Joachim Franke

Franke speelde van 1954 tot 1968 als aanvaller bij de Oost-Duitse ijshockeyvereniging "Dynamo Weißwasser". Zijn beste resultaten als sportman behaalde hij in 1966 toen zijn team de bronzen medaille haalde tijdens de Europese Kampioenschappen. Hij speelde 127 interlands en nam aan zes wereldkampioenschapstoernooien deel. Met zijn eigen vereniging werd hij van 1959 tot 1965 zeven maal op rij nationaal Oost-Duits kampioen. Aansluitend op zijn eigen carrière als international werd Franke in 1969 trainer van het ijshockeyteam SG Dynamo Weißwasser. Ook in die functie behaalde hij alle mogelijke titels.

In 1973 volgde er een overstap en begon hij zijn huidige loopbaan als schaatscoach. In het presentatiemagazine van het schaatsblad "Schaatssport" van 2007 zegt hij dat deze keuze niet uit eigen beweging was gemaakt maar een politieke beslissing tijdens de DDR-tijd. Zijn beschermelingen wonnen tot dusver negen gouden Olympische medailles en negen zilveren en bronzen medailles. Drieëntwintig maal werd één van zijn schaatsers wereldkampioen, en er werden drieënveertig medailles van andere kleuren gewonnen. Daarom was het volgens Franke ook zo gegaan, want men ging er volgens Franke van uit dat er bij het langebaanschaatsen meerdere kansen waren op het halen van medailles dan bij een teamsport als ijshockey. Vanaf de successen rond 1980 werd Franke steeds vrijer gelaten in zijn trainingstrategie. Daardoor werd het ook mogelijk om in 1988 de doorbraak met de sprintmannen Mey en Hoffmann voor elkaar te krijgen. Pechstein was door de goede communicatie tussen trainer en pupil en het feit dat het nooit moeilijk was voor Franke om haar te motiveren een van de meest succesvolle Olympiërs.

In 2000 sloeg hij een aanbod van de Amerikaanse schaatsbond om daar te komen werken af.

Franke traint en trainde onder meer Claudia Pechstein, Uwe-Jens Mey, André Hoffmann, Olaf Zinke, Monique Garbrecht en Monique Angermüller.