Karel Sys

In zijn kinderjaren wilde Sys wielrenner worden. De ouders waren te arm om voor hem een fiets te kopen, en hij ging dan maar boksen. Hij werd opgevangen door de Oostendse oud-bokser en organisator van bokswedstrijden Theo Vanhaverbeke.

Bij zijn eerste kamp verraste hij het publiek door zijn snelheid, die een van zijn kenschetsende eigenschappen zou blijven. In 1930 stond hij voor het eerst in de ring en vanaf 1933 betwistte hij zijn eerste profkampen. In 1935 streed hij voor de Belgische titel bij de middelgewichten, maar hij werd door Gustave Roth verslagen. In 1936 en 1937 werd hij Belgisch kampioen bij de halfzwaargewichten. Ook nog in 1937 kampte hij voor de Europese titel bij de halfzwaargewichten, waar hij opnieuw Gustave Roth als opponent had. De kamp bleef onbeslist.

In 1939 zag Sys een man van de pier in de zee springen. Hij sprong in het ijskoude water om deze wanhoopsdaad te verijdelen. Zijn heldhaftigheid werd bewierookt, maar zijn gezondheid werd er ongunstig door beïnvloed en hij verloor kort daarop de strijd voor de Europese titel zwaargewichten tegen Heinz Lazek. Kort na deze wedstrijd kreeg hij ook nog geelzucht.

Sys, die ondertussen een opleiding tot uurwerkmaker had doorlopen, kreeg nieuwe mogelijkheden als bokser tijdens de Tweede Wereldoorlog. De bezetter was de gevechtssporten genegen en de Belgische overheid maakte middelen vrij om ze te ondersteunen. De bokssport kende een periode van hoogconjunctuur. Sys werd een van de toonaangevende sportfiguren in België en elk van zijn kampen werd door een massa toeschouwers gevolgd. Het hoogtepunt was toen hij in het najaar van 1943 Europees kampioen werd bij de zwaargewichten, door in Brussel de Zweed Olle Tandberg te verslaan.

De bokser leidde een ongestoord leven en maakte fortuin, maar werd onvermijdelijk opgemerkt in de omgeving van Duitse officieren en van Vlaamse hoofdfiguren uit de collaboratie. De halve finale van het wereldkampioenschap zwaargewichten bracht hem in Breslau, waar hij de Italiaan Luigi Musina versloeg, wat hem Europees kampioen maakte. Hij nam ook in 1942 een paar keren deel aan bokswedstrijden in Berlijn, wat de indruk kon wekken dat hij het naziregime steunde. Dat zou hem na de oorlog duur te staan komen. Hij liep nochtans in 1944 een schorsing van drie maanden op vanwege de Duitse boksbond, omdat hij te hoge eisen stelde om aan te treden in een Europees titelgevecht tegen de Duitser Jean Kreitz in Hamburg.

Na de Bevrijding werd Sys opgepakt onder beschuldiging van collaboratie. Hij kwam na enkele maanden vrij, zonder veroordeling. De Belgische boksfederatie weigerde hem echter een licentie. Zijn ervaringen met de vrijwel uitsluitend Franssprekende bestuurders van de boksbond lag aan de basis, zoals hij later verklaarde, van zijn Vlaamsgezindheid.

In de onmogelijkheid gesteld om te boksen, vertrok hij naar Spanje om er catchwedstrijden te betwisten. In 1949 trok hij naar Argentinië, waar hij een bokslicentie kreeg en belangrijke kampen kon betwisten.

In 1951 was hij opnieuw welkom in België. In Brussel veroverde hij in 1952 een tweede Europese titel door bij de zwaargewichten de Duitser Hein ten Hoff te verslaan. Wat later verloor hij echter de titel ten gunste van de Duitser Heinz Neuhaus. In 1953 kwam hij in conflict met zijn manager Theo Vanhaverbeke en tussen beiden kwam het nooit meer goed.

In 1954 nam Sys het in Brussel op in de halve finale voor het wereldkampioenschap tegen de Cubaan Niño Valdés. Na vier ronden moest hij opgeven en werd hij uitgefloten. Hij gaf het boksen op en vertrok weer naar Argentinië, waar hij bleef wonen tot aan zijn dood.

• Mijn leven als bokser, 1981.

• Jan van den Berghe, De Artistieke Uppercut, Antwerpen, De Bezige Bij, 2013.
• Gaston Duribreux, Spiegel & bokswant, Leuven, Davidsfonds/Literair, 2009.
• Dries Vanysacker, Koersend door een eeuw Italiaanse en Belgische geschiedenis, Leuven, Acco.
• Jan Ceuleers, De zoveelste illusie, Witte Brigade (Fidelio), Antwerpen, 1959.