Koninkrijk Deira

Het koninkrijk Deira was tijdens de 6e eeuw na Christus een voornamelijk in Yorkshire gelegen koninkrijk. Het strekte zich uit van de Humber naar de Tees, en van de zee tot de westelijke rand van de Vale of York. Deira werd in 604 door Aethelfrith van Northumbria samengevoegd met het noordelijker gelegen Koninkrijk Bernicia tot het Koninkrijk Northumbria.

Kaart uit ca. 600 van de toenmalige Engelse koninkrijken waaronder Deira (rechtsboven), Bernícia en Northumbria.

De naam van het koninkrijk is afkomstig uit het Brythonisch, misschien van Deifr, dat "wateren" betekent, of van Daru, dat "eik" betekent, in welk geval het "de mensen van de Derwent" zou betekenen, een afleiding die ook wordt gevonden in de Latijns naam voor Malton, Derventio.[1]

Volgens Simeon van Durham strekte Deira zich uit van de Humber tot de Tyne, maar lag het land ten noorden van de rivier de Tees braak. Nadat het Koninkrijk Ebrauc werd geannexeerd door Edwin, werd York (Ebrauc) de hoofdstad van Deira. Daarvoor was de hoofdstad in of nabij Pocklington.

De eerste Angelse koning die in de geschiedenis sporen heeft achtergelaten is Ælla. Na in de late 6e eeuw in 581 het rijk van de Britten te hebben veroverd, floreerde hij in de laatste twee decennia van de 6e eeuw. Na zijn overlijden werd Deira onderworpen door koning Æthelfrith van Bernicia, die de twee koninkrijken verenigde in Northumbria. Æthelfrith regeerde totdat hij werd opgevolgd door Ælla's zoon Edwin in 616 of 617, die beide koninkrijken vervolgens tot 633 regeerde.

Osric, de neef van Edwin, bestuurde Deira na Edwin, maar zijn zoon Oswine werd in 651 ter dood gebracht door Oswiu. Daarna werd Deira enige jaren geregeerd door Æthelwald, de zoon van Oswald van Northumbria.

De eerbiedwaardige Beda schreef over Deira in zijn Historia Ecclesiastica.