Jules Pappaert

Jules Pappaert[1] (Ukkel, 5 november 1905Edingen, 30 december 1945) was een Belgisch voetballer. Pappaert speelde met Union Saint-Gilloise twaalf seizoenen in eerste klasse. Naar hem werd de Trofee Jules Pappaert genoemd.

Jules Pappaert
Plaats uw zelfgemaakte foto hier
Persoonlijke informatie
Geboortedatum5 november 1905
GeboorteplaatsUkkel, België
Overlijdensdatum30 december 1945
OverlijdensplaatsEdingen, België
PositieVerdediger
Jeugd
1920–1923 Union Saint-Gilloise
Senioren
Seizoen Club W 0(G)
1923–1928
1928–1930
1930–1938
1938–1945
1941–1942
Union Saint-Gilloise
Daring CB
Union Saint-Gilloise
Enghien Sport
Fléron FC
43 (15)
38 (6)
133 (1)
67 (0)
8 (0)
Interlands
1932–1934  België 4 (0)
Portaal    Voetbal

Biografie

Pappaert was in de jaren '30 kapitein van Union, waarmee hij in 1933, 1934 en 1935 kampioen landskampioen werd. In die periode bleef Union 60 wedstrijden op rij ongeslagen in eerste klasse, wat nog steeds een record is. Sinds 1953 wordt er jaarlijks een beker uitgereikt aan de ploeg die in eerste, tweede of derde klasse het langst ongeslagen kan blijven: de Pappaertbeker. In totaal speelde hij 214 wedstrijden in de Eerste Klasse en scoorde 22 doelpunten.[2]

In 1928-1930 speelde hij twee seizoenen bij Daring CB, waar zijn broer Joseph één wedstrijd voor speelde in 1928. Jules keerde terug naar Union SG en speelde er tot 1938 alvorens naar Enghien Sport te transfereren. In 1941-1942 werd hij een jaar uitgeleend aan Fléron FC.

Pappaert speelde ook vier wedstrijden voor de Rode Duivels. Zijn eerste interland speelde hij op 11 december 1932 tegen Oostenrijk (1-6-verlies). Pappaert werd in 1934 geselecteerd voor het WK in Italië, maar daar kwam hij niet in actie.

Pappaert overleed in 1945 op 40-jarige leeftijd na een hartaanval.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.