Paul Hoornaert

Hoornaert stamde uit een katholieke familie en studeerde rechten aan de Universiteit van Luik waar hij in 1910 zijn doctoraat behaalde.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog was Hoornaert officier en werd hij meermaals onderscheiden. Na deze oorlog werd hij een bewonderaar van Benito Mussolini, maar tegelijk was hij anti-Duits. Hoornaert werd leider van het in 1922 opgerichte Nationaal Legioen, een fascistische militie die op haar hoogtepunt zo'n 4 a 5000 leden telde, die rondliepen in uniform. De groep was belgiscistisch en verzette zich tegen het Vlaams-nationalisme en verder ook sterk anticommunistisch, tegen liberalisme en tegen een parlementaire democratie.

Hoornaert nam als leider van het Legioen in 1934 aan het Congrès international fasciste de Montreux in Montreux. Hij was voorstander van de Tweede Italiaans-Ethiopische Oorlog en rekruteerde vrijwilligers om te vechten in de Spaanse Burgeroorlog.

Het Nationaal Legioen kwam nooit tot een eenmaking met de extreemrechtse politieke partij Rex omdat het legioen democratie resoluut afwees en weigerde deel te nemen aan verkiezingen. Om die reden brak Hoornaert onder meer met Pierre Nothomb toen die laatste (terug) lid was geworden van de Fédération des Cercles catholiques et des Associations conservatrices.

Hoornaert raakte in 1933 betrokken bij het Nationaal Corporatief Arbeidsverbond (NCA) van industrieel Charles Somville, hoewel beiden botsten omdat Somville schrik had dat Hoornaert het NCA wilde annexeren in het Nationaal Legioen, en Hoornaert van zijn zijde zich verzette tegen Somvilles antisemitisme.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werkte Hoornaert met Joris van Severen, die (zonder succes) trachtte Verdinaso te laten samensmelten met het Nationaal Legioen. Uit patriottisme werden de meeste leden van het Nationaal Legioen lid van het verzet. Hoornaert werd lid van de rechtse verzetsgroep Légion belge, die werd geleid door dissidente rexisten die zich verzetten tegen de bezetting van België. Hoornaert werd voor zijn verzetsactiviteiten gearresteerd en stierf op 2 februari 1944 in het concentratiekamp Fort van Breendonk.

Voor zijn aandeel in het verzet kreeg hij na de oorlog het Croix de guerre van Frankrijk.