Nitraatfilm

Bij een nitraatfilm is cellulosenitraat het dragermateriaal voor een lichtgevoelige film zoals dat vroeger werd gebruikt. Het dragermateriaal is zeer brandbaar en aan bederf onderhevig, en wordt daarom in goed gesloten filmblikken bewaard. Deze blikken worden dan ook apart bewaard en de films worden zeer voorzichtig behandeld. Films die met dit materiaal zijn opgenomen en historisch van belang zijn[1] worden veelal gerestaureerd en gedigitaliseerd heropgenomen.

Filmblik met bedorven oude nitraatfilm. EYE Filminstituut Nederland.

Restauratie van een nitraatfilm

Veel films bevinden zich in de collecties van filmmusea zoals EYE, het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid en bij verzamelaars of bij andere particulieren in oude, onbekende opslag. In België bewaart CINEMATEK, het Koninklijk Belgisch Filmarchief deze films.

De ongeveer 28.000 filmblikken van EYE en een onbekend aantal filmblikken van het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid worden vanwege het brandgevaar[2] bewaard in nitraatbunkers die onder beheer staan van EYE en het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid.[3]

Zie ook

Film (cinematografie)

Bronnen en noten

Dit kunnen zowel speelfilms zijn, als historisch belangrijke filmopnamen.
Bij temperaturen boven de 40 graden Celsius kan het filmmateriaal tot zelfontbranding overgaan
De nitraatbunker van het Filmmuseum, Beelden voor de toekomst

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.

[1] Dit kunnen zowel speelfilms zijn, als historisch belangrijke filmopnamen.

[2] Bij temperaturen boven de 40 graden Celsius kan het filmmateriaal tot zelfontbranding overgaan

[3] De nitraatbunker van het Filmmuseum, Beelden voor de toekomst