Kirstin Vanlierde

Als kind deed Vanlierde niets liever dan verhalen verzinnen, maar ze uitschrijven en afwerken deed ze vaker niet dan wel. Jaren later, wanneer ze haar diploma Germaanse Taal- en Letterkunde aan de UGent behaald had, lukt dat wel. Schrijven is ze ook altijd zonder tekstverwerker en met pen en papier blijven doen. Haar job als auteur combineert ze met lesgeven – Nederlands en Engels in de derde graad van het technisch onderwijs.

Vanlierde debuteerde in 2004 met Als een spiegel. Daarin ontmoet een celliste een blinde pianist. Communiceren doen ze woordeloos, via de muziek, en toch blijken ze dingen te horen, weten en zien van elkaar – meer dan hen lief is. Zo speelt ze subtiel met de grens tussen ‘ik’ en ‘de ander’. Uit dit boek blijkt Vanlierdes interesse voor het bovennatuurlijke.

Na haar debuut werd Vanlierde een ‘belofte’ genoemd. Met haar tweede boek Geheugen van steen bevestigt ze die verwachting – “een van de grootste talenten van de nieuwe lichting Vlaamse auteurs”, noemt recensent Ed Franck haar in de Standaard der Letteren. Dit boek verweeft twee verhalen: dat van twee jonge, homoseksuele monniken ten tijde van de Katharen, en dat van de 20ste- eeuwse Andrea en Owen die sporen van de Katharen willen terugvinden. Ook in dit verhaal speelt de idee van reïncarnatie zijdelings een rol en worden grenzen afgetast, tussen heden en verleden dit keer.

Uit haar sciencefiction-tweeluik, Sequoia en Yuma, blijkt dan weer een grote maatschappelijke betrokkenheid en bezorgdheid om het milieu.

Voor haar boeken vertrekt Kirstin Vanlierde steeds van vragen waar ze in haar eigen leven mee bezig is en waarover ze grondig heeft nagedacht. Die combineert ze met gedegen onderzoek naar het thema, de tijd of de locatie waarin haar verhalen zich afspelen. Haar stijl is veelal filosofisch, de plot van haar boeken is weloverwogen, de spanning zorgvuldig opgebouwd.

Wegens haar kwalitatieve werk wordt Vanlierde gesubsidieerd door het Vlaams Fonds voor de Letteren met het geven van lezingen.[1]

• Website