players Tour Championship – 1 Joe Perry 4–0
2. 2011 Players Tour Championship – 7 Matthew Stevens 4–2
3. 2013 Players Tour Championship – 4 Gerard Greene 4–0

Niet-rankingtoernooien

Nr. Jaar Toernooi Tegenstander in finale Score
1. 1993 Extra Challenge James Wattana Round-robin
2. 1993 Benson & Hedges Championship John Lardner 9–6
3. 1995 Masters John Higgins 9–3
4. 1996 Charity Challenge John Higgins 9–6
5. 1997 European League Stephen Hendry 10–8
6. 1997 Superstar International Jimmy White 5–3
7. 1998 Scottish Masters John Higgins 9–7
8. 2000 Champions Cup (2) Mark Williams 7–5
9. 2000 Scottish Masters (2) Stephen Hendry 9–6
10. 2001 Irish Masters Stephen Hendry 9–8
11. 2001 Premier League (2) Stephen Hendry 9–7
12. 2002 Premier League (3) John Higgins 9–4
13. 2002 Scottish Masters (3) John Higgins 9–4
14. 2005 Masters (2) John Higgins 10–3
15. 2005 Premier League (4) Mark Williams 6–0
16. 2005 Premier League (5) Stephen Hendry 6–0
17. 2006 Premier League (6) Jimmy White 7–0
18. 2007 Masters (3) Ding Junhui 10–3
19. 2007 Irish Masters (2) Barry Hawkins 9–1
20. 2007 Premier League (7) John Higgins 7–4
21. 2008 Premier League (8) Mark Selby 7–2
22. 2008 Hamm Invitational Barry Hawkins 6–2
23. 2009 Masters (4) Mark Selby 10–8
24. 2010 Premier League (9) Shaun Murphy 7–1
25. 2011 Premier League (10) Ding Junhui 7–1
26. 2013 Champion of Champions Stuart Bingham 10–8
27. 2014 Masters (5) Mark Selby 10–4
28. 2014 Champion of Champions (2) Judd Trump 10–7
29. 2016 Masters (6) Barry Hawkins 10–1
30. 2017 Masters (7) Joe Perry 10–7
31. 2018 Shanghai Masters Barry Hawkins 11–9
32. 2018 Champion of Champions (3) Kyren Wilson 10–9
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.