K-pop

Het ontstaan van K-pop, zoals wij die nu kennen, valt te herleiden naar de hiphopgroep Seo Taiji and Boys, die in 1992 debuteerden tijdens een talentenshow op de Koreaanse televisie.[2] Seo Taiji and Boys introduceerden rapmuziek aan het Koreaanse publiek, iets dat een enorm contrast vormde met de toen heersende norm van ballades en nationalistische nummers. Seo Taiji and Boys combineerde rap met Koreaanse teksten, aangevuld met verschillende andere muziekstijlen en een boodschap voor het Koreaanse publiek, ondersteund door een uitgewerkte hiphopdanschoreografie, onconventionele wijde broeken, zonnebrillen en petten. Hun provocerende houding leverde populariteit op bij de jeugd in Korea en Seo Taiji and Boys baande een weg vrij voor de Koreaanse popidolen van de toekomst – maar niet zonder slag of stoot. Toen het nummer Sidaeyugam (Regret of the Times) op hun vierde album werd afgekeurd op basis van de censuurwet – vanwege de beweerde respectloze teksten naar de oudere generatie toe – gingen fans massaal in protest. Door het protest van fans werd het publieke debat aangewakkerd en werd de wet herzien. In 1996 werd Sidaeyugam toch uitgebracht als single.[3]

Pas met de komst van YouTube en Twitter heeft K-pop de kans gekregen om fans te vergaren buiten Azië.[4] SM Entertainment, een van de grootste labels in Korea, maakte in 2009 een YouTubekanaal aan waar muziekvideo's, concerten en andere publieke verschijningen van de artiesten onder hun label bekeken kunnen worden.[5] In 2009 bereikte de hit Nobody van de meidengroep Wonder Girls de 76e plaats op de Amerikaanse Billboard Hot 100 en was daarmee de allereerste K-popartiest ooit die in de Billboard Hot 100 stond.[6]

2011 was het jaar dat het K-popgenre erkenning kreeg. In december 2011 werd K-pop als genre toegevoegd op de muziekpagina van YouTube. Billboard voegde in augustus 2011 een aparte hitlijst voor K-pop toe, getiteld de 'K-Pop Hot 100'.[4][7] In november won de boyband Big Bang de MTV Europe Music Awards' Best Worldwide Act-award.[8] Daarnaast was het album Tonight van Big Bang het allereerste K-popalbum dat in de top 10 van de Amerikaanse iTunes-hitlijst stond en het enige niet-Engelstalige album in de top 100.[9]

In Europa bleek er ook veel belangstelling voor K-pop te zijn. In mei 2011 organiseerde SM Entertainment onder de naam SM Town Live een concert in Parijs waar vijf populaire K-popgroepen onder dit label voor het eerst in Europa zouden optreden. Het concert was binnen 15 minuten uitverkocht, iets dat veel onrust veroorzaakte onder liefhebbers. Honderden Franse fans gingen in protest en organiseerden een flashmob waarbij ze voor het Louvre massaal een dans deden.[10] Dit genereerde veel aandacht, met als gevolg dat SM Entertainment een tweede concert in Parijs organiseerde. Door het gebruik van nieuwe media zoals Facebook en K-popkanalen op YouTube werden fans gemobiliseerd en werd hun gevraagd dit evenement te promoten. Dit succes is een goed voorbeeld van de kracht van de online K-popfandoms. Het geeft weer dat door middel van deze nieuwe media efficiënt gecommuniceerd kan worden tussen K-popfans en bewijst dat zij een grote invloed hebben op de besluitvorming binnen de industrie. Activistische bewegingen van fans is een zichtbaar onderdeel in de K-popindustrie.[11]

In maart 2012 werd de videoclip Mr. Simple van Super Junior meer dan 40 miljoen op YouTube bekeken en het was daarmee de eerste K-popboyband die zoveel views genereerde.[9]