Micheline Presle

Micheline Chassagne begon al vroeg figurantenwerk te doen. Haar eerste rolletje kreeg ze in La Fessée (1937). Ze volgde toneellessen bij Raymond Rouleau. Haar artiestennaam (Presle) ontleende ze aan haar eerste succes : in de tragikomedie Jeunes Filles en détresse (1939) van de uitgeweken Duitse cineast Georg Wilhelm Pabst vertolkte ze het personage 'Jacqueline Presle'. Al gauw speelde ze het typetje van het jonge mooie onschuldige meisje in (tragi)komedies van gevestigde waarden als Abel Gance, Marcel L'Herbier, Marc Allégret en Jacques Becker.

Het was in Beckers drama Falbalas (1944) dat ze definitief doorbrak dankzij de rol van muze van een modeontwerper, rol van haar oud-leraar theater Raymond Rouleau. Na de Tweede Wereldoorlog maakte ze komaf met haar imago van het brave meisje. Ze speelde de hoofdrol in verscheidene literatuurverfilmingen: zo was het drama Boule de suif (1945) gebaseerd op de gelijknamige novelle van Guy de Maupassant. In het drama Le Diable au corps (1947), naar de succesvolle roman van Raymond Radiguet, kreeg ze Gérard Philipe als tegenspeler. Jean-Paul Sartre leverde het origineel verhaal voor Les Jeux sont faits (1947) en in de sandalenfilm Les Derniers Jours de Pompéi (1950), de verfilming van de gelijknamige historische roman van Edward Bulwer-Lytton, schitterde ze als Romeinse patriciër die een relatie aanging met een Griek.

Op het toppunt van haar roem verliet ze op het einde van de jaren veertig Frankrijk om een filmcarrière in Hollywood uit te bouwen. Hoewel ze de gelegenheid had te spelen voor cineasten als Fritz Lang en Jean Negulesco oogstte ze er niet het beoogde succes. Haar Amerikaans avontuur loonde echter wel de moeite op persoonlijk vlak : ze ontmoette de Amerikaanse filmregisseur William Marshall met wie ze een dochter kreeg, de latere cineaste Tonie Marshall.

Micheline Presle in Villa Borghese (1953)

Toen ze naar Frankrijk terugkeerde ondervond ze aanvankelijk enige moeite om de sterke rollen van vroeger te bemachtigen. Na verloop van tijd kreeg ze de kans om deel uit te maken van de cast van Villa Borghese (1953) en om met opkomende ster Marcello Mastroianni samen te spelen in de romantische muziekfilm Casa Ricordi (1954). Beide films luidden haar doorbraak in Italië in. Met Mastroianni vormde ze een tweede keer een filmkoppel in de komedie L'Assassino (1961). Succesvolle Franse cineasten herontdekten haar en gaven haar mooie rollen. Zo incarneerde ze Marguerite Gauthier in de literatuurverfilming La Dame aux camélias (1954) naar de gelijknamige roman van Alexandre Dumas fils. Ook André Hunebelle, Pierre Gaspard-Huit en Sacha Guitry deden meermaals een beroep op haar talenten. Voor Guitry vertolkte ze Madame de Pompadour en Hortense de Beauharnais in zijn heel succesvolle historische fresco's Si Versailles m'était conté (1954) en Napoléon (1955).

Rond 1960 speelde ze mee in drie opvallende films. In de Engelse politiefilm Blind Date was ze de oudere minnares van een schilder, in de komedie Le Baron de l'écluse vormde ze een leuk filmkoppel met Jean Gabin en in de voormelde komedie L'Assassino met Mastroianni. Dankzij de sketchenfilm Les Sept Péchés capitaux (1962) kwam ze in contact met Jacques Demy die haar bedacht met hoofdrollen in zijn musicalfilm Peau d'âne (1970) en in zijn komedie L'Événement le plus important depuis que l'homme a marché sur la Lune (1973).

In de jaren zestig speelde ze meermaals mee in films van meer commercieel ingestelde cineasten als Jean Delannoy, Edouard Molinaro en Philippe de Broca. Ze verleende haar medewerking echter ook aan het fel gecontesteerde drama La Religieuse (1966) van Nouvelle Vague-filmer Jacques Rivette en aan de Amerikaanse thriller The Prize (1963).

Rond 1970 was ze nog te zien in de twee voormelde Demy-films en in de succesrijke westernparodie Les Pétroleuses (1971) waarin ze de vrouwelijke hoofdrol evenwel moest overlaten aan Brigitte Bardot en Claudia Cardinale. Ze vertolkte een rol in de laatste film van zowel Marc Allégret (Le Bal du comte d'Orgel, 1970, de literatuurverfilming van de tweede en laatste roman van Roland Dorgelès) als van diens broer Yves Allégret (Mords pas, on t'aime, 1976). Bij gebrek aan interessante rollen concentreerde ze zich meer en meer op televisiewerk. Hier wordt ze het best herinnerd voor haar rol aan de zijde van Daniel Gélin in de televisieserie Les Saintes chéries (1965-1970).

Vermeldenswaardige films uit de jaren tachtig waren Certaines nouvelles (1980), de kroniek van een Franse familie in Algerije anno 1962, en werk van enkele grote cineasten zoals het drama Les Voleurs de la nuit (Samuel Fuller, 1984), het Tweede Wereldoorlogdrama Le Sang des autres (Claude Chabrol, 1984) en de komedie I Want to Go Home (Alain Resnais, 1989). Aan deze laatste film hield ze haar enige nominatie voor een César over.

In de jaren negentig en in de jaren 2000 was Presle nog regelmatig te zien in films van haar dochter Tonie Marshall. Daarnaast verleende ze haar medewerking aan enkele komedies van Gérard Jugnot en aan werk van gevestigde waarden als Francis Girod en Jean-Pierre Mocky. Ook nieuwlichters spraken haar talent graag aan.

Presle verscheen ook af en toe op de planken.

• 2004: César d'honneur ter bekroning van een ganse carrière

• 1990: I Want to Go Home : César voor beste actrice in een bijrol