Jianchangnathus

Jianchangnathus robustus is een basale pterosauriër die tijdens het Mesozoïcum leefde in het gebied van het huidige China.

De soort werd in 2011 benoemd en beschreven door Cheng Xin, Wang Xiaolin, Jiang Shunxing en Alexander Wilhelm Armin Kellner. De geslachtsnaam combineert een verwijzing naar het district Jianchang met een Oudgrieks γνάθος, gnathos, "kaak". De soortaanduiding betekent "de zwaargebouwde" in het Latijn, een verwijzing naar de zware bouw van de kaken.

Het holotype, IVPP V16866, werd bij Linglongta in Liaoning gevonden in een laag van de Tiaojishanformatie waarvan de datering omstreden is: de geschatte ouderdom loopt vanaf het middelste Jura tot in het vroege Krijt. Het bestaat uit een samengedrukt skelet met schedel en onderkaken op een steenplaat. Het skelet moet vrijwel compleet bewaard gebleven zijn maar tijdens de verwijdering uit het gesteente raakte het bovendeel van de romp, inclusief wervelkolom, schoudergordel, ribben, bekken en dijbeenderen, zwaar beschadigd. Ook is er een stuk van de plaat afgebroken waarop de bovenrand van het middelste deel van de schedel lag. Het gaat om een jongvolwassen dier. In 2014 werd een tweede in 2008 gevonden exemplaar gemeld, PMOL-AP00028, bestaande uit een schedel, twee halswervels, en stukken van de schoudergordel en een opperarmbeen, dat het holotype aanvulde met details van de schedel.

De beschrijvers wisten enkele onderscheidende kenmerken vast te stellen. Drie daarvan zijn autapomorfieën, unieke afgeleide eigenschappen. De voorste tak van het jukbeen is groot, twee derden van de lengte van de fenestra antorbitalis beslaand. De bovenrand van het dentarium van de onderkaak is bol. De eerste drie paar tanden van de onderkaken zijn sterk naar voren gericht. Verder onderscheidt Jianchangnathus zich van Scaphognathus door een korter neusgat, een langere fenestra antorbitalis en een verder naar achteren doorlopende middenrichel op de snuit. Men wees daarnaast nog speciaal op het naar voren gericht zijn van de tanden in de bovenkaken, het bezit van vijf paar tanden in de onderkaken en het feit dat de doorsnede van het tweede middenhandsbeen de kleinste is in de middenhand.

Jianchangnathus heeft een spanwijdte van ruim een meter; de beschrijvers kwamen voor het holotype tot een schatting van 116,8 centimeter. De schedel van het holotype heeft een lengte van 148,9 millimeter. In de schedel heeft de snuit een vrijwel horizontaal bovenprofiel. De kaaklijn kromt vanaf het bovenkaaksbeen vrij steil naar de snuitpunt toe. De onderkaak wordt naar voren toe steeds dieper waarbij hij geleidelijk naar beneden kromt. Het uiteinde vormt een hoge, bolle, "kin" die naar boven toe uitloopt in een kleine, schuin naar voren en boven gerichte, tandeloze kaakpunt. De tanden zijn groot, robuust, langwerpig, kegelvormig en vrij recht. In de bovenkaak staan negen tanden, waarvan de derde veel groter is dan de eerste twee. In de onderkaak staan vijf tanden. Het tweede exemplaar toonde dat het bovenprofiel van de schedel boller was dan gedacht. De fenestra antorbitalis ligt geheel achter het neusgat. Het jukbeen heeft een lange voorste tak richting bovenkaaksbeen en een korte achterste tak richting quadratojugale. Het kaakgewricht ligt boven de middelste hoogte van de onderkaak. De voorste tand van de bovenkaak staat dicht op de snuitpunt en dicht op de tweede tand. De vijfde tand ligt ter hoogte van de voorrand van het neusgat.

De soort heeft bepaalde eigenschappen gemeen met Scaphognathus. De voorste onderkaak is hoog. De tanden van het bovenkaaksbeen staan ver uit elkaar met een hiaat ertussen dat de breedte heeft van drie tandkassen. Het onderste slaapvenster is peervormig met de brede zijde naar onderen.

Jianchangnathus werd door de beschrijvers in de Scaphognathidae geplaatst.

In 2014 hernoemde Christopher Bennett de soort tot een Scaphognathus robustus.