Marshalleilanden

De Marshalleilanden waren ongeveer 1000 voor Christus zeker al bewoond. Spanjaarden ontdekten de eilanden in 1529. In 1885 werd de archipel een Duits protectoraat, als deel van Duits-Nieuw-Guinea. Tijdens de Eerste Wereldoorlog veroverde Japan de eilanden; in 1920 werd die overname goedgekeurd in het Verdrag van Versailles en later door de Volkerenbond gesanctioneerd (het Zuid-Pacifisch Mandaatgebied). Op 31 januari 1944 veroverden de Verenigde Staten de eilandengroep. Na de Tweede Wereldoorlog werd het een trustschap van de Verenigde Naties onder Amerikaans bestuur (het Trustschap van de Pacifische Eilanden).

Luchtfoto van de Runit Dome op het eiland Runit, een van de veertig eilanden van het atol Enewetak. De koepel werd geplaatst in een krater met een doorsnede van 100 meter die veroorzaakt werd door 'Cactus': een van de 35 nucleaire proeven van de Verenigde Staten in het kader van Operation Hardtack I die plaatsvonden van 28 april tot en met 18 augustus 1958 op zogeheten Pacific Proving Grounds. Sinds eind jaren 70 herbergt de krater nucleair afval.

Tussen 1946 en 1958 hielden de Verenigde Staten talloze kernproeven boven het atol Bikini, met gevolgen voor de bewoners en die van het nabijgelegen atol Rongelap, zoals te zien in de VPRO-documentaire Het Einde van de Wereld uit 1995.[4] Het Amerikaanse Ministerie van Binnenlandse Zaken sloot later ter compensatie een miljoenenovereenkomst voor de bewoners van Rongelap. Namens het Amerikaanse Ministerie van Landbouw vaart er jaarlijks een Amerikaans militair schip, uitgerust met een stralingslaboratorium en de benodigde apparatuur, langs de eilanden om de gezondheid van de bewoners te onderzoeken en te testen op de gevolgen van ioniserende straling. Op het eiland Runit van het atol Enewetak is het nucleaire afval opgeslagen in een afgedekte bomkrater. Een rapport uit 2013 dat werd opgesteld in opdracht van het Amerikaanse Ministerie van Energie vermeldt dat radioactief materiaal uit de krater lekte waardoor de lokale bewoners van Enewetak in hun bestaan worden bedreigd. Bij de sanering is het afdekken van de poreuze bodem van de krater nagelaten vanwege de hoge kosten.[5]

Na het verkrijgen van zelfstandig bestuur in 1979 werden de eilanden in 1986 volledig onafhankelijk, waarbij de Verenigde Staten de veiligheid van de eilandengroep blijven garanderen. Hoewel de eilandengroep onafhankelijk is en de Verenigde Staten formeel slechts de Ronald Reagan Ballistic Missile Defense Test Site op het atol Kwajalein huren, is de invloed van de Verenigde Staten er groot. Zo is de officiële taal Engels en de Amerikaanse dollar de officiële munt.

In de Declaration and Issuance of the Sovereign Currency Act 2018 heeft de regering van de Marshalleilanden vastgelegd dat naast de Amerikaanse dollar de cryptovaluta Sovereign (SOV) is toegestaan als wettig betaalmiddel.[6][7] Dit maakt de Marshalleilanden het eerste onafhankelijke land met een cryptomunt als wettig betaalmiddel.

De archipel bestaat uit 30 atollen en 1100 eilanden. Het op meest bevolkte atol van het land, Kwajalein, is het grootste atol ter wereld. Hoewel Kwajalein-eiland 'slechts' 2,500 inwoners telt, huisvest het eveneens deel van het Kwajalein-atol uitmakende eilandje Ebeye op een oppervlak van 0.36 km2 ruim 15,000 mensen, en is daarmee een van de meest dichtbevolkte gebieden ter wereld.

• Staatshoofd: president David Kabua, sinds 13 januari 2020
• Regeringsleider: idem
• Parlement: eenkamerparlement met een vierjarige termijn

De Marshalleilanden worden bestuurlijk verdeeld in de (bestuurlijke) atollen:

Ailinginae - Ailinglaplap - Ailuk - Arno - Aur - Bikar - Bikini - Bokak - Ebon - Enewetak - Erikub - Jabat - Jaluit - Jemo - Kili - Kwajalein - Lae - Lib - Likiep - Majuro (hoofdplaats Majuro) - Maloelap - Mejit - Mili (atol) - Namorik - Namu - Rongelap - Rongrik - Toke - Ujae -Ujelang - Utirik - Wotho - Wotje

Klimaatverandering is in dit gebied merkbaar door de stijging van de zeespiegel [8]. Ook heeft het warmer wordende zeewater een nadelige invloed op het koraal, dat tot nu juist een verdedigende rol speelde. In 2019 zond de NTR de vierdelige documentaireserie "Na ons de zondvloed" uit: deel 4 laat zien hoe regering en mensen op de Marshalleilanden met "climate change" omgaan. En hun keus voor "morgen": zullen zij eilanden ophogen of zullen zij hun eilanden moeten verlaten?[9]

• Na ons de zondvloed, deel 4, NTR, vierdelige tv-serie, presentator Kadir van Lohuizen.

• Het Einde van de Wereld (VPRO/1995)

Zie de categorie Marshall Islands van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

Duits-Nieuw-Guinea
1885-1919: Bismarck-archipel · Keizer Wilhelmsland · Marshalleilanden · 1885-1899: Bougainville · Buka · 1899-1919: Carolinen · Marianen · Nauru · Palau

Verenigde Staten

Staten: Alabama · Alaska · Arizona · Arkansas · Californië · Colorado · Connecticut · Delaware · Florida · Georgia · Hawaï · Idaho · Illinois · Indiana · Iowa · Kansas · Kentucky · Louisiana · Maine · Maryland · Massachusetts · Michigan · Minnesota · Mississippi · Missouri · Montana · Nebraska · Nevada · New Hampshire · New Jersey · New Mexico · New York · North Carolina · North Dakota · Ohio · Oklahoma · Oregon · Pennsylvania · Rhode Island · South Carolina · South Dakota · Tennessee · Texas · Utah · Vermont · Virginia · Washington · West Virginia · Wisconsin · Wyoming Federaal district: Washington D.C. Eilandgebieden: Amerikaanse Maagdeneilanden · Amerikaans-Samoa · Guam · Noordelijke Marianen · Puerto Rico Kleine afgelegen eilanden: Baker · Howland · Jarvis · Johnston · Kingman · Midway · Navassa · Palmyra · Wake Geassocieerde staten: Micronesia · Marshalleilanden · Palau