Max Scheler

In zijn kennistheorie stelt Scheler dat er drie soorten kennis zijn:

1. inductieve kennis: dit is de kennis van de positieve wetenschappen en zij vindt haar oorsprong in de heersersdrang en heeft de 'werkelijkheid' als object. Volgens Scheler raakt deze kennis nooit tot definitieve wetten. De buitenwereld bestaat dus voor Scheler, maar in de zin zoals Wilhelm Dilthey het beschrijft: de buitenwereld bewijst dat ze bestaat door en slechts in de weerstand die wij ondervinden in ons leven.
2. a priori kennis: in navolging van Immanuel Kant stelt Scheler dat er ook a priori kennis is, kennis die enkel door het verstand zelf tot stand komt. Binnen deze kennis wordt het hele driftleven en het reële bestaan van de dingen rondom ons uitgeschakeld en richten we ons enkel op "wezen" van de objecten: hoe ze aan ons verschijnen. Het a priori komt echter niet overeen met het rationele, maar ook het emotionele valt onder dit a priori (deze stelling staat bekend als emotioneel apriorisme).
3. metafysische/religieuze kennis (Heilwissen): eens men deze twee voorgaande vormen van kennis combineert dan krijgt met metafysische of religieuze kennis. Vragen die hieronder vallen zijn de grensproblemen tussen de verschillende wetenschappen (bijvoorbeeld de vraag 'Wat is leven?') of vragen rond de metafysica van het absolute. Onder deze metafysica verstaat hij echter een vorm van wijsgerige antropologie (met bijvoorbeeld de vraag 'Wat is de mens?').

Zoals reeds gesteld is de mens in staat om "a priori kennis" te vergaren. Onder dit soort kennis valt niet enkel het rationele van de mens, maar ook het emotionele en het ethische. Het voorwerp van deze a priori, dus zonder tussenkomst van enige ervaring, kennis, is volgens Scheler de "waarde". De mens is in staat om de ethische waarden aan te voelen op basis van zijn emoties en intuïtie. Als een man beslist zijn leven te riskeren voor een ander persoon, doet hij dat niet zozeer uit rationele overwegingen, maar wordt hij intuïtief aangesproken door een waarde. Ethische waarden zijn voor Scheler ook absoluut: ze bestaan op zichzelf als onveranderlijke kwaliteit. De ethiek en haar waarden is dan ook niet relatief, maar slechts onze kennis van die waarden. Hij zet zich dan ook sterk af tegen het ethisch nominalisme, dat stelt dat waarden op ervaring gebaseerd zijn, het moreel relativisme en ethisch formalisme dat vertrekt van abstracte ethische principes (zoals de deontologie).

Verder maakt Scheler het onderscheid binnen het menselijk gedrag tussen het streven, het doel (Zweck), de bedoeling (Ziel) en de waarden. Onder het doel verstaat Scheler de inhoud van een handeling die zintuiglijk wordt voorgesteld, die gerealiseerd moet worden. Een bedoeling is dan weer iets dat niet wordt voorgesteld, maar op basis van een waarde. Een waarde is de onmiddellijke inhoud van een bedoeling. Elk streven heeft dan volgens Scheler ook altijd een bedoeling (bezit een waarde), maar geen doel (een voorstelling van het resultaat). Vele handelingen kom zo niet voort uit een doel, maar doordat de persoon in kwestie aangesproken wordt door een specifieke waarde.

De stelling "de mens streef altijd naar genot" is volgens Scheler dan ook verkeerd omdat deze stelling er van uitgaat dat elke streving ook een doel (namelijk het inbeelden van de genotstoestand) nodig heeft, terwijl ze echter ook met enkel een bedoeling kan plaatsvinden. Het menselijk handelen is dan volgens Scheler ook vooral gericht op waarden en niet zozeer op doelen. Er zijn verder drie groepen van waarden:

1. zintuiglijke waarden: geformuleerd in termen van lust en onlust
2. vitale waarden: geformuleerd in termen van het edele en het gemene
3. geestelijke waarden: geformuleerd in termen van het schone, het goddelijk, het rechtvaardige en het lelijke, goddeloze en onrechtvaardige.

Ook maakt Scheler verschillende classificaties op basis van de "dragers" van de waarden: zo zijn er enerzijds persoonswaarden en anderzijds zaakwaarden. Zaakwaarden zijn dan waarden die verbonden zijn met voorwerpen zoals werktuigen of cultuurgoederen.

In zijn eerste twee grote werken, Zur Phänomenologie und Theorie der Sympathiegefühle und von Liebe und Haß (1913) en Der Formalismus in der Ethik und die materiale Wertethik (1913 - 1916), gaat Scheler vooral in op concepten zoals menselijke gevoelens, liefde, en de aard van persoonlijkheid en persoonsidentiteit. Hierin beargumenteert hij dat het menselijke zelf, de rede en het bewustzijn altijd al de persoonlijke sfeer veronderstellen. Een soort zuiver "zelf" of een zuivere rede zoals dat terug te vinden is bij Kant of Husserl is dus niet mogelijk. Zo kan volgens Scheler een persoon nooit volledig vereenzelvigd worden met 'bezield wezen' of het 'ik'. De 'persoon' moet men niet zoeken in psychische eigenschappen noch in een substantie zoals de ziel. Scheler wijst naar de menselijke gevoelens of het 'hart' als de essentie van een persoon en daarnaast wordt de mens ook sterk bepaald door zijn eigen handelen. Liefde en gevoel vormen de kern van de mens en volgen een eigen logica, net zoals Blaise Pascal al betoogde.

Andere kenmerken van een 'persoon' is dat hij geen deel is van de wereld, maar er daarentegen mee correleert: aan elke persoon correspondeert een (fenomenale) wereld (microkosmos) en aan elke wereld een persoon. Daarnaast bestaat een persoon ook altijd uit een enkeling (Einzelperson) en een gemeenschapspersoon (Gesamtperson): hij is enerzijds uniek en zelfstandig (als enkeling), maar anderzijds ook steeds een lid van de culturele gemeenschap rond hem (als gemeenschapspersoon). Een persoon is ook altijd een uniek en concreet wezen en spreken over "dé mens" of "bewustzijn op zich" is volgens Scheler dan ook onzinnig.

Volgens Scheler is 'mens' een dubbelzinnige term: enerzijds kan het betrekking hebben op de mens als homo naturalis, slechts een kleine uithoek in de boom van het leven, maar anderzijds kan het ook slaan op de mens als 'God-zoeker', waarbij hij bidt en zoekt naar de zin van het leven en zo dus als 'persoon' naar voren komt.

In zijn latere werk, en vooral Die Stellung des Menschen im Kosmos (1928), benadrukt hij ook dat de mens altijd "buiten" de kosmos staat. Scheler stelt immers dat de mens en de wetenschap geneigd zijn om alles te interpreteren in termen van een object: de mens ziet een boom als een object, een stoel als een object, maar kan dit kader ook toepassen op de ruimte, de tijd, de dood of zelfs de hele kosmos. De mens is in staat om alles als 'ding' te zien. De oorsprong van dit 'verdingen' van alles rondom de mens, kan echter zelf geen 'object' zijn: deze grond, de mens, moet dus altijd buiten alle objecten staan en zo dus in het 'niets'. De mens is op deze wijze geen "in-de-wereld-zijn(de)" (in-der-Welt-sein) zoals Martin Heidegger stelde, maar net een "uit-de-wereld-zijn(de)".

Het beeld dat Scheler van God heeft, is dat van een persoonlijke God. Visies zoals het pantheïsme of een afstandelijk filosofisch godsbeeld ziet hij als parasitair op dit oorspronkelijke godsbeeld. De mogelijke tegenwerping van antropomorfisme doet hij af als absurd omdat volgens hem net de mens naar het evenbeeld van God geschapen is. God afdoen als een kopie van de mens, is de zaken omdraaien: in feite heeft de mens net goddelijke eigenschappen en moet men spreken van een "theomorfisme". Een religieuze ervaring van deze God is aanwezig in alle culturen en bij alle mensen en behoort tot de menselijke conditie.

Daarnaast doet Scheler godsbewijzen die in de traditionele godsdienstfilosofie worden aangehaald af als nutteloos en naast de kwestie. Men kan het bestaan van God niet funderen in een metafysica. De enige reden waarom deze godsbewijzen succes hadden in de middeleeuwen was omdat daar religieuze ervaringen wijdverspreid waren. Desondanks geeft hij zelf wel een nieuw argument voor het bestaan van God: omdat er aan elke persoon een wereld correleert, en er een absolute wereld is waarover wij spreken (macrokosmos), moet God bestaan als correlaat van die macrokosmos. Dus door het feit dat er religieuze ervaringen zijn die spreken over deze goddelijke wereld, moet er ook een God zijn die ermee samenhangt.