Plat (taal)

Het woord plat vindt zijn oorsprong in het Latijnse plattus, dat 'vlak' betekent, en bereikte het Nederlands via de Oudfranse vorm plat, dat naast 'vlak' ook als 'gelijk' vertaald kan worden en tevens aan de oorsprong van de term 'platitude' ligt. In het Middelnederlands krijgt het de betekenis van 'duidelijke, begrijpelijke taal' in tegenstelling tot het Latijn en de meer literaire schrijftaal van de elite.[1] Via het Nederlands, bereikte het woord ook de Noord-Duitsland (Platt) waar het een soortgelijke betekenis behield.[2]

Het is een misverstand, specifiek een volksetymologie, dat het woord 'plat' zich laat afleiden van een hoogteverschil tussen het Noorden en Zuiden van Duitsland of een connectie zou hebben met boersheid, c.q. het platteland. De eerste etymologie laat zich verklaren door het feit dat Noordduitsers hun dialecten vanaf ongeveer de tweede helft van de 17e eeuw als Platt gaan noemen, wat later door taalkundigen als Platt- of Niederdeutsch wordt overgenomen. Voor de tweede etymologie wordt soms een verband gelegd met het woord plat in de betekenis "onbeschaafd" (zoals het Franse patois) en het uitbreiden van de standaardtaal ten koste van dialecten in de Randstad Holland, waardoor dialectgebruik soms gelijk wordt gesteld met provincialisme.