Middelheimmuseum
Het Middelheimmuseum is een beeldenpark van 30 hectare in het deelpark Middelheim van het Nachtegalenpark bij Antwerpen.
Middelheimmuseum
| ||||
 | ||||
| Locatie | Middelheimlaan 61, Antwerpen | |||
| Coördinaten | 51° 11′ NB, 4° 25′ OL | |||
| Oppervlakte | 30 hectare | |||
| Type | openluchtmuseum | |||
| Thema | moderne en hedendaagse kunst | |||
| Opgericht | 1950 | |||
| Openingsdatum | 1951 | |||
| Personen | ||||
| Directeur | Sara Weyns | |||
| Aantal bezoekers | 200.000 per jaar (2010) | |||
| Detailkaart | ||||
  | ||||
| Website | ||||
| ||||
Het deelpark Middelheim is bekend om zijn beeldenpark, dat is ontstaan uit de 'Biënnale Middelheim', die vanaf 1951 iedere twee jaar in het park georganiseerd werd. Na twintig afleveringen van deze beeldententoonstelling besloot men in 1989 een andere manier te kiezen om de beeldenverzameling aan te vullen. De beeldentuin heeft de vorm van vier uitwaaierende stroken, aan beide zijden van de Middelheimlaan die het park middendoor snijdt.
De collectie omvat inmiddels tweehonderd beelden, waarvan enkele tientallen in de stad Antwerpen zijn geïnstalleerd. Bovendien beschikt het openluchtmuseum over honderden beelden die middels wisseltentoonstellingen worden getoond in het Braem-paviljoen. In dit paviljoen staan kwetsbare stukken opgesteld die niet in openlucht kunnen staan. Het Documentatiecentrum Burgemeester Lode Craeybeckx van het beeldenpark is gevestigd in de Orangerie van het Middelheimpark.
In 2012 werd de plantentuin Hortiflora met een oppervlakte van 5 hectare toegevoegd aan het bestaande beeldenpark. Zo ontstaat een natuurlijke verbinding met het Nachtegalenpark. Aan de kant van de Hortiflora is een door architect Robbrecht & Daem ontworpen nieuw halfopen tentoonstellingsgebouw gebouwd, genoemd Het Huis. Het is een vijf meter hoog transparant halfopen volume met een klare geometrie.
Naar eigen zeggen ziet de ontwerper het gebouw als een intiem bouwwerk, bevolkt met tijdelijke bewoners. Het wil een ruimte zijn die koestert en beschermt. Niet oversized, zoals de meeste hedendaagse musea maar op mensenmaat. Een paviljoen dat een tijdelijke een-op-een relatie met kunstwerken mogelijk maakt.
De ontwerper schetste ook nieuwe lijnen en dreven in het bestaande landschap.
Collectie
De collectie omvat werken van vele vooraanstaande beeldhouwers van de moderne en hedendaagse beeldenkunst, onder anderen:
.jpg)
- Ai Weiwei (The Bridge Without a Name)
- Carl Andre (74 Weathering Way)
- Mari Andriessen (Bomslachtoffer uit 1948/51)
- Hans Arp (Schalenboom, 1947-54)
- Rudolf Belling (Dreiklang uit 1919)
- Wander Bertoni (Icarus uit 1953)
- Joseph Bernard (Dansende vrouw en kind uit 1925)
- Max Bill (Eindeloze kronkel, 1953-56)
- Stig Blomberg (Badende kinderen uit 1935)
- Émile-Antoine Bourdelle (De weerspannige ram, 1909; Heracles Boogschutter, 1909; Dr. Koeberle, 1914)
- Chris Burden (Beam Drop Middelheim uit 2009)
- Guillaume Bijl (Roman Street uit 1994)
- Alexander Calder (The Dog uit 1958)
- Agustín Cárdenas (L uit 1968)
- Tony Cragg (Envelope)
- Eugène Dodeigne (Geknielde figuur, 1970; Drie staanden, 1978)
- Arthur Dupon (Torso uit 1925)
- Jan Fabre (installatie: architecturaal werk met geleide bomen)
- Luciano Fabro (Bagnati)
- Pericle Fazzini (Sibilla uit 1947)
- Pablo Gargallo (De profeet uit 1933)
- Émile Gilioli (In Heaven uit 1954/55)
- Dan Graham (Belgian Fun, 2004)
- George Grard (Niobe uit 1947/48)
- Karl Hartung (Compositie II uit 1949)
- Bernhard Heiliger (In betrekking staande figuren, 1954)
- Barbara Hepworth (Cantate Domino, 1958)
- Floris Jespers (Negerinnengroep, 1953; Vier Congobeelden)
- Oscar Jespers (Geboorte uit 1932)
- Phillip King (Bali, 1977)
- Per Kirkeby (Baksteensculptuur)
- Georg Kolbe (Grote zittende uit 1929)
- Hildo Krop (Drang naar het leven uit 1949/51)
- Jef Lambeaux (Worstelaars uit 1895)
- Henri Laurens (Océanide uit 1933)
- Mark Macken (April uit 1957)
- Aristide Maillol ( De rivier uit 1939/43),
- Giacomo Manzù (De danspas uit 1950 en De kardinaal uit 1952)
- Marcel Martí
- Arturo Martini (diverse terracottabeelden in het Middelheimmuseum, die de kern van de collectie vormen, onder andere Gare invernali (1931), Chiaro di luna (1932) en Giochi invernali)
- Marcello Mascherini (Sint Franciscus uit 1957)
- Bernard Meadows (Pointing figure with a child uit 1966)
- Constantin Meunier (De Zaaier uit 1896 en De buildrager uit 1898)
- Georges Minne (Manstorso uit 1910)
- Henry Moore (Koning en Koningin, 1952-53)
- Bruce Nauman (Diamond Shaped Room with Yellow Light uit 1986, opnieuw opgebouwd in 2018 in het Middelheimmuseum, Antwerpen)[1]
- Louise Nevelson (Sun Disk/Moon Shadow V, 1976)
- Germaine Richier (De Mantis (Bidsprinkhaan), 1946)
- Auguste Rodin (Balzac uit 1892, Bronzen tijdperk uit 1880 en Johannes De Doper uit 1880)
- Bernard Rosenthal (Odyssey I uit 1967)
- Roman Signer (installatie: schans uitlopend op een containervormig volume)
- Olivier Strebelle (Fontein uit 1951)
- Albert Szukalski (Dialoog uit 1974)
- Jesús Rafael Soto (Double progression vert et blanc, 1969)
- Timm Ulrichs (Musterhäuser, Typ Bomarzo, 2001)
- Hilde Van Sumere ("Beweging II", 1974-1976)
- Alberto Viani (Vrouwentorso uit 1954)
- Leon Vranken (Raised Elevation uit 2013)
- Lawrence Weiner
- Franz West
- André Willequet
- Rik Wouters (Het zotte geweld uit 1912 en Huiselijke zorgen uit 1913)
- Ossip Zadkine (De Phoenix uit 1944)
- Yasuo Mizui (De Witte Vlam uit 1975)
Fotogalerij
Referenties
- Middelheimmuseum pakt uit met topstuk, De Standaard, geraadpleegd 23 mei 2018
 |
Zie de categorie Beeldentuin Middelheim Museum van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp. |