Leeds United AFC

Leeds City FC werd opgericht in 1904 door supporters van Hunslet FC, een nog oudere club. Al in oktober 1904 begon de club op Elland Road te spelen. Dit was het voormalige onderkomen van een opgedoekt rugbyteam.

Toen de Football League in 1905 de tweede divisie uitbreidde naar 20 clubs werd Leeds City FC toegelaten, samen met onder meer Chelsea. Leeds was op dat moment de grootste stad in Engeland zonder professioneel voetbalteam.

In april 1912 werd Herbert Chapman aangesteld als trainer en hij bleef aan tot 1919. Toen diende een teleurgestelde oud-speler, Charlie Copeland, een klacht in bij de Football League over het betalen van te hoge salarissen aan spelers. Hoewel er geen bewijs werd gevonden, werd de club gestraft en daardoor ontbonden. Port Vale nam de plaats in van Leeds City. Op een veiling werden alle activa van de club geveild. Sterspeler Billy McCleod werd verkocht aan Notts County en Herbert Chapman vertrok naar Arsenal, waar hij een legende werd.

Vlak nadat Leeds City werd ontbonden, werd Leeds United opgericht. De nieuwe bespeler van Elland Road, Yorkshire Amateurs AFC, bood het stadion aan Leeds United aan, dat nu oud-speler Dick Ray als trainer had. In mei 1920 werd de club weer toegelaten in de Football League, tegelijk met Cardiff City.

In de veertig jaren die volgden, promoveerde de club weleens naar de hoogste divisie, maar degradeerde even vaak weer. In maart 1961 werd voormalig Engels international Don Revie aangesteld als trainer. Door winst in de laatste wedstrijd van het seizoen 1961/62 werd degradatie naar de derde divisie ontlopen, en daarna begon het beter te gaan. Revie stelde een nieuw team samen rond de Schotse spits Bobby Collins. Samen met onder meer Billy Bremner promoveerde de club in 1964 weer naar de hoogste divisie.

Hoewel de club twee keer het landskampioenschap binnenhaalde, en ook een keer de FA Cup, had Leed United de reputatie te onderpresteren. Het team, dat op het hoogtepunt in 1970 bestond uit zeventien internationals (terwijl er toen amper spelers van buiten de Britse Eilanden in het Engelse voetbal speelden), kwam namelijk vaak dicht bij succes, om vervolgens het dan net niet te halen. Echter, het laatste seizoen, 1973/74, van Revie op Elland Road eindigde in een tweede landstitel van de club.

Na het vertrek Revie volgden nieuwe trainers elkaar snel op. Onder andere Brian Clough, Jock Stein en voormalig clubspeler Allan Clarke hadden de club onder hun hoede in de periode tot aan het seizoen, 1981/82, toen Leeds United weer degradeerde naar de tweede divisie.

Na deze degradatie werd Eddie Gray aangesteld als nieuwe trainer. Gray legde de nadruk op de jeugd, ook al omdat Leeds United er financieel niet heel goed voor stond. In 1985 was het Gray nog niet gelukt om weer te promoveren en hij werd opgevolgd door Billy Bremner. Die ging door op de weg die Gray was ingeslagen, maar wist ook geen promotie af te dwingen. Hij werd op zijn beurt op 27 september 1988 ontslagen en opgevolgd door Howard Wilkinson.

Wilkinson kreeg meer geld om te spenderen om promotie af te dwingen. Hij stelde een team samen dat jeugd en ervaring combineerde. Dit team was gebouwd rond de Schotse middenvelder Gordon Strachan, die was overgekomen van Manchester United. In het seizoen 1989/90 promoveerde Leeds United weer naar de hoogste divisie.

Spelers als Vinnie Jones, die waren gehaald om om te kunnen gaan met het fysieke spel van de tweede divisie, werden vervangen door onder anderen John Lukic en Gary McAllister. In het eerste seizoen terug in de hoogste divisie eindigde Leeds United als vierde. Het bestuur stelde Wilkinson daarom nog meer geld ter beschikking en onder meer Éric Cantona en Tony Dorigo kwamen de club versterken. In 1992 won de club dan ook weer het landskampioenschap en het zag ernaar uit dat de club weer een belangrijke factor in het Engelse voetbal zou worden. Lee Chapman was de belangrijkste speler in 1991/1992. Chapman scoorde zestien doelpunten waarvan twee hattricks. Zijn aanvalspartner Rod Wallace, die zeven seizoenen voor de club uitkwam, scoorde elf doelpunten.

Echter het seizoen na het kampioenschap verliep teleurstellend. De club probeerde de Europacup I te winnen, maar verloor beide wedstrijden tegen Glasgow Rangers. Cantona besloot daarop te vertrekken naar aartsrivaal Manchester United. Voor Cantona bleek dat een goede overstap, hij leek het missende stukje in de puzzel daar. Voor Leeds ging het daarna bergafwaarts. Spelers als Gary Speed en David Batty vertrokken ook en ondanks het aantrekken van onder anderen Lee Bowyer en Nigel Martyn ging het niet beter. Wilkinson werd uiteindelijk dan ook ontslagen, begin van het 1996/97 seizoen. George Graham volgde Wilkinson op. Onder anderen Jimmy Floyd Hasselbaink en Harry Kewell maakten naam in de tijd onder Graham, maar die vertrok naar Tottenham Hotspur.

