Ondertrouw
Ondertrouw of huwelijksaangifte is de benaming die gebruikt wordt voor het aangeven van het voornemen om te trouwen. Het "in ondertrouw gaan" is in België, en was tot 1 september 2015 in Nederland noodzakelijk om te kunnen trouwen. In België en Nederland gebeurt de ondertrouw voor het burgerlijk huwelijk bij de ambtenaar van de burgerlijke stand in de woonplaats van de bruid of de bruidegom (naar keuze). In de Katholieke Kerk gebeurt de ondertrouw voor het kerkelijk huwelijk bij de parochiepriester. Deze stap gaat gepaard met een pastoraal gesprek en heeft gewoonlijk plaats bij de parochiepriester van de toekomstige bruid.
De periode van ondertrouw dient om na te kunnen gaan of aan alle wettelijke en kerkrechtelijke eisen voor het aangaan van een huwelijk voldaan is. In de meeste landen mag iemand bijvoorbeeld niet trouwen als hij of zij op hetzelfde moment al met een ander getrouwd is.
Nederlandse situatie voor het burgerlijk huwelijk
De periode tussen de ondertrouw en het huwelijk ligt niet strikt vast, doch er mag volgens artikel 46 van Boek 1 van het Nederlandse Burgerlijk Wetboek maximaal een jaar en er moeten volgens artikel 62 van datzelfde boek minimaal veertien dagen tussen zitten, tenzij ontheffing van het Openbaar Ministerie is verkregen.
Bij het in ondertrouw gaan ontving het aanstaande bruidspaar mogelijk informatie over de huwelijksvoltrekking, en kan er overlegd worden over de precieze wensen hierover. Per 1 september 2015 is de huwelijksaangifte vervangen door een digitale melding aan de gemeente van het voornemen om te gaan trouwen.