Lanceerbasis

Voor lanceerbases zijn locaties dicht bij de evenaar het best wanneer er ruimtevaartuigen naar een geostationaire baan rond de Aarde worden gelanceerd. Bij lanceringen bij de evenaar in oostelijke richting kan maximaal geprofiteerd worden van de rotatiesnelheid van de Aarde. Een raket heeft zo minder brandstof nodig om een geostationaire baan te bereiken en het vergroot de hoeveelheid massa (nuttige lading) die meegenomen kan worden.

Lanceerbases liggen vaak in afgelegen, dunbevolkte gebieden, zoals woestijnen, en (schier)eilanden of andere dunbevolkte kustgebieden, zodat er minder kans is dat er mensenlevens in gevaar komen als een raket neerstort.

De ruimte rond de lanceerplatforms is groot genoeg dat er geen mensenlevens in gevaar komen als er iets misloopt (bijvoorbeeld een ontploffing) en er geen schade berokkend wordt aan andere lanceerplatformen. Desalniettemin worden nabijgelegen lanceercomplexen bij lanceringen en risicovolle tests om veiligheidsredenen toch ontruimd.

Vroeger hadden de meeste grote lanceerbases meerdere lanceerplatforms voor ieder rakettype. Dit had het voordeel dat als er op een van de lanceerplatforms iets misliep, er nog steeds een ander platform beschikbaar was waar de lanceringen zouden kunnen plaatsvinden. Tegenwoordig is dit niet meer overal het geval. Zo hebben Vandenberg Air Force Base en Cape Canaveral Air Force Station ieder maar één lanceerplatform voor de Atlas V, en de Delta IV (de belangrijkste Amerikaanse lanceertuigen) en de Mid-Atlantic Regional Spaceport heeft maar een lanceerinstallatie voor de Antares en de Electron. Toen in 2014 en 2016 bij raketexplosies van een Antares en een Falcon 9 de lanceerinstallaties zwaar beschadigd raakten, lagen de lanceringen lange tijd stil. De Falcon 9 heeft sinds 2017 een tweede lanceerplaats aan de oostkust van Florida.

Lanceerweer

Een Falcon 9 stijgt op tussen de draden van de bliksemafleiders

Ook het weer kan een lanceerbedrijf tot uitstel dwingen. Met name rondom de Space Coast in Florida kan het weer zeer grillig zijn. De bepalende meteorologische parameters zijn per rakettype vastgesteld. Vele lancering zijn uitgesteld wegens high winds hoge windsnelheden op grote hoogte die in staat zijn een raket die onder hoge mechanische druk staat kapot te blazen. Harde wind op de grond kan de raket omver of blazen en is daarom eveneens een no go. Ook een specifieke windrichting kan roet in het eten gooien. Met name op lanceercomplexen met een stilstaande lanceertoren is er risico dat de raket tijdens de eerste seconden van de vlucht tegen de lanceer toren wordt geblazen bij een bepaalde combinatie windsnelheid en windrichting. Verder komt uitstel wegens onweersbuien veel voor. Een blikseminslag in een raket kan de boordcomputer en andere electronica ontregelen. Tijdens Apollo 12 ging het daardoor bijna mis. Sindsdien wordt in Amerika niet meer gelanceerd bij (naderend) onweer en staan er rond de meeste lanceerplatforms bliksemafleiders die boven de raket uitsteken. Vaak zijn daartussen draden gespannen die een kooi van Faraday vormen. De raket wordt tussen die draden door gelanceerd.

En dan kan voor sommige rakettypes de temperatuur een beperking zijn. Het verongelukken van Spaceshuttle Challenger was een direct gevolg van materialen die niet tegen de kou konden.

Space Shuttle Atlantis landt op Kennedy Space Center

Een ruimtehaven (Engels: spaceport), ook wel kosmodroom genoemd, heeft naast lanceerplatforms ook landingsbanen of landingsplaatsen waar ruimteschepen kunnen landen. Op Kennedy Space Center bijvoorbeeld konden de Space Shuttle-ruimteveren worden gelanceerd en ook weer landen. Ruimtestations worden soms ook wel ruimtehavens genoemd, vooral als ze bedoeld zijn als tussenstop voor verdere reizen in de ruimte. Ruimteschepen kunnen er aan- en loskoppelen.

Naar verwachting zullen ruimtehavens in de toekomst belangrijk worden als centra van commerciële bemande ruimtevaart, zoals suborbitale ruimtevluchten voor ruimtetoerisme en intercontinentaal vliegverkeer. Voorbeelden van commerciële ruimtehavens zijn Mojave Air and Space Port in de Amerikaanse staat Californië en Spaceport America in de Amerikaanse staat New Mexico.

Het commerciële ruimteschip SpaceShipTwo, dat door Virgin Galactic is ontwikkeld en naar verwachting vanaf Spaceport America zal opereren, zal niet gelanceerd worden door een raket, maar gebruikmaken van een draagvliegtuig om op te stijgen. Het zal wel zelf kunnen landen op de ruimtehaven.

Landen op en weer opstijgen van een ander hemellichaam dan de Aarde is toegepast bij de Maan. Daarbij werd geland met een lander waarvan een deel (de stijgtrap) later weer opsteeg en een ander deel als lanceerplatform werd gebruikt. Dit betrof zes bemande vluchten (de stijgtrap van de maanlander had een ruimte-rendez-vous met het moederschip Apollo CSM), en de onbemande Loena 16, Loena 20 en Loena 24 (met terugkeer naar de Aarde van een capsule, met maanmonsters, zonder tussenkomst van een moederschip).