Selectie van Leeds United in het seizoen 1991/1992 (anno 2020 laatste keer Engels landskampioen)
Nationaliteit	Naam
Doel
	John Lukic
	Mervyn Day
Verdediging
	Rob Bowman
	Tony Dorigo
	Chris Fairclough
	Gary Kelly
	Dylan Kerr
	John McClelland
	Jon Newsome
	Mel Sterland
	Ray Wallace
	Mike Whitlow[kleine-letter 1]
	David Wetherall
	Chris Whyte
Middenveld
	David Batty
	Simon Grayson[kleine-letter 2]
	Steve Hodge
	Chris Kamara[kleine-letter 3]
	Gary McAllister
	Scott Sellars
	Glynn Snodin
	Gary Speed
	Gordon Strachan
	Mark Tinkler
	Andy Williams[kleine-letter 4]
Aanval
	Tony Agana[kleine-letter 5]
	Éric Cantona[kleine-letter 6]
	Lee Chapman
	Bobby Davison
	Carl Shutt
	Imre Varadi
	Rod Wallace
	Noel Whelan
Whitlow vertrok in maart 1992. Grayson vertrok in maart 1992. Kamara vertrok in november 1991. Williams vertrok in februari 1992. Agana werd gehuurd van Notts County. Cantona vanaf februari 1992.
Lukic Sterland Fairclough Whyte Dorigo McAllister Strachan Speed Cantona Wallace Chapman
Opstelling van Leeds United met spelers die het meest gebruikt werden door Howard Wilkinson tijdens het seizoen 1991/1992.

David O'Leary, de assistent van Graham, volgde hem op. Het leek weer beter te gaan met Leeds. Talentvolle spelers als Jonathan Woodgate braken door. In het seizoen 1999/2000 wist de club als derde te eindigen en dwong daarmee voor het eerst kwalificatie voor de Champions League af. Het ging de club ook goed af in die Champions League. Het haalde de halve finale, waarin het verloor van het Spaanse Valencia.

Om het echte succes dan toch te behalen, werd er veel geld uitgegeven en voorzitter Peter Ridsdale had hiertoe grote leningen afgesloten. Echter het echte succes bleef uit en Leeds bleef zowel in seizoen 2000/01 als het seizoen erop steken op de vijfde plaats in de competitie en behaalde daarmee niet de beoogde geldbron die de Champions League is.

O'Leary werd in de zomer van 2002 opgevolgd door Terry Venables, maar ook onder hem, en onder zijn opvolgers Peter Reid en Eddie Gray, lukte het niet om het tij te laten keren. In mei 2004 degradeerde de club wederom naar de tweede divisie, inmiddels bekend als de Football League Championship.

Om financiële problemen te ontlopen werden in de tussentijd sterspelers als Rio Ferdinand, Robbie Keane, Harry Kewell, Lee Bowyer en Jonathan Woodgate verkocht voor veel geld en kwamen er alleen jeugdspelers, waaronder James Milner en Aaron Lennon, en goedkope spelers voor terug.

Later werden er nog meer sterspelers verkocht, onder wie Paul Robinson, Alan Smith, Mark Viduka en James Milner.

Op 21 januari 2005 werd bekendgemaakt dat Ken Bates, oud-voorzitter van onder meer Chelsea, de nieuwe voorzitter werd, door het 50%-aandeel van Gerald Krasner over te nemen. Door deze overname zijn de ergste financiële zorgen voor Leeds voorbij en kan de club mogelijk weer gaan werken aan een mooie toekomst.

Anno seizoen 2006/2007 werd Kevin Blackwell ontslagen vanwege tegenvallende prestaties, hij werd opgevolgd door Dennis Wise en diens assistent Gustavo Poyet, beide oud-spelers van Chelsea. Het nieuwe duo kon het tij echter niet keren, en op 28 april 2007 werd zelfs degradatie naar de League One, de derde divisie van het Engelse profvoetbal, onontkoombaar.

In februari 2008 vertrok Wise, hij trad aan als directeur van Newcastle United. Hij werd opgevolgd door Gary McAllister.

Op 20 juli 2007 wordt bekend dat de spelers al zes weken geen salaris meer hebben ontvangen, en dat de schuldenlast van de club rond de 100 miljoen euro bedraagt.[2] De club komt uit in Football League One en krijgt door de financiële problemen vijftien punten aftrek. Dit maakt de club meteen goed door de eerste 13 wedstrijden ongeslagen te blijven (11 overwinningen, 2 gelijke spelen). Na een wat mindere periode halverwege het seizoen lijkt promotie ver weg. Leeds sluit het seizoen onder McAllister echter sterk af, waardoor in de 45ste wedstrijd tegen Yeovil Town FC door een 0-1-overwinning een plaats in de play-offs veilig wordt gesteld. De play-offs beginnen slecht voor Leeds, met een thuisnederlaag tegen de nummer 4 uit de competitie, Carlisle United. Leeds verliest op Elland Road met 1-2. De uitwedstrijd maakt Leeds de achterstand ongedaan door een goal in de laatste minuut. Het wordt 0-2 en Leeds speelt de finale op Wembley, tegen Doncaster Rovers. De finale verloopt dramatisch. De finale van de League-one play-offs heeft nog nooit zoveel toeschouwers getrokken als deze keer, en het zijn overwegend Leeds-supporters. Het mag niet baten, Leeds verliest met 1-0. Doncaster promoveert, en Leeds United speelt ook in het seizoen 2008-2009 in de League One.

Het seizoen 2008/2009 begint onder leiding van McAllister goed voor Leeds. De eerste uitwedstrijd tegen Scunthorpe United wordt met 1-2 gewonnen. Leeds valt daarna echter even terug, en heeft het vooral moeilijk in uitwedstrijden. In september komt Leeds terug naar boven, doordat het in deze maand zes wedstrijden op rij wint. In oktober verliest het vier keer, waardoor Leeds begin november op de tweede plaats staat, met een punt achterstand op Scunthorpe United. Vervolgens valt Leeds echter ver terug. Na onder meer 5 nederlagen op een rij in november en december staat de ploeg na 21 gespeelde wedstrijden op een teleurstellende negende plaats. Ook wordt het team uitgeschakeld in de FA Cup door te verliezen van het nietige Histon FC. Na de laatste competitie nederlaag tegen Milton Keynes Dons wordt trainer McAllister ontslagen. Zijn opvolger is Simon Grayson, de succesvolle manager die Blackpool FC naar de Championship bracht. De club eindigt op de 4e plaats van de ranglijst, wat recht geeft op het spelen van play-offs om promotie. Het seizoen eindigt voor Leeds United na de verloren halve finale van de play-offs tegen Millwall.

Onder trainer Simon Grayson kent Leeds United in 2009-2010 enkele successen. Zo schakelt het Manchester United uit in de strijd om de FA Cup door op Old Trafford met 0-1 te winnen. Belangrijker voor de club is echter de terugkeer naar the Championship. Leeds wint voor de winterstop vrijwel alles en promotie lijkt al snel zeker. Na een flinke terugval in de tweede seizoenshelft stelt Leeds deze promotie veilig door op de laatste speeldag in een uitverkocht Elland Road Bristol Rovers met 2-1 te verslaan.

Leeds verloor in haar openingswedstrijd met 1–2 van Derby County op 7 augustus. Het eerste punt in het seizoen 2010/11 werd behaald tegen Nottingham Forest in een uitwedstrijd die eindigde in een 1–1 gelijkspel. Eerste kerstdag 2010 stond Leeds op de tweede plaats in de Championship. Leeds lootte dat seizoen ook Arsenal in de FA Cup, waar het erin slaagde een return of te dwingen door gelijk te spelen. Arsenal won de return echter met 1–3 op Elland Road. Leeds bleef gedurende het seizoen zicht houden op een play-off plaats, eindigde uiteindelijk op een respectabele 7e plaats, maar liep uiteindelijk net de play-offs mis.

In mei 2011 werd bekend dat Leeds voorzitter Ken Bates de club had gekocht en daardoor ook de eigenaar van Leeds werd.

Op woensdag 21 november 2012 werd bekend dat Leeds United in handen zou komen van GFH Capital Limited, een investeringsmaatschappij uit Dubai. De investeringsmaatschappij wordt vanaf december voor honderd procent eigenaar van de club. In februari 2014 wordt de club overgedragen aan de Italiaanse ondernemer Massimo Cellino.

Op 24 januari 2018 ontstond commotie, toen de clubleiding een nieuw logo onthulde ter gelegenheid van het honderdjarige bestaan van de club in 2019. Op het nieuwe embleem is een man te zien die de Leeds Salute doet; zichzelf met gebalde vuist op de borst slaan. Vanaf volgend seizoen zou het nieuwe logo op de wedstrijdshirts moeten staan[3]. Veel fans zagen echter niets in het logo en gaven via sociale media uiting aan hun ongenoegen. Zij voelden zich niet gehoord, ondanks 10.000 enquêtes en een half jaar onderzoek. Velen spraken van een verschrikking. 'Welke 10.000 mensen hebben ze ondervraagd?' en 'Het lijkt wel een logo uit een computerspel dat niet de rechten heeft', waren enkele van de reacties op Twitter.

Een dag later besloot de club alsnog om het nieuwe logo te herzien na de vele negatieve kritieken. [4] "We moeten het consultatieproces heropenen", zei directeur Angus Kinnear tegen de BBC. "Omdat het nieuwe logo zo onderscheidend is en breekt met veel conventies, is het consultatieproces niet diep genoeg verlopen." Een online petitie om het logo te veranderen, werd binnen enkele uren meer dan 50.000 keer ondertekend.