Patricia de Lille

De Lille begon haar loopbaan als laboratoriumassistente in Kaapstad. Ze raakte uit dien hoofde betrokken bij een vakbond, de Zuid-Afrikaanse Chemische Werkersunie. In 1983 werd ze daar verkozen tot lid van het uitvoerend comité. In 1988 werd zij verkozen tot de nationale ondervoorzitter van de National Council of Trade Unions (Nactu). Dit was de hoogste positie die ooit door een vrouw bekleed werd in de Zuid-Afrikaanse vakbondsbeweging.

In 1990 werd zij verkozen als lid van het nationale uitvoerende comité van de PAC, en uit dien hoofde nam zij deel aan de onderhandelingen die tot een nieuwe grondwet moesten leiden (Codesa); deze onderhandelingen leidden uiteindelijk tot de eerste democratische verkiezingen op 27 April 1994. Van 1994 tot 1999 was zij voorzitter van het vaste comité voor transport en fractieleidster van het PAC.

Het Zuid-Afrikaanse televisieprogramma Top 100 Great South Africans plaatste haar als nr 22 in de lijst van grootste Zuid-Afrikanen.[1]

De Lille speelde een grote rol in het aan de kaak stellen van een groot corruptieschandaal rond de aankoop van wapens door de ANC-regering in 1999. Er kwam een officieel onderzoek dat de "National Prosecuting Authority" dat ook de rol van de latere president Jacob Zuma onder de loep zou nemen. Op 4 april 2009 bevestigden de Onafhankelijke Democraten dat De Lille aanwezig zou zijn bij de aankondiging van deze commissie waarbij alle verdenking tegen Zuma aan de kant zou worden geschoven. Op de morgen dat deze aankondiging gemaakt zou worden werd zij geweerd uit de vergadering en kreeg zij net als Helen Zille te horen dat ze maar TV moest kijken om de uitslag te horen.

1. (en) Great South Africans op de Engelstalige wikipedia