Maurice Dequeecker

Dequeecker was de zoon van een tolbeambte en de kleinzoon van een klompenmaker en van een IJslandvaarder-paardenvisser. Hij werd onderwijzer en verhuisde naar Deurne. Gedurende zijn hele leven was het gemeentelijk onderwijs zijn belangrijkste aandachtspunt.

Tijdens het interbellum stichtte hij Natuurvriendenhuizen en verdedigde de belangen van gedupeerde kleine eigenaars in Deurne.

In 1933 werd hij, samen met Lode Craeybeckx, verkozen tot gemeenteraadslid van Deurne. De wet op het betaald verlof uit 1936 maakte van hem de organisator van Vakantievreugde. Zo werd hij een vroege promotor van het sociaal toerisme. Vanaf 1937 was hij actief als bediende bij het Belgisch Vakverbond (BVV).

Tijdens de Tweede Wereldoorlog nam hij de zorg voor hulpbehoevende kinderen op zich en speelde hij een voorname rol in de distributie van de socialistische sluikpers.

Hij werd in 1945 voor de BSP schepen van onderwijs en in 1954 burgemeester van Deurne, de grootste randgemeente van Antwerpen. Hij stond hierbij aan het hoofd van een homogeen socialistisch schepencollegecollege, vanaf 1977 omgevormd tot een BSP-CVP-coalitie. Hij bleef burgemeester tot in 1982.

Hij was ook voorzitter van de gemeentelijke bouwmaatschappij Tuinwijk. In 1979 zette hij de bouw door van sociale woningen op de Arena-weide, ondanks het aanzienlijke protest dat ertegen ontstond, uitgaande van de groene beweging.

Van 1965 tot 1974 zetelde Dequeecker als rechtstreeks gekozen senator voor het arrondissement Antwerpen in de Senaat. Zijn activiteiten tijdens de negen jaar die hij in de Senaat zetelde, lagen in het verlengde van zijn gemeentelijke ervaringen. In de periode december 1971-maart 1974 had hij als gevolg van het toen bestaande dubbelmandaat ook zitting in de Cultuurraad voor de Nederlandse Cultuurgemeenschap, die op 7 december 1971 werd geïnstalleerd en de verre voorloper is van het Vlaams Parlement. Hij was ook bestuurder van de Vereniging van Belgische Steden en Gemeenten.

Dequeecker wijdde zich aan de uitbouw van het gemeentelijk onderwijs in Deurne, maar had ook ruime belangstelling voor kunst, moderne architectuur, decoratie en stedenbouw. De realisatie van het nieuwe gemeentehuis van Deurne was hiervan de uitdrukking.

Dequeecker had een duidelijke en pessimistische visie op de te voorziene gevolgen van de Groot-Antwerpse gemeentefusie in 1983. Naar aanleiding van die fusie beëindigde hij zijn politieke activiteiten. Hij had steeds een nauwe band met zijn neef Wim Geldolf die hij ondersteunde binnen de Antwerpse socialistische partij, zowel in zijn carrière binnen het Antwerpse stadsbestuur als in het parlement, en die hij als de toekomstige burgemeester van Antwerpen had verhoopt.

Hij was ook vele jaren bestuurder van de Vereniging van Belgische steden en gemeenten.

Deurne heeft een Maurice Dequeeckerplein.

• Het vrije-tijdsmoment van den modernen mensch, Antwerpen, 1945.

• Maurice Dequeecker, 25 jaar schepen van onderwijs, Deurne, 1971.
• F. NOOYENS, Geschiedenis van Deurne, Deurne, uitgave gemeentebestuur, 1982.
  • Deel I - Ontstaan tot 1648.
  • Deel II - Van 1648 tot 1983.
• Wim GELDOLF, Maurice Dequeecker, 28 jaar burgemeester van Deurne, VUBprint, Brussel, 2009.