Jordi Font i Rodon

Hij werd geboren in 1924 in Tarragona in een katholieke republikeinse familie, als zoon van een Barcelonese arts en oftalmoloog en een moeder uit Valls. Tijdens de Tweede Spaanse Republiek (1931-1939) was zijn vader actief in de Unió Democràtica de Catalunya. Tot zijn zestiende bracht hij zijn jeugd door in Tarragona. Zijn twee oudere broers zijn ook arts geworden. Na de machtsovername door dictator Francisco Franco in 1939 kwam zijn vader, als overtuigd catalanist in de gevangenis.[2] Door de verwarde toestand tijdens de Spaanse Burgeroorlog en de naoorlogse jaren kon hij pas laat zijn middelbare studies afsluiten en zijn studies geneeskunde beginnen. Daarna postuleerde hij in het Jezuïetenklooster Santa María de Veruela in Vera de Moncayo.

Hij doctoreerde in 1958 aan de Universiteit van Barcelona met de thesis La fatiga en relación con la actividad mental (Vermoeidheid in relatie tot de geestelijke activiteit).[3]

Hij werd een gerespecteerd figuur, zowel voor de kwaliteit van zijn wetenschappelijke en psychotherapeutische werk als zijn uitstraling als persoon in diverse organisaties. In 1964 richtte hij met twee collega's-psychiaters in Barcelona de Stichting Vidal i Barraquer op. Dit instituut biedt hulp bij psychische problemen, en bood van in het begin - wat voor die tijd zeer innoverend was - zowel biomedische, psychologische als sociale zorg.[4] Hij is sedert 1993 lid van de raad van advies van het Plataforma per la Llengua, een catalanistische vereniging ter bescherming en ter bevordering van de Catalaanse taal.[2]

Voor zijn wetenschappelijke werk kreeg hij diverse onderscheidingen: de premi Jordi Gol (1989) door de Academie voor medische wetenschappen van Catalonië en de Balearen, in 2003 het Creu de Sant Jordi van de Catalaanse regering[5] en in 2004 de Medaille Narcís Monturiol voor wetenschappelijke en technologische vooruitgang.[1]