PetroChina

PetroChina benzinestation in Xinjiang

In 1999 werd het bedrijf opgericht door de China National Petroleum Corporation (CNPC). CNPC splitste diverse olie- en gasbelangen af en brachten deze samen in PetroChina. PetroChina kreeg een jaar later een beursnotering op de New York Stock Exchange en de Hong Kong Stock Exchange. Pas in november 2007 werden de aandelen ook genoteerd op de effectenbeurs van Shanghai. Dit zijn A-aandelen die alleen door inwoners van het land kunnen worden gekocht. Op de eerste handelsdag verdrievoudigde de aandelenkoers van RMB 16,70 naar RMB 46,60 (circa US$6,60). De onderneming werd bijna US$ 1000 miljard waard en verdrong Exxon van de eerste plaats.[1] De meerderheid van de aandelen, zo’n 81%, is nog steeds in handen van het staatsbedrijf CNPC.[2]

Naast PetroChina zijn Sinopec en CNOOC de twee andere grote oliemaatschappijen in China. PetroChina en Sinopec zijn vooral actief op het land terwijl CNOOC vooral op zee actief is met het zoeken en produceren van olie en gas.

De bedrijfsactiviteiten gaan terug tot de vijftiger jaren en PetroChina is nog steeds actief op het gebied van exploratie en de winning van olie en aardgas. De ruwe olie wordt verwerkt in eigen raffinaderijen en het verzorgt de afzet van gas en brandstoffen in het land. Het is ook een actieve producent van petrochemicaliën. Het beschikt ook een eigen netwerk van pijplijnen in het land. Er ligt zo'n 84.000 kilometer voor het transport van gas, ruwe olie en olieproducten.[2]

PetroChina produceert bijna uitsluitend olie en aardgas in de Volksrepubliek China. In 2018 werd 18% (2014: 13%) van de olie en 8% (2014: 5%) van het gas buiten China gewonnen.[2][3] In 2018 produceerde PetroChina 890 miljoen vaten olie, dat is gemiddeld 2,4 miljoen vaten per dag.[2] De oliereserves werden getaxeerd op 7640 miljoen vaten en de gasreserves op 12.800 vaten olie-equivalent (BOE).[2] De drie belangrijkste nationale olieprovincies zijn Daqing, Chongqing en Xinjiang. Om aan de vraag te voldoen wordt ook op grote schaal olie geïmporteerd, in 2014 was dit ruim 400 miljoen vaten. Aardgas wordt vooral in Chongqing en in het Tarimbekken in Sinkiang, helemaal in het westen van China, geproduceerd. Dit gas wordt met eigen pijplijnen naar de kustregio’s vervoerd, waarvan de drie West-Oost-pijpleidingen het belangrijkst zijn.

De raffinaderijen kunnen op jaarbasis 1,2 miljard vaten ruwe olie omzetten.[3] De Chinese overheid heeft een belangrijke rol bij het vaststellen van de verkoopprijzen van de brandstoffen.[3] In 2011 en 2012 leed het bedrijf een verlies op de chemie- en raffinage-activiteiten omdat de gestegen prijs van ruwe olie niet geheel kon worden doorberekend.[3] Het beschikt in China over een eigen netwerk van ruim 20.000 benzinestations voor de verkoop van brandstoffen.[2]

Per ultimo 2018 telde PetroChina 476.000 werknemers. Hiervan werkte iets meer dan 55% bij het deel verantwoordelijk voor de exploratie en winning. Bij de raffinaderijen en chemie-activiteiten werkten 138.000 mensen of 30% van het totaal. Bij PetroChina werken relatief veel mensen in vergelijking tot grote westerse oliebedrijven, maar net als bij deze bedrijven leveren de upstreamactiviteiten van PetroChina ook de grootste bijdrage aan de winst.

De resultaten van PetroChina zijn vooral afhankelijk van de ontwikkeling van de productie en de internationale olieprijs.

Op 29 juli 2006 raakten bij een explosie in de Pertamina-PetroChina-olieraffinaderij te Bojonegoro in de Indonesische provincie Oost-Java 150 mensen gewond.[6] Zo'n 6000 bewoners in drie nabijgelegen dorpen vluchtten vanwege de explosies.

• Sinds 5 november 2007 worden de aandelen van het bedrijf publiekelijk verhandeld op de beurs van Shanghai. Op de openingsdag verdrievoudigde de waarde van het bedrijf, dat daardoor op 1 biljoen dollar werd geschat, twee keer zoveel als de voorheen grootste oliemaatschappij ter wereld, Exxon. In maart 2008 was de beurswaarde echter gedaald tot 397 miljard dollar, waardoor PetroChina weer daalde naar de tweede plaats.
• PetroChina en CNPC zijn actief betrokken bij de oliewinning in Dafoer in Soedan. Vanwege het gewapend conflict in de regio en de mogelijke rol die de energiemaatschappijen daarbij (in)direct spelen, hebben diverse beleggers hun aandelen in beide bedrijven verkocht.[7]

• Mijnbouw in China

• (zh) (en) Officiële website
• (en) Reuters aandeleneninformatie