Mady Tims

Tims begon met korfbal bij KV Die Haghe, waar ook haar vader, John Tims coach was. In 1997 besloot ze te verruilen van club en ze vertrok samen met haar toenmalig partner Ludo Tissingh naar PKC. De aanleiding van de verhuizing was een conflict met coach Freek Keizer.

In haar eerste seizoen bij PKC stond ze in de Ahoy finale, uitgerekend tegenover haar oude club Die Haghe. PKC won deze finale met 19-14.

In seizoen 2001-2002 troffen beide ploegen elkaar weer in de zaalfinale. Dit maal won Die Haghe , met 20-17.

In de 2 seizoenen hierna, 2003 en 2004 stond Tims wederom in de zaalfinale in Ahoy. In beide keren was Fortuna te sterk. In 2004-2005, stond Tims met PKC voor de 5e maal achter elkaar in de zaalfinale. Ze werd in dit seizoen voor de eerste keer in haar loopbaan de vrouwelijke topscoorder van de league, ze maakte namelijk 80 goals. Na 3 finales achter elkaar te hebben verloren, werd er in 2005 gewonnen van DOS'46 met 21-11.

In 2006-2007 kreeg DOS'46 een kans op wraak op PKC. De ploegen troffen elkaar, net als in 2005 in de zaalfinale in Ahoy. Dit maal won DOS'46 met een nipte 17-16.

In seizoen 2007-2008 werd Tims voor de tweede keer in haar carrière de vrouwelijke topscoorder van de Korfbal League. Ze maakte 66 treffers in het seizoen.

Vanaf seizoen 2010-2011 stond PKC 6 jaar achter elkaar in de zaalfinale, een ongekende prestatie. In deze 6 finales werden er slechts 2 gewonnen, in 2013 van Fortuna en in 2015 van TOP.

• Landskampioen zaalkorfbal, 6x (1998, 1999, 2001, 2005, 2013, 2015)
• Landskampioen veldkorfbal, 4x (2003, 2004, 2005, 2006)
• Europacup kampioen, 5x (1999, 2000, 2002, 2006, 2014)
• Beste Speelster, 3x (2002, 2005, 2006)
• Beste Debutant van het Jaar, 1x (1995)

Tims speelde in totaal 60 officiële interlands namens het Nederlands korfbalteam. Van deze 60 caps speelde ze er 2 op het veld en 58 in de zaal. Lang was zij de vrouw met de meeste interlands, totdat Suzanne Struik haar met 3 wedstrijden meer inhaalde. Tims won driemaal het EK, tweemaal het WK en eenmaal de World Games. Het WK van 2011 was haar laatste optreden namens Oranje. Tims was aanvoerder en kreeg een publiekswissel.

Nadat Tims in 2015 stopte als speelster op het hoogste niveau, kwam ze toch weer terug binnen en buiten de lijnen. In januari 2016 maakte ze een rentree als speelster van CKV Nieuwerkerk, dat onder leiding stond van haar oud teamgenoot Leon Simons. Ze ging ook in 2016-2017 aan de slag als coach van Nieuwerkerk A1. Ze speelde enkel seizoen 2015-2016 uit en stopte daarna definitief als speelster.

In 2017 kreeg ze een eerste klus als hoofdcoach. Ze werd aangenomen als nieuwe hoofdcoach bij CKV Oranje Wit uit Dordrecht. Ze nam het stokje over van Wouter Blok en Jan de Jager, maar dit ging niet goed. Nog voor de kerst werd ze daar ontslagen, vanwege een conflict in de club. Tims verweet de club geen visie en beleid te hebben en die kritiek kwam haar duur te staan. Ze werd meteen op non-actief gezet en vervangen door Wouter Blok.

Voor seizoen 2018-2019 werd Tims aangesteld als nieuwe hoofdcoach van HKV/Ons Eibernest, de club waar haar vader John Tims ooit zelf korfbalde. De spelersploeg is jong en Tims moet een stabiele overgangsklasser maken van de club. Het lukt in 2018-2019 ternauwernood, want HKV moet wel play-downs spelen tegen stadsgenoot HKV Achilles. HKV/Ons Eibernest wint de play-down en handhaaft zich in de zaal in de Overgangsklasse.