Jim Lowe

Lowe werkte na zijn studie aan de University of Missouri-Columbia vanaf 1948 vervolgens in Indianapolis, daarna in Chicago als diskjockey. Hij kreeg een contract als zanger bij Mercury Records en schreef country- en westernsongs, die hij zelf opnam. Een van deze songs was Gambler's Guitar, die hij zelf in mei 1953 publiceerde als single. Zijn labelcollega Rusty Draper coverde Gambler's Guitar en bracht de song in dezelfde maand op hetzelfde label als single op de markt. Drapers versie bereikte de 6e plaats in de countrycharts en kwam ook binnen in de popcharts. Er werden meer dan een miljoen exemplaren van verkocht, terwijl Lowe's versie genoegen moest nemen met een 26e plaats. In Duitsland werd de song vier jaar later ook een miljoenenhit als Der lachende Vagabund van Fred Bertelmann met een verkoop van 300.000 exemplaren. De Belgische zanger Bobbejaan Schoepen bracht, eveneens in 1958, een versie in het Nederlands met De lachende vagebond in de hitparade.

Lowe verhuisde korte tijd na zijn eerste succes van Gambler's Guitar naar New York, waar hij een job als diskjockey bij een andere zender had gekregen. In 1955 wisselde hij naar Dot Records, waar hij de noveltysong Close the Door (They're Coming in the Windows) publiceerde, die ook binnenkwam in de popcharts. Vanaf 1955 nam hij toenemend rock-'n-roll-songs op en zijn volgende single was een coverversie van Maybelline van Chuck Berry, die zich echter niet in de popcharts plaatste, maar wel in de rhythm-and-blues-charts van Billboard. Er volgden verdere covers van Blue Suede Shoes (1956) van Carl Perkins en Roc-a-Chicka (1957) van Warner Mack.

In 1956 nam hij een verdere novelty-song op, The Green Door, van componist Bob Davie en tekstschrijver Marvin Moore. Davie (op de piano) en zijn band speelden de muziek in, The High Fives leverden de achtergrondzang. In november veroverde de song de koppositie in de Billboard Hot 100. Er werden meer dan 2.500.000 exemplaren van de single verkocht. Ook in het Verenigd Koninkrijk kwam de single in de top 10, maar het grootste succes had hier een coverversie van Frankie Vaughan met een 2e plaats. Pas in 1981 kwam de song ook in het Verenigd Koninkrijk op de toppositie met een nieuwe opname van Shakin' Stevens.

Lowe had een verdere hit in de top 20 met Talkin' to the Blues en publiceerde twee albums bij Dot Records. Vanaf het eind van de jaren 50 concentreerde hij zich meer op zijn radiocarrière. In 1962 presenteerde hij op zaterdagavond de show Monitor bij NBC Radio. In het daaropvolgende jaar vervoegde hij zich bij WNEW-AM, waar hij gastheer was van de programma's Milkman's Matinee en Jim Lowe's New York. In deze show stelde hij quizvragen, die hem de bijnaam King of Trivia opleverden.

Van 1969 tot 1973 was hij opnieuw met Monitor bij NBC, vervolgens ging hij weer terug naar WNEW-AM, waar hij in 1982 programmadirecteur werd. Tijdens deze periode wijzigde de zender het programma van Adult contemporary tot een doorgaand repertoire van bigband-sound, popstandards en jazz. In 1992 werd WNEW-AM verkocht aan Bloomberg L.P. en het muziekprogramma werd stopgezet. Van 1996 tot 1999 was Lowe bij de zender WVNJ in Oakland, om vervolgens weer uit New York voor verschillende kabel-radiozenders zijn shows Jim Lowe and Company en Jim Lowe and Friends te presenteren. Hij telde als expert voor de popmuziek van de jaren 40 en 50. In 2004 trok hij zich terug uit de muziekbusiness.