Kirstie Alley

Kirstie Louise Alley werd op 12 januari 1951 geboren in Wichita, Kansas, Verenigde Staten. Haar ouders zijn Robert Deal Alley en Lillian Mickie en ze heeft een zus (Colette) en een broer (Craig). Ze ging naar de Wichita Southeast High School en werd cheerleader. Vervolgens volgde ze colleges aan de Universiteit van Kansas, maar verliet deze in het tweede jaar om zich op het acteren te richten.

In 1976 werd ze lid van de Scientologykerk. Daar volgde ze het rehabilitatieprogramma Narconon om van haar cocaïneverslaving af te komen.

Alleys eerste tv-optreden was als deelneemster in de spelshows Match Game in 1979 en Password Plus in 1980 waarin ze als beroep binnenhuisarchitect opgaf.

In 1981 kwam haar moeder om het leven bij een auto-ongeluk, veroorzaakt door een dronken automobilist. Alley was van 1970 tot en met 1977 getrouwd met Bob Alley, een verre neef van haar. Op 22 december 1983 trouwde Alley met regisseur Parker Stevenson. Samen met hem adopteerde ze twee kinderen, een zoon en een dochter. In december 1997 scheidde ze van haar tweede echtgenoot.

Alleys eerste rol was als Vulcan Lt. Saavik in de film Star Trek II: The Wrath of Khan uit 1982. Hiervoor werd ze meteen genomineerd voor een Saturn award. Het jaar daarop was ze te zien in de films One More Chance en in de kortlopende televisieserie Masquerade. Ze sloeg de rol van Lt. Saavik in Startrek III: The Search for Spock af omdat de producers niet tegemoet wilden komen aan haar salariseisen, en ze geen stempel als sciencefiction-actrice opgedrukt wilde krijgen. In 1984 was ze nog te zien in een paar (tv-)films waaronder Runaway, waarvoor ze een tweede Saturn award-nominatie kreeg. In 1985 kreeg ze een rol in de veelgeprezen miniserie North and South. Hierin speelde ze de gepassioneerde Virgilia Hazard die zich sterk maakt voor de afschaffing van de slavernij.

In 1987 kwam haar grote doorbraak met haar rol van de neurotische Rebecca Howe in de succesvolle sitcom Cheers. Hiermee vestigde ze zich definitief als actrice in Hollywood. In 1988 werd ze genomineerd voor een Emmy Award voor haar rol in Cheers. In 1989 speelde ze samen met John Travolta in de film Look Who's Talking. De film was een groot succes en bracht meer dan $100 miljoen in het laatje. Het jaar daarop speelden ze in het vervolg Look Who's Talking Too. In datzelfde jaar werd Alley wederom genomineerd voor een Emmy voor haar rol in Cheers, en daarnaast kreeg ze ook een nominatie voor een Golden Globe. In 1991 was het dan eindelijk raak en werd ze niet alleen genomineerd maar won ze zowel een Emmy als een Golden Globe voor de rol van Rebecca Howe. In de twee daaropvolgende jaren werd ze ook weer voor beide prijzen genomineerd. In 1993 viel het doek over de serie Cheers. Ze speelde dan in Look Who's Talking Now, het laatste vervolg op de succesvolle film Look Who's Talking. In de jaren die volgden speelde ze in wat minder grote films, waaronder It Takes Two, met de Olsen-tweeling en Steve Guttenberg. Ook speelde ze in de televisiefilm David's Mother. Deze werd met drie Emmy's bekroond, waaronder een tweede Emmy voor Alley.

In 1995 kreeg ze een ster op de Hollywood Walk of Fame.

In 1997 startte ze met haar eigen komedieserie Veronica's Closet. Voor de serie kreeg Alley $2 miljoen plus $150.000 per aflevering. De serie werd niet heel erg denderend ontvangen maar zorgde wel weer voor onder andere een Emmy- en Golden Globe-nominatie voor Alley. Na drie jaar stopte de serie, de laatste afleveringen werden niet meer uitgezonden.

In 2005 verhaalde Alley haar strijd tegen overgewicht in de komische serie Fat Actress, een strijd die ze inmiddels gewonnen heeft.