Nunavut

Wegens zijn hoge breedteligging ondervindt Nunavut in de meeste gebieden een poolklimaat

In september 2008, rapporteerden onderzoekers over eerder en recent gevonden archeologische vondsten, zoals garen gesponnen van een hazenhaar, ratten, kerfstokken, een in hout gekerfd masker dat Kaukasische kenmerken heeft en mogelijks ook architecturaal materiaal. Deze materialen werden gevonden in vijf seizoenen van opgravingen bij Kaap Tanfield, vlak bij Kimmirut. Geleerden haalden hieruit bewijs dat er Europeanen handel dreven en zich misschien zelfs vestigden op Baffineiland, en dat nog voor het jaar 1000. Ze lijken te bewijzen dat er durend contact was tot misschien zelfs 1450. De oorsprong van dit contact met de Oude Wereld is onduidelijk; In het artikel staat (vrij vertaald vanuit het Engels): "Door het dateren van een deel van het garen en andere artifacten, die vermoedelijk door Vikings op Baffineiland werden achtergelaten, zijn we bij jaartallen uitgekomen die teruggaan tot verschillende eeuwen voor de periode van de Vikings. Dus [...] moeten we de mogelijkheid in acht nemen, hoe klein die ook lijkt, dat deze vondsten bewijs leveren voor contact met Europeanen nog voor de Vikings voet zetten op Groenland."[9]

De eerste geschreven vermeldingen van het hedendaagse Nunavut zijn uit het jaar 1576, door een Engelse ontdekkingsreiziger. Terwijl Martin Frobisher op zoektocht was naar de Noordwestelijke Doorvaart, dacht hij dat hij gouderts had ontdekt in een baai die vandaag bekendstaat als de Frobisherbaai op Baffineiland.[10] Deze erts bleek uiteindelijk waardeloos te zijn, maar Frobisher maakte het eerste vastegelegde contact met de Inuit. Andere ontdekkingsreizigers die op zoek waren naar de Noordwestelijke doorvaart volgden in de 17e eeuw, zoals Henry Hudson, William Baffin en Robert Bylot.

Cornwallis en de Ellesmere-eilanden spelen een rol in de geschiedenis van de Koude Oorlog in de jaren 1950. Omdat ze bewust waren van de strategische geo-politieke locatie van het gebied, dwong de federale overheid de relocatie van een groep Inuit van de Hoogarctische gebieden van noordelijk Québec naar de in Nunavut gelegen nederzettingen Resolute en Grise Fiord. In deze vijandige en hun onbekende omstandigheden verhongerden ze,[11] maar ze werden gedwongen er te blijven.[12] Veertig jaar later bracht de Koninklijke Commissie voor Inheemse Volkeren een rapport uit getiteld: The High Arctic Relocation: A Report on the 1953–55 Relocation (De Hoogarctische relocatie: Een rapport op de relocatie van 1953-55).[13] De overheid betaalde schadevergoedingen aan de getroffenen en hun nageslacht, maar ze verontschuldigden zich nooit.[14]

In 1976 werd er, als deel van de landopeisingsonderhandelingen tussen de Inuit Tapiriit Kanatami (toen de "Inuit Tapirisat van Canada") en de Overheid van Canada, gediscussieerd over de opsplitsing van de Northwest Territories om zo een apart territorium te creëren voor de Inuit. Op 14 april 1982 werd een Referendum over de opdeling van de Northwest Territories gehouden in de hele Northwest Territories. Een meerderheid van de inwoners was voorstander en de federale overheid gaf een gedeeltelijke goedkeuring zeven maanden later.[15]

Het akkoord werd gesloten in september 1992 en daarna goedgekeurd in het Referendum over de creatie van Nunavut door bijna 85% van de mensen die woonden in wat Nunavut zou worden. Op 9 juli 1993 werden de "Nunavut Land Claims Agreement Act"[2] en de "Nunavut Act"[1] goedgekeurd door het Parlement van Canada. De transitie om het Nunavutterritorium te creëren werd voltooid op 1 april 1999.[16] De creatie van Nunavut had als gevolg een groei in de hoofdstad Iqaluit, er trad een sterke bevolkingsgroei op van 5.200 mensen in 2001 tot bijna 6.700 mensen in 2011.

Samen met de Inuittalen (onder andere Inuktitut en Inuinnaqtun) zijn ook Frans en Engels officiële talen..[17]

In het in 2000 uitgebrachte rapport van Ian Martin van de Universiteit van York (Aajiiqatigiingniq Language of Instruction Research Paper) staat dat er "overal een bedreiging op lange termijn bestaat van het Engels tegenover de Inuittalen en dat de huidige schoolgang deze bedreiging mee in de hand zou werken als de Nunavutse scholen het model van de Northwest Territories ook zouden volgen". Hij heeft een 20-jaren taalplan gemaakt om tegen 2020 van Nunavut een "volledig functionele bilinguale maatschappij in het Engels en Inuktitut te maken". Het plan heeft verschillende modellen, waaronder:

• het Qulliq Model, voor de meeste gemeenten in Nunavut, met het Inuktitut als hoofdtaal in de scholen.
• het Inuinnaqtun Onderdompelingsmodel, voor het terugwinnen en revitaliseren van het Inuinnaqtun als een levende taal.
• het Gemixte Bevolkingsmodel, vooral voor Iqaluit (mogelijks ook voor Rankin Inlet), omdat de 40% Qallunaat (niet-Inuit) andere vereisten hebben.

Van de 29.065 antwoorden bij de volkstelling over de "moedertaal" waren de resultaten:

Volgens de volkstelling van 2006 waren er 2.305 mensen (7,86%) die geen kennis hadden van een van Canada's nationale talen (Engels of Frans).[18]

De grootste kerkgenootschappen waren volgens de volkstelling van 2001 de Anglicaanse Kerk van Canada met 15.440 gelovigen (58%), de Rooms-katholieke kerk (Rooms-katholiek bisdom van Churchill-Baie d'Hudson) met 6.205 gelovigen (23%) en de pentecosten met 1.175 gelovigen (4%).[19] In totaal is zo'n 93,2% van de bevolking Christen.

De enige mijn die op dit moment (2013) in werking is, is Agnico-Eagle Mines Ltd - Meadowbank Division. Meadowbank is een kuilmijn 70 km ten noorden van Baker Lake met een geschatte levensduur van 2010 t.m. 2018 en stelt 678 mensen te werk. De kosten om één ons (~31 gram) goud te produceren zijn $913.[20] In het noorden van Nunavut liggen grote reserves van steenkool, aardolie en aardgas en deze gebieden worden steeds meer bekeken om in de toekomst te exploiteren.

Er zijn heel wat locaties die in de toekomst tot zeer nabije toekomst hoogstwaarschijnlijk geopend zullen worden.

Het enige transportbedrijf is de Northern Transportation Company, eigendom van Norterra, een holding die ook gedeeltelijk eigendom is van de Inuvialuit van de Northwest Territories en de Inuit van Nunavut.

De open oceaan in Noord Canada (foto uit Nunavut), absorbeert meer zonneschijn, terwijl zee-ijs meer reflecteert, waardoor het bevriezen versnelt.

Op dit moment hebben de meeste mensen in Nunavut dieselolie als energiebron[21] om hun generators te doen werken en hun huizen te verwarmen, met fossiele brandstof die geleverd wordt vanuit Zuid Canada per vliegtuig of boot omdat er weinig tot geen wegen en geen spoorwegen naar de regio zijn.[22] Er is een inspanning van de overheid om meer hernieuwbare energiebronnen te gebruiken,[23] die meestal positief onthaald worden door de gemeenschap.[24]

Dit positieve onthaal is er vooral omdat Nunavut de gevolgen van de opwarming van de aarde begint te voelen.[25][26] “Klimaatverandering treft ons allen,” zei de Nunavutse premier Eva Aariak. “Het beïnvloedt onze jagers, de dieren, het verdunnen van het ijs is een grote zorg, net als de erosie door het smelten van het permafrost.” In de regio gebeurt de opwarming van de aarde ongeveer dubbel zo snel als in de rest van de wereld, volgens het Intergovernmental Panel on Climate Change van de VN. Op Ellesmere-eiland heeft gemummificeerde Metasequoiabomen die tot 45 miljoen jaar oud zijn, wat bewijs is voor een vroeger warmer klimaat.

De autokentekenplaat van Nunavut is oorspronkelijk gecreëerd in de Northwest Territories in de jaren 1970. Deze nummerplaat was jarenlang wereldberoemd omdat het in plaats van de gewoonlijke vorm van een rechthoek de vorm van een ijsbeer had. Nunavut moest van de Northwest Territories dezelfde kentekenvorm gebruiken bij de invoering van eigen kentekenplaten in 1999 toen het zelf een territorium werd,[30] maar het nam in maart 2012 zijn eigen kentekendesign aan dat werd gelanceerd in augustus 2012. Het is een rechthoekige plaat waarop het noorderlicht, een ijsbeer en een inuksuk staan.[30][31]

De vlag en het wapenschild van Nunavut (te zien in het kader bovenaan de pagina) werden ontworpen door Andrew Karpik uit Pangnirtung.[32]

Een Inuit aan het drumdansen in Gjoa Haven

De inheemse muziek van Nunavut omvat Inuits keelzingen en dans geleid op drums, samen met countrymuziek, bluegrass, square dance, de knopaccordeon en de fiddle, een infusie van de Europese invloed.

De Inuit omroepcorporatie is gebaseerd in Nunavut. In het territorium kan ook het Nunatsiaq News en het Nunavut News/North ontvangen worden. Deze worden gepubliceerd door de Northern News Services, die ook het Kivalliq News uitzenden.[33] Breedbandinternet wordt beschikbaar gesteld door Qiniq en Northwestel door gebruik te maken van Netkaster.[34][35]

Het filmproductiebedrijf Isuma is gevestigd in Igloolik. Het werd mede opgericht door Zacharias Kunuk en Norman Cohn in 1990 en het bedrijf produceerde in 1999 de film Atanarjuat die de Camera d'Or (prijs voor beste featurefilm) op het filmfestival van Cannes in 2001. Het was de eerste featurefilm die volledig geschreven, geregisseerd en geacteerd werd in het Inuktitut.

In november 2006 maakte het National Film Board of Canada (NFB) en de Inuit Broadcasting Corporation de start van het Nunavut Animation Lab bekend, dat animatietraining geeft aan jonge artiesten uit Nunavut in workshops in Iqaluit, Cape Dorset en Pangnirtung.[36] Een van de bekendste films van het Nunavut Animation Lab is Lumaajuuq uit 2010 van Alethea Arnaquq-Baril. Deze film won de Best Aboriginal Award en de Golden Sheaf Awards en werd ook het beste Canadese Kortdrama genoemd op het imagineNATIVE Film + Media Arts Festival.[37]

In november 2011 maakten de regering van Nunavut en het NFB tezamen de lancering van een dvd en ook een online collectie bekend getiteld Unikkausivut (Inuit voor "het delen van onze verhalen"). In deze collectie zullen meer dan 100 NFB films die door en over Inuit gemaakt zijn beschikbaar zijn in het Inuktitut, Inuinnaqtun en andere Inuittalen, en ook in het Engels en Frans. De regering van Nunavut levert Inukkausivut ook aan iedere school in Nunavut.[38][39]

Artcirq is een collectief van Inuitse circusacteurs die gestationeerd zijn in Igloolik. Deze groep heeft al over de hele wereld optredens gegeven, waaronder op de Olympische Winterspelen van 2010 in Vancouver.[40]

Susan Aglukark is een Inuitse zangeres en liedschrijfster. Ze heeft zes albums uitgebracht en heeft al meerdere Juno Awards gewonnen. Ze vermengt het Inuktitut en het Engels met hedendaagse popmuziek en vertelt daarin de verhalen van haar volk, de Inuit van de Arctische gebieden.

Op 3 mei 2008 bracht het Kronos Quartet en stuk uit in samenwerking met de Inuitse keelzangeres Tanya Tagaq, genaamd Nunavut en gebaseerd op een Inuits volksverhaal. Tanya is ook wereldwijd gekend omwille van haar samenwerking met het IJslandse popidool Björk.

Jordin John Kudluk Tootoo (Inuktitut: ᔪᐊᑕᓐ ᑐᑐ; geboren op 2 februari 1983 te Churchill (Manitoba)) is een professionele ijshockeyspeler die speelt bij de Detroit Red Wings uit de NHL. Alhoewel hij in Manitoba geboren is, groeide hij op in Rankin Inlet waar zijn vader Barney hem leerde schaatsen en ijshockeyen